Θωμάς Μοσχόπουλος: «Δεν πρόλαβα στη ζωή μου να είμαι νέος και ανέμελος»

Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με το θέατρο, με αποτέλεσμα να έχει πολλές υποχρεώσεις. «Με νοιάζουν πολύ οι άνθρωποι. Ό,τι κι αν έχω, θέλω να το μοιράζομαι κι αυτό πολλές φορές είναι κακό. Αναγνωρίζω λοιπόν στον εαυτό μου ότι κάνω το καλύτερο που μπορώ. Επίσης ότι δεν έχω δεύτερες σκέψεις αυτό που σκέφτομαι το λέω και το δείχνω - κι αν κάποιοι δεν έχουν τη δυνατότητα να το διαπιστώσουν δεν φταίω εγώ. Έχω, ας πούμε, συνεργάτες που κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν επειδή θεώρησαν ότι μπορεί να μην τους ήθελα! Όμως, δεν θέλω να φιλτράρω με προσωπικό μάτι τους συνεργάτες μου. Δεν θέλω να συνεργαζόμαστε γιατί αγαπιόμαστε όσο γιατί «κάνουμε» ο ένας για τον άλλο στη δουλειά. Η αγάπη είναι το επόμενο στάδιο. Στο παρελθόν είχα κάνει σκόντο και η προσωπική μου σχέση λειτουργούσε ως βασικό κριτήριο με ένα συνεργάτη», δήλωσε ο σκηνοθέτης στον Ελεύθερο Τύπο και συνέχισε για αυτά που θυμάται από την εποχή που ήταν νέος: «Να είμαι νέος, ανέμελος. Ήμουν πάντοτε μικρομέγαλος. Στα 25 μου, όταν έκανα την πρώτη μου σκηνοθεσία στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, νόμιζα πως είχα καθυστερήσει. Υπήρξα ένα πλάσμα που, μάλλον, θα αντιπαθούσα αν το γνώριζα τώρα. Θα του έλεγα «ηρέμησε, πουλάκι μου, μη χτυπιέσαι». Ευτυχώς η ζωή μου τα γύρισε ανάποδα. Τώρα, είμαι στη φάση που δεν περιμένω κάτι. Μόνο η καθημερινή σκέψη του θανάτου σε αναγκάζει να είσαι καλά. Αυτό το αντάλλαγμα σου δίνει η φύση μεγαλώνοντας: Αποκτάς μια αίσθηση του παρόντος, δεν βιάζεσαι όπως όταν είσαι νέος. Όπως λέει κι ένας Θιβετιανός μοναχός, «Μα γιατί αγχωνόμαστε; Όλοι θα πεθάνουμε με επιτυχία»!»