Αντώνης Λουδάρος: «Είµαστε συναισθηµατικά αναλφάβητοι»

Είχαµε πρωτοσυναντηθεί στα ξεκινήµατά σου. Τι θα έλεγες σήµερα σε εκείνον τον Αντώνη;

Γνωριζόµαστε 25 χρόνια... Μεγαλώνουµε και τι ωραίο που είναι αυτό! Είναι ωραίο να έχει περάσει η ζωή από πάνω σου, αλλά να µην σε έχει βάλει κάτω. Του Αντώνη εκείνου, λοιπόν, θα του έλεγα: «∆εν ξέρεις ακόµα, θα µάθεις!» Νοµίζω πως είχα καλή πρώτη ύλη, δοσµένη από τον Θεό και την οικογένειά µου. Ακουγα πολύ. Τώρα δεν έχω πια κάποιον που να θέλω πάρα πολύ να ακούσω. ∆εν νιώθω τους δασκάλους µου, τους µεγάλους του θεάτρου, κοντά µου, έχουµε αποµακρυνθεί. Έχω χαθεί µε τον Τσιάνο, έχω χαθεί µε τον Φασουλή... Τον Σταµάτη τον σκέφτοµαι πολύ, κάθε µέρα σχεδόν. Θέλω να του τηλεφωνήσω και δεν το κάνω...

Γιατί το αναβάλλεις;

Ισως σκέφτοµαι ότι θα έρθει ξανά η στιγµή µας. Από την άλλη, έχω πια µάθει ότι δεν πρέπει να περιµένω τη στιγµή, αλλά να τη δηµιουργώ εγώ. Πρέπει εµείς να δηµιουργούµε το παραµύθι µας. Να κάτι που δεν ήξερα τότε. Κανείς δεν µας το έχει διδάξει αυτό. ∆εν θα έπρεπε στα τόσα χρόνια της εκπαίδευσής µας να υπάρχει κι ένα µάθηµα αυτογνωσίας; Φαντάσου να είχαµε όλοι εκπαιδευτεί να αφουγκραζόµαστε περισσότερο! Κι όµως, είµαστε συναισθηµατικά αναλφάβητοι. Ποια είναι, τελικά, η πετυχηµένη ζωή; Να µη ζεις εις βάρος κανενός άλλου. Θέλω να σε βλέπω και να νιώθω ότι δεν σου χρωστάω, θέλω να σου δίνω και η «επιταγή» µου να πληρώνεται άµεσα. ∆εν µου αρέσουν οι γκρίζες ζώνες, είναι τοξικές και δυσκολεύουν τη ζωή χωρίς λόγο. Εχω κάνει µια εσωτερική αναζήτηση, προσπαθώντας να µην είµαι αγενής και εγωκεντρικός. Οχι, δεν γυρίζουν όλα γύρω από µένα ή τη δουλειά µου. Η ζωή µου γυρίζει γύρω από ζωές άλλων σε µια γη που γυρίζει. Ηρθαµε, θα κάνουµε κάτι και θα φύγουµε. Τόσο απλά. Αλλά ας κάνουµε κάτι. Ας µην καθόµαστε µην κάνοντας τίποτα. Μην είµαστε το τίποτα.

Πηγή: Real