Γιάννης Βούρος: Μιλάει για τον γιο του Στέφανο ο οποίος γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα στα άκρα

Γιάννη, είσαι πατέρας ενός παιδιού με αναπηρία, του Στέφανου, που γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα στα πάνω και κάτω άκρα. Πώς το αντιμετώπισες;

Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, αλλά ο Στέφανος έγινε αμέσως αποδεκτός, γιατί ως οικογένεια το επιβάλαμε και σταθήκαμε τυχεροί στο θέμα της παρέας και του σχολείου. Ειδικά το σχολείο, έπαιξε τεράστιο ρόλο στο ότι ο Στέφανος έγινε leader της τάξης του. Και δεν είναι τυχαίο ότι έκανε τα πάντα μόνος του. Σπούδασε, πήγε στο Εδιμβούργο για μεταπτυχιακό, επέστρεψε και δουλεύει στη διαφήμιση. Το πρώτο που του είπαμε ήταν «Ή θα μείνεις στη γωνία και θα σε λυπούνται ή θα βγεις μπροστά και θα γίνεις παράδειγμα προς μίμηση. Πιστεύω, ωστόσο, ότι είναι και θέμα χαρακτήρα, ότι την ιδιότητα του νικητή και του αγωνιστή κάποιος την κουβαλάει. Πριν από 30 χρόνια, βέβαια, μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Λες «Γιατί σε μένα;». Και εγώ και η πρώην σύζυγός μου και μητέρα του Στέφανου, Νταίζη Σεμπεκοπούλου, ήμασταν αθλητές και είχαμε τσεκάρει τα πάντα. Και να που μας έτυχε το σπάνιο. Κι εκεί συνειδητοποιείς ότι μπορεί να σου τύχει, είτε είσαι Ροκφέλερ είτε ζεις σε μια καλύβα. Και τι κάνεις; Σηκώνεις τα χέρια ψηλά; Όχι, σηκώνεις ψηλά τα μανίκια. Είμαι άνθρωπος που κοιτάζω τον διπλανό μου, αλλά όταν μπαίνει κάτι τέτοιο στο σπίτι σου, εμπλέκεσαι με άλλη συνειδητότητα στο κομμάτι της συνεισφοράς. Για την πολιτεία δε θέλω να το συζητήσω καν, αλλά η κοινωνία έχει αλλάξει. Ακόμη κι αυτές οι ομάδες που γεννιούνται σε επίπεδο γειτονιάς είναι ένα θετικό στοιχείο για τη σχέση της κοινωνίας με το διαφορετικό, τη φιλανθρωπία και τη γενναιοδωρία. Και θεωρώ πολύ σημαντική αυτή τη συνεισφορά, γιατί γίνεται ανώνυμα. Και, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, η φιλανθρωπία πρέπει να είναι ανώνυμη και διακριτική.

Πηγή: Hello