Όθωνας Μεταξάς: «Δεν ήμουν εμμονικός αλλά διεκδικούσα πάντα»

Μεγαλώνοντας πώς βλέπεις τα πράγματα;

Μεγαλώνοντας νιώθω ότι ένα αδιόρατο χέρι έχει γράψει του καθενός την πορεία και πιστεύω ότι είναι προδιαγεγραμμένη... κάρμα... τύχη... μια ανώτερη δύναμη. Έχω αποκτήσει μία στωική τάση, αυτό που είναι να γίνει θα γίνει, δεν χρειάζεται να ζορίζεσαι και να κουράζεσαι πολύ για να το κυνηγήσεις. Δεν ήμουν εμμονικός, δεν κυνηγούσα ποτέ με μανία, είτε στο επάγγελμα είτε στις σχέσεις. Διεκδικούσα όμως, ονειρευόμουν, έκανα σχέδια, αλλά πολλές φορές αυτά τα σχέδια πέφτανε σε τοίχο, με αποτέλεσμα η διαδικασία των σκέψεων και των ικανοποιήσεων των καταστάσεων, να γκρεμίζεται και μετά να πρέπει να ανασυντάσσομαι, να ξανασηκώνομαι. Κάθε φορά που υπάρχει μια διάψευση ενός στόχου, ενός ονείρου είναι πολύ ψυχοφθόρο. Κάποιες φορές σε γειώνει σε τέτοιο βαθμό, που να μην μπορείς να ξανασηκωθείς.

Υπάρχει η αντίληψη ότι μετά από τέτοιες εμπειρίες γίνεσαι πιο δυνατός... Ισχύει σ’ εσένα;

Σε κάνει πιο δυνατό, εμένα μ' έκανε, αλλά καμιά φορά υπάρχουν και άνθρωποι που δεν το αντέχουν, εξαρτάται από την ποιότητα της κατασκευής της ψυχής του καθενός, της ψυχοδομής τους. Οι αλλεπάλληλες απογοητεύσει θέλουν πολύ σκληρό στομάχι. Πολλές φορές έχω σκεφτεί, ειδικά στον επαγγελματικό τομέα, την ατάκα του Νίκου Κούρκουλου, όταν ήταν διευθυντής στη Σχολή του Εθνικού θεάτρου, τότε είχα πρωτομπεί, σε μια απονομή των διπλωμάτων των αποφοίτων, κάποια στιγμή .που βρεθήκαμε κοντά, σήκωσε το ποτήρι του με το κρασί και μου είπε: «Στην υγειά σου και γερό στομάχι». Εγώ τότε ήμουν 18 χρονών και σκέ­φτηκα: «Τι λέει; Μια χαρά είναι το στομάχι μου, τι έχει;», αλλά ήξερε...

Πηγή: Λοιπόν