Αχιλλέας Γραμματικόπουλος: «Δεν υπάρχει star system στην Κύπρο»

Πέρασαν 25 χρόνια από την τελευταία μας συνέντευξη, το πιστεύεις;

Και τι άλλαξε από τότε;


Μεγαλώσαμε. (γέλια) Ωραία όμως. Ελπίζω ότι γίναμε και καλύτεροι άνθρωποι.


Αισθάνεσαι ότι δικαίωσες αυτούς που πίστεψαν σε σένα;

Δεν θέλω να ακουστεί υπερφίαλο, αλλά ναι, θεωρώ ότι έβγαλα ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που είδαν σε μένα πράγματα. Και οι παραστάσεις που έπαιξα, αλλά και ο τρόπος που διαχειρίζομαι την καριέρα μου συνηγορούν σε αυτό.


Τη ματαιοδοξία πώς τη διαχειρίζεσαι;

Ευτυχώς είμαι χορτάτος. Ξέρω ότι όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης κι ότι θα έρθει η στιγμή που μπορεί να μην είμαι στην πρώτη γραμμή. Σε αυτή την περίπτωση, μόνο μέσα από τη δουλειά σου πρέπει να κρατηθείς. Όχι για να διατηρήσεις την εξωτερική εικόνα, αλλά την ουσία αυτού που έχεις κατακτήσει μέσα από την υποκριτική.


Star system υπάρχει στην Κύπρο;

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Λόγω τηλεόρασης μπορεί να είσαι πάρα πολύ αναγνωρίσιμος, αλλά τηρουμένων των αναλογιών σταρ δεν υπάρχουν. Όλα είναι λίγο γιαλαντζί…


Αυθεντικούς σταρ είχες την ευκαιρία να γνωρίσεις;

Κάποιους, που μικρός θαύμαζα, αργότερα στο θέατρο είχα την ευλογία να τους γνωρίσω. Όπως τον Ντίνο Ηλιόπουλο, για παράδειγμα, με τον οποίο είχαμε μια πάρα πολύ καλή σχέση. Έμπαινα μέσα στο σπίτι του, μιλούσα μαζί του και είναι τιμή για μένα που μου απηύθυνε τον λόγο λέγοντάς με «Αχιλλέα μου». Ίσως είναι ο μοναδικός αριστοκράτης ηθοποιός που γνώρισα στη ζωή μου.




Καλλιτεχνικά ποιοι θα έλεγες ότι σε σταμπάρανε;

Ο Μίνως Βολανάκης μού έδειξε τον δρόμο. 'Oτι σ' αυτό που κάνω δεν θα περάσω εύκολα. Ότι πρέπει να δουλέψω, να γυμναστώ, να καλλιεργηθώ. Αυτός με στάμπαρε. Διότι δεν συναντηθήκαμε απλώς σε κάποιο έργο και μου έδωσε σκηνοθετικές οδηγίες. Περάσαμε πολλές ώρες κουβεντιάζοντας και ρωτώντας τον πράγματα για την τέχνη. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, επίσης, με σκηνοθέτησε σε δύο έργα. Είχα μπροστά μου τον πάπα του νεοελληνικού θεάτρου και τη δυνατότητα να μου πει ακριβώς αυτό που σκέφτηκε όταν έγραψε.


Πολύ στιβαρές προσωπικότητες.

Έτσι ξεκίνησα εγώ. Ξέρεις τι είναι να σε φωνάζει ο Καμπανέλλης στο γραφείο του, να τον βλέπεις να γράφει με μολύβι και να κουβεντιάζετε μαζί για τον ρόλο που εκείνος έχει γράψει; Να είσαι στη Βέροια μαζί του, να γράφει το «Ο δρόμος περνά από μέσα» και να σου λέει την ιστορία; Να φτιάχνουμε ομελέτες τα βράδια και να μιλάμε…



Στην Κύπρο τι σε κράτησε;

Η ίδια η ζωή νομίζω. Και το ότι είχα βρει άκρη να δουλεύω σε ένα θέατρο που ήμουν σίγουρος ότι θα με δυνάμωνε ως ηθοποιό. Δεν μετανιώνω γι' αυτή μου την απόφαση. Αν και υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι ήθελα να πάω παρακάτω και είχα προτάσεις για να το κάνω.



Πηγή: Φιλελεύθερος