Όμηρος Πουλάκης: «Η σχέση Ιφιγένειας και Δημοσθένη χτίζεται βήμα βήμα»
Υψηλών αξιώσεων ηθοποιός ο Όμηρος Πουλάκης έχει διαγράψει σημαντική πορεία τόσο στη μικρή και μεγάλη οθόνη όσο και στο θέατρο. Απόλυτα συνειδητοποιημένος για τα θέλω του, κάνει με προσοχή τις καλλιτεχνικές του επιλογές.
Φέτος, μετά από αρκετά χρόνια απουσίας, ενέδωσε τηλεοπτικά στο «Κόκκινο ποτάμι: Η συνέχεια» του OPEN όπου υποδύεται τον γιατρό Δημοσθένη Μαντά, η διαδρομή του οποίου θα διασταυρωθεί με εκείνη της Ιφιγένειας.
Η πρώτη συνάντηση του Δημοσθένη με την Ιφιγένεια γίνεται στο νοσοκομείο;
«Ναι. Έχει φτάσει στη Θεσσαλονίκη. Έχει μαζί της το παιδί της το οποίο είναι άρρωστο κι εκείνος το φροντίζει όπως και όλους τους άλλους πρόσφυγες». /
Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που έλκουν το ενδιαφέρον του Δημοσθένη στο πρόσωπό της;
«Είναι κάτι που θα δείτε στην οθόνη γιατί έχει πραγματικά ενδιαφέρον το πώς χτίζεται η σχέση των δύο αυτών ανθρώπων και έχει μια όμορφη δυναμική. Κάθε ουσιαστική προσέγγιση γίνεται βήμα-βήμα και είναι ενδιαφέρουσα η αντίφαση με τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Θεωρώ ότι η πιο λεπτομερής περιγραφή της σειράς βλάπτει την προσμονή. Το βλέπω και ο ίδιος όταν περιμένω το σενάριο για να δω τι θα γίνει μετά. Γνωρίζω ότι οι ήρωες θα ζήσουν το μικρό και το μεγάλο δράμα της ιστορίας συνδυαστικά με πρόσωπα της πρώτης σεζόν και με νέα της δεύτερης που θα έχουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη. Η πλοκή είναι κορυφαίας σημασίας σε μια σειρά που προβάλλεται μία ολόκληρη χρονιά, οπότε είναι καλό να μην αποκαλύπτεται».
Ωστόσο είναι γεγονός ότι Δημοσθένης παίρνει την απόφαση να πάει μαζί με την Ιφιγένεια στην πατρίδα της για να ψάξει την οικογένειά της.
«Όταν έναν άνθρωπο για οποιοδήποτε λόγο θέλεις να τον στηρίζεις και να τον βοηθήσεις κόντρα στον ίδιο σου τον εαυτό και όταν όλη αυτή η διαδικασία εμφορείται από εκείνο που θα λέγαμε πάθος με τις πολλαπλές έννοιες της λέξης, δεν υπάρχουν εμπόδια και σύνορα. Ειδικά σε ιστορίες τέτοιων περιεχομένων».
Είναι λοιπόν ένας άνθρωπος με βαθύ το αίσθημα του καθήκοντος κι έντονο συναισθηματικό κόσμο.
«Κανείς δεν είναι απόλυτα καλός ή κακός. Τα νήματα του καλού και του κακού συνυφαίνονται με τους ανθρώπους που παράγουν τα διλήμματα και την ηθική κρίση. Και συχνά ένα έργο της τέχνης, γιατί μια σειρά είναι έργο τέχνης, η πορεία και η οντότητα του ήρωα επηρεάζεται από τις τοποθετήσεις των δημιουργών».
Υπάρχει και η Αγγελική. Με τον Δημοσθένη γνωρίζονται από τα φοιτητικά χρόνια, οπότε είχαν σχέση, και όπως φαίνεται ότι δεν τον έχει ξεπεράσει.
«Η Αγγελική, την οποία υποδύεται η Μαρία Παπαφωτίου, και είναι μια νέα συνεργασία που επίσης χαίρομαι πολύ. Είναι γιατρός, κι ένα πρόσωπο με το οποίο ο Δημοσθένης αντιμετωπίζει πολλά ζητήματα λόγω κακής διαχείρισης διοικητικών θεμάτων γύρω από το θέμα των προσφύγων. Είναι μια σχέση σημαντική για τον ήρωα και για το σύνολο της σειράς. Αναδεύεται όντως κι αυτή η πιθανότητα να είχαν κάτι μεταξύ τους».
Πάντως, ο έρωτας της Ιφιγένειας και του Δημοσθένη θα γεννηθεί κυριολεκτικά μέσα στις στάχτες.
«Πράγματι κι αυτός είναι ένας πολύ ενδιαφέρον παραλληλισμός».
Το να μεταφέρει κανείς τα πάθη των ηρώων που αν και πλάσματα μυθοπλασίας, δρουν σε ένα ιστορικό πλαίσιο, είναι μια ισχυρά βιωματική εμπειρία;
«Η προσέγγιση, η ενσωμάτωση, η αφήγηση και η αναπαράσταση παθών, ιστορικών ή μη, είναι πολύ ισχυρή διαδικασία και την κάνω πάντα με χαρά παρά το γεγονός ότι είναι επώδυνη. Όταν το περιεχόμενο έχει ιστορική βαρύτητα, υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες αποχρώσεις γιατί συνειδητοποιείς άμεσα ότι πραγματικοί άνθρωποι με ονόματα πόνεσαν, έζησαν τη φρίκη του πολέμου και του παραλογισμού. Ένα πρόσωπο της προσωπικής μου μυθολογίας, που είναι στα βάθη της ψυχής μου, ο παππούς μου, ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη και είχε έρθει στην Ελλάδα μικρό παιδί μετά την καταστροφή. Αυτό σε κάποιο βαθμό όντως με επηρεάζει συναισθηματικά με έναν ιδιότυπο τρόπο. Και μάλιστα ο παππούς είχε μείνει με τον αδελφό του στο Χατζηκυριάκειο όπου είχαμε γύρισμα. Ήταν κάτι που έμαθα κατά τη διάρκεια των λήψεων από έναν συγγενή. Αυτή η πληροφορία επέδρασε μέσα μου κι αναμοχλεύτηκαν μνήμες, συναισθήματα, εντυπώσεις για πιθανά βιώματα. Το ιστορικό βίωμα μέσα από τη σχέση των γενεών διαπερνάει τον ορίζοντα της ανθρώπινης ζωής. Ενας αιώνας φαίνεται αιωνιότητα, αλλά μπορεί να είναι μια στιγμή»
Πηγή: tv24
Διαβάστε επίσης:
