Κώστας Τσουρός: «Τα πιο συναισθηματικά Χριστούγεννα που θυμάμαι ήταν το 1992»

«Τα Χριστούγεννα για μένα είναι συνδυασμένα με ταξίδια, κυρίως στο εξωτερικό. Κάθε χρόνο, όταν η δουλειά το επιτρέπει, περιμένω πώς και πώς την περίοδο των γιορτών για να φύγω, να γνωρίσω νέες χώρες και να βιώσω τη χριστουγεννιάτικη κουλτούρα άλλων λαών. Αυτό που θυμάμαι όμως από την παιδική μου ηλικία είναι η προετοιμασία κάθε χρόνο για να πούμε τα κάλαντα εγώ και οι δύο κολλητοί μου. Ξεκινούσαμε από τις 6.00 το πρωί και μέχρι νωρίς το απόγευμα είχαμε γυρίσει όλους τους δρόμους της Κυψέλης. Τα κάλαντα για μας ήταν υπερπαραγωγή: Εγώ έπαιζα αρμόνιο, ο ένας φίλος μου τρομπέτα κι ο άλλος φυσαρμόνικα. Εισβάλλαμε μέσα σε κάθε μαγαζί, αρχίζαμε να παίζουμε τα όργανα και οι ιδιοκτήτες, προκειμένου να σταματήσουμε διότι προκαλούσαμε απίστευτη ηχορύπανση, μας έδιναν σχεδόν αμέσως χρήματα για να μας ξεφορτωθούν.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα και μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει πονοκέφαλος! Τα λεφτά μοιράζονταν διά του τρία και το ποσό που μου αναλογούσε το έδινα στη μητέρα μου για να το φυλάει στον κουμπαρά μου. Μια χρονιά όμως μπέρδεψε τα χρήματα και, αντί να τα βάλει στον κουμπαρά μου, τα έκανε ρούχα για τον εαυτό της. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό έχει μείνει ακόμη χαραγμένο στη μνήμη μου! (γέλια) Τα πιο συναισθηματικά Χριστούγεννα που θυμάμαι ήταν, νομίζω, το 1992. Ήμουν 10 ετών και παραμονές είχε επιστρέψει ο πατέρας μου, που ήταν ναυτικός, από ταξίδι. Είχα να τον δω πάνω από ένα χρόνο και, όταν ήρθε, άνοιξε τη βαλίτσα του, όπου είχε δεκάδες δώρα για μένα. Παιδάκι τότε, φάνταζαν στα μάτια μου σαν πολύτιμος θησαυρός. Τα έβαλε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχαμε ήδη στολίσει στο σαλόνι και, όταν άλλαξε ο χρόνος, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τρέξω και να ανοίξω τα δώρα μου. Ήταν ο δικός μου Αϊ-Βασίλης τότε, που μόλις είχε έρθει από το Ροβανιέμι!», εξομολογείται στο People.