Μυτιληναίος: «Δεν σεβάστηκα την καριέρα μου και έτσι έχασα χρήματα και δόξα»

«Να σου πω την αλήθεια, εγώ τα παράτησα γιατί δεν μου άρεσαν κάποια πράγματα. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 εμφανιζόμουν με τον Ηλία Κλωναρίδη και τη Φούλη Δημητρίου στο Lido, όπου γινόταν πάταγος. Όμως ο επιχειρηματίας, επειδή το μαγαζί είχε κόσμο από νωρίς, ήθελε να τραγουδάω από τις δέκα το βράδυ. Ήταν ένα υπόγειο μαγαζί, δεν έπεφτε καρφίτσα, δεν περνούσε ούτε αέρας, και πνιγόμουν. Διαφώνησα κι έφυγα. Ε, έπειτα από εκεί άρχισα να «τραβιέμαι» με κάποια λαϊκά σχήματα στην παραλιακή κι έπειτα χάθηκα. Μη με ρωτάς, δεν θυμάμαι τίποτα. Πάντως, εδώ που τα λέμε, μπορεί να ήμουνα τεμπελάκος. Δεν μου άρεσε και το ξενύχτι. Ήθελα να κοιμάμαι στις δύο κι όχι στις έξι τα ξημερώματα, και να βλέπω τους σκουπιδιάρηδες να βαράνε τα καρότσια. Επιθυμούσα να κάνω μια ζωή πιο νορμάλ. Βέβαια, έτσι έχασα πολλά χρήματα και δόξα» τόνισε στην Espresso.

-Σου βάλανε... μπανανόφλουδες στην καριέρα σου;

«Μέχρι και βέτο έθεσαν για να φύγω από μια δισκογραφική εταιρία, αλλά εμένα δεν μου άρεσε να έχω διενέξεις με τους συναδέλφους μου. Οι αψιμαχίες δεν οδηγούν πουθενά, δεν φέρνουν καλά αποτελέσματα. Όταν με πολεμούσαν πληγωνόμουν πολύ, γιατί δεν ήμουν ικανός να τους πολεμήσω. Ήμουν πολύ ρομαντικός. Το τραγούδι το είδα σαν ρομάντζο, για να γεμίσω χαρά την ψυχή μου. Θα πρέπει να σου πω ότι δεν έγινα τραγουδιστής για την επιβίωση, είχα να φάω. Οι γονείς μου είχαν οικονομικούς πόρους. Ο πατέρας μου ήταν εισαγωγέας μοτοποδηλάτων και μηχανών και η μητέρα μου έπαιρνε κάποια ενοίκια κι εκείνη πλήρωνε το ωδείο. Ήθελε να σπουδάσω το τραγούδι, να μη βασιστώ μόνο στο ταλέντο.»

-Στα κέντρα δεν σου έκλειναν ποτέ τα μικρόφωνα;

«Με τον τρόπο μου, διεκδικούσα τη θέση μου. Πάντα πίστευα ότι όλοι πρέπει να έχουμε την ίδια μεταχείριση κι ο καθένας να ξεχωρίζει με την αξία του. Σε αυτά τα θέματα ήμουν επαναστάτης.»

-Έχεις κάνει λάθη;

«Τεράστια. Δεν έπρεπε να τα παρατήσω. Δεν σεβάστηκα την καριέρα μου και έτσι έχασα χρήματα και δόξα. Τζόρας ήμουνα, μια μέρα τρελάθηκα κι είπα πως δεν μου αρέσει ο τρόπος που γίνεται η δουλειά. Είχα άλλα όνειρα, άλλες βλέψεις. Ναι, αλλά αν μπεις στον χορό πρέπει να χορέψεις. Μου το λένε και οι φίλοι μου: «Με τέτοια καριέρα, με τόσα σουξέ, και τα παράτησες. Άλλοι τραγουδιστές αγωνίζονται χρόνια για να κάνουν μια επιτυχία». Με την ευκαιρία, θέλω να ευχαριστήσω τον θρυλικό δισκογραφικό παραγωγό Γιώργο Μακράκη, που, όπως τόσους άλλους τραγουδιστές, έτσι και μένα με βοήθησε πάρα πολύ, αφού όλα τα σουξέ μου πέρασαν από τα χέρια του.»

-Αυτά τα χρόνια που είχες αποτραβηχτεί, πού βρισκόσουν, τι έκανες;

«Πήγαινα εκδρομές με τους φίλους μου και πέρναγα τον καιρό μου σαν απλός άνθρωπος. Κατά καιρούς έκανα και κάποιες έξτρα εμφανίσεις για να βγάζω τα έξοδά μου.»