Τάνια Τσανακλίδου: «Δεν χόρταινα να μαθαίνω από αυτόν…»

-Θέλω να ξεκινήσουμε από τον Μάνο Χατζιδάκι που μας χάρισε αυτό το κομμάτι και είχες την ευτυχία να δουλέψεις μαζί του.

«Ο Μάνος ήταν από τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα πλάσματα που φώτισαν τη ζωή μου. Ένας φάρος, ένα τεράστιο κεφάλαιο για μένα, για όλους μας. Του χρωστάμε τόσα πολλά! Πριν συνεργαστώ μαζί του, καθόμουν σε τραπέζια του. ήταν δίπλα στο δικό του, μόνο και μόνο για να τον βλέπω και να τον ακούω. Μαγικός... Και έπειτα, κάναμε μαζί την «Παναγιά των Πατησίων», με τον Γιώργο Μαρίνο να τραγουδάει-μοναδικά το «Ελα σε μένα», αλλά και αργότερα τους Μουσικούς Αγώνες Κέρκυρας. Δεν χόρταινα να μαθαίνω από αυτόν και να ρουφάω σαν σφουγγάρι όσα ακριβά μου μάθαινε... Μεγάλη μορφή! Και χαίρομαι τόσο που γυρνώ σε εκείνον τραγουδώντας τα διαμάντια του στην παράσταση που φτιάχτηκε με πολλή αγάπη» τόνισε στην Real.

- Τα τραγούδια μένουν και φέρνουν μνήμες.

«Αυτό που κάνει μια θεατρική παράσταση μοναδική, πέραν της καλλιτεχνικής της αξίας είναι το γεγονός ότι δεν καταγράφεται παρά μονάχα στον νου και στην καρδιά μας. Κι έπειτα η μνήμη κάνει τις επιλογές της. Μπερδεύει πρόσωπα και ρόλους γεμίζει τις σιωπές με προσωπικές ιστορίες. Ξεχνάμε πώς ακριβώς ήταν η πλοκή, γεμίζουν σκιές οι εικόνες. Ο χρόνος έχει παγώσει. Στιγμές μονάχα και εικόνες γεμάτες σκιές σε παλιές φωτογραφίες. Και ξαφνικά ακούς ένα τραγούδι από εκείνη την παράσταση, που αμυδρά θυμάσαι, και να την η Μελίνα ολοζώντανη να ανεβαίνει τη σκάλα από το Υπόγειο στο φεγγάρι! Ξαναγυρνούν οι ηθοποιοί στους ρόλους τους και με μαγικό τρόπο ξαναστήνεται η σκηνή. Μόνα τους, ολομόναχα τα τραγούδια, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα ζωντανεύουν πρόσωπα μυθικά και ιστορίες που ένα βράδυ κάτω απ'τ' άστρα εξομολογήθηκαν οι άνθρωποι στους θεούς τους. Δεν είναι μαγικό αυτό;»