Αναστασία Παντούση: «Η εφηβεία μου ήταν δύσκολη. Πολύ γκρίνια, πολύ κλάμα, ξεσπάσματα»

Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια;
Θυμάμαι στιγμές που ήμαστε όλοι καθισμένοι μπροστά στο τζάκι να παίζουμε παιχνίδια με τους γονείς και τον αδερφό μου, εκδρομές στα βουνά τα Σαββατοκύριακα με ορειβασίες και σκι, όλοι μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι να τρώμε και να γελάμε… Πέρασα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια. Μεγάλωσα στα Σπάτα, έξω από την Αθήνα, επομένως είχα την τύχη κι εγώ κι ο αδερφός μου να ζήσουμε τις παρέες της γειτονιάς, να παίζουμε μέχρι οι γονείς μας να βγουν στα μπαλκόνια φωνάζοντας «φτάνει, ελάτε μέσα»!

Πώς ήσουνα ως παιδί;
Αεικίνητο. Και στην εφηβεία πολύ δύσκολο! Πολύ γκρίνια, πολύ κλάμα, ξεσπάσματα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλείνεται στο δωμάτιο και να βάζει στη διαπασών μια μουσική –που ούτε καν μου άρεσε- απλά για να προκαλέσω τους γονείς μου. Κάτι heavy metal και τέτοια, μόνο για να ανησυχήσει η μαμά μου και να πει «Παναγία μου, τι έχει το παιδί;». Στην ουσία αυτό που ήθελα να πω ήταν ότι μεγάλωσα.

Δεν μπορώ να σε φανταστώ έτσι… Μου βγάζεις κάτι πολύ αγγελικό.
Κι όμως. Νομίζω όλοι με τους γονείς μας βγάζουμε άλλο εαυτό. Είναι νόμος της φύσης, να τους προκαλούμε, να τους αμφισβητούμε, να τους εξοργίζουμε. Ακόμη και αν οι γονείς σου σε έχουν μεγαλώσει με τον καλύτερο τρόπο θα αργήσουν να το εισπράξουν πίσω.

Ακόμη και αν δεν έχεις λόγο να επαναστατήσεις πρέπει να τον εφεύρεις, εννοείς;
Ναι, ακριβώς. Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που πάντα με άκουγαν. Αυτό όμως δεν τους γλίτωσε από τις εντάσεις και τις συγκρούσεις και τα «θα φύγω από το σπίτι».

Η μαμά σου σε παίρνει τηλέφωνο για να σου πει να τρως καλά, να ντύνεσαι;
Ναι, σταθερά. Ένα βράδυ μιλάγαμε στο skype και μου είχε φύγει λίγο η μάσκαρα. Αγχωμένη μου λέει «τι έπαθες, γιατί έχεις μαύρους κύκλους, δεν τρως, κουράζεσαι πολύ;». Έσκασα στα γέλια και της εξήγησα ότι είμαι πολύ καλά, μόνο που έτριψα λίγο το μάτι μου.

Πηγή:omikron