Πάνος Νάτσης: Η «Γυναίκα χωρίς όνομα» είναι ένας ύμνος στη μητρότητα!
Ο ηθοποιός, Πάνος Νάτσης, μίλησε σε γνωστή εφημερίδα για το ρόλο του στη σειρά «Γυναίκα χωρίς όνομα» αλλά και για τον έρωτά του για το θέατρο!
«Η συμμετοχή μου σε αυτή τη δραματική σειρά με τη Μαριάννα Τουμασάτου και την Ταμίλα Κουλίεβα, είναι τόσο σημαντική όπως ήταν και η εμφάνισή μου στον ρόλο του τερματοφύλακα Κωνσταντή στο κωμικό σίριαλ του Alpha Αστέρας Ραχούλας, με την Παναγιώτα Βλαντή και τον Αντώνη Καρυστινό» λέει στην «Espresso».
«Αν και πήρα πτυχίο στη Μουσική Τεχνολογία, δεν το μετάνιωσα ούτε για μια οηγμή που είπα στους δικούς μου στα 18 μου ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο και σπούδασα στο θέατρο Τέχνης. Από τότε που τελείωσα τη δραματική σχολή ζω αποκλειστικά από την υποκριτική» αναφέρει.
«Η καταγωγή μου είναι από τον Ωρωπό, ο πατέρας μου είναι πιλότος, η μητέρα μου ασχολείται με τα οικιακά, αφού έχει εμένα και τέσσερις κόρες (γέλια). Καλλιτεχνική φλέβα στην οικογένεια υπήρχε από την πλευρά της μητέρας μου, καθώς τα αδέλφια της είναι μουσικοί. Στο θέατρο, όμως, με μύησε η μικρότερη αδελφή μου, με την οποία έχουμε εννέα χρόνια διαφορά και συμμετείχε σε θεατρικές ομάδες. Από το λύκειο ανακάλυψα το εξής απλό:
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το θέατρο. Εκεί ένιωθα ότι ανήκω! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου θεατρική παράσταση με τον Γιάννη Φέρτη και τη Μαρίνα Ψάλτη στον Πατέρα του Στρίντμπεργκ».
Ο ηθοποιός θεωρεί ότι η σειρά «Γυναίκα χωρίς όνομα» είναι ένας ύμνος στη μητρότητα!
«Στη σειρά τρεις γυναίκες έχουν χάσει τα παιδιά τους. Δεν ξέρω, αλλά το παιδί που έχει χάσει τον γονιό του λέγεται ορφανό, για τον γονιό που έχει χάσει το παιδί του η απόλυτη τραγωδία, δηλαδή έχει βρεθεί αντίστοιχη λέξη; Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί... Οι πρωταγωνίστριες μας στους συγκεκριμένους ρόλους είναι συγκλονιστικές. Και για εμένα γίνονται ακόμη πιο μεγάλες στα μάτια μου, γιατί αφήνουν χώρο, χωρίς κανένα κόμπλεξ, να δράσουν και οι ανδρικοί ρόλοι στην ιστορία».
Τον Πάνο τον βλέπουμε και στο θέατρο «Λαμπέτη» μαζί με τον Θανάση Αλευρά στο «Έπος της... Μαλάμως» της Ελένης Γκασούκα, μια ωδή στην επιθεώρηση και πώς ξεκίνησε αυτό το συγκεκριμένο είδος από τα μπουλούκια στην περιφέρεια.
«Είναι ένα αλληγορικό έργο και επίκαιρο...» ,λέει ο ηθοποιός και προσθέτει: «Η Μαλάμω είναι μια ωραία γυναίκα που τη θέλουν όλοι, όπως την όμορφη Ελλάδα μας και προσπαθούν να την κατακτήσουν σαν τις Μεγάλες Δυνάμεις και τους ξένους».
