Το όνειρο του γιου του έκανε πραγματικότητα ο Τάκης Λουκανίδης

'' Όλη αυτή η Ακαδημία που βρισκόμαστε τώρα ήταν το όνειρο του Γιωργάκη μου και ήθελε να να οργανώσει ένα τέτοιο αθλητικό κέντρο για να είμαστε όλη η οικογένεια μαζί, αυτή ήταν η σκέψη του Γιωργάκη μου. Δεν πρόλαβε να το χαρεί γιατί τότε μας έφυγε από την ζωή το παιδάκι μας. 11 χρόνια είναι και από τότε από εκείνη την στιγμή την ημέρα που έχασα το παλικάρι μου δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα βγάλω από πάνω μου αυτά τα μαύρα ρούχα. Μέχρι το τέλος της ζωής μου προς τιμήν του Γιωργάκη μου. Τώρα είμαι δυνατός, κάνω τον σταυρό μου και είμαι μια χαρά. Αλλά από την ημέρα που έχασα το παιδάκι μου μου κόπηκαν τα πόδια, όμως έχω το θάρρος, την υπομονή και το κουράγιο. Αντέχω κι ευτυχώς που ασχολούμαι ακόμη με τον αθλητισμό και ξεχνιέμαι. Με την πρώτη ευκαιρία το μυαλό μου πάει συνέχεια στον Γιωργάκη μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σκεφτώ το παιδί μου, άλλωστε φοράω αυτά τα μαύρα ρούχα και δεν πρόκειται να τα βγάλω από πάνω μου. Άνθρωποι που ο Γεωργάκης μου ήταν τόσο αγαπητός και δημοφιλής ήταν μακριά. Ας πάρουμε τον antenna που με την παρουσίαση του ανέβασε κι εκείνος γιατί όλη η Ελλάδα έκανε γυμναστική μαζί του. Ήταν αγαπητός σε όλο το κόσμο κι όταν έγινε το ατύχημα, την ημέρα της κηδείας ήρθαν κάποια παιδάκια μου στο σπίτι, στην κρεβατοκάμαρα και έβαλαν και τα πόδια πάνω μάλιστα και κάπνιζαν και μόλις το είδα αυτό, έχω το θάρρος να το πω μόνο που δεν τους πέταξα έξω από το σπίτι. Ήταν συνεργάτιδες του από την εκπομπή. Ο antenna τιμής ένεκεν δεν έπρεπε να πάρει ένα τηλέφωνο; Να μου πουν κάτι; Δυστυχώς όμως όταν δεν σ' έχουν ανάγκη σου λένε ένα άη σιχτίρ και τελειώνουν''.