Κατερίνα Βρανά: «Με το αμαξίδιο τρακέρνω συνέχεια μέσα στο σπίτι»

Ωστόσο, είναι έτοιμη να επιστρέψει με νέα παράσταση, μέσα από την οποία θα δούμε τη ζωή της τα τελευταία δυο χρόνια και τους ανθρώπους που συνάντησε, αφού τους έχει συμπεριλάβει όλους.

Πώς είσαι αυτό τον καιρό; Πλησιάζουν και οι παραστάσεις που θα δώσεις.

«Ναι, είμαι ενθουσιασμένη! Βρήκα και το τέλειο χρυσό κολάν, γιατί το πρώτο που είχα πάρει ήταν τελικά θαμπό, δεν ήταν όσο glam θα ήθελα. Το θέλω κάτι ανάμεσα σε Δυναστεία και glam rock. Θέλω το μαλλί φουντωτό, σκουλαρίκια μακριά, χρυσό κολάν, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πια βάτες»

Πώς τα πας με το αμαξίδιο;

«Είμαι οδηγάρα! Μεταξύ μας, τρακέρνω συνέχεια μέσα στο σπίτι. Είναι το αγαπημένο μας αστείο με τη μαμά μου. «Αχ, μπορεί να πέθαινε η κόρη μου, αλλά τουλάχιστον το σπίτι μου ήταν άθικτο» μου λέει»

Είναι η κλασική Ελληνίδα μαμά;

«Καθόλου. Το άκρως αντίθετο. Η «Ελληνίδα μαμά» στην οικογένεια είναι ο μπαμπάς. Κάποιος πρέπει να παίζει αυτόν το ρόλο, ξέρεις. Οπότε όλο το άγχος και τις ενοχές τα κουβαλάει εκείνος. Η μαμά είναι πιο πολύ στα... γκούχου γκούχου... ζαμάν φου, ας πούμε»

Εσύ σε ποιον έμοιασες

«Έχω πάρει και απ' τους δύο ισόποσα, οπότε βρίσκομαι συνεχώς σε μια εσωτερική σύγκρουση»

Πάμε πάλι στο έργο. Το έχεις γράψει; Είναι έτοιμο;

«Δεν μπορώ να γράψω. Το έχω στο μυαλό μου. Παλιά το δούλευα παρουσιάζοντας διάφορα δεκάλεπτα σε πλατείες, σε παρέες, κι έτσι έπαιρνε την τελική του μορφή πριν βγω στη σκηνή.Τώρα είναι όλα διαφορετικά. Οι ιστορίες υπάρχουν και βασίζονται σε όσα πέρασα. Τα αστεία είναι αυτά που έγιναν κατά τη διάρκεια της προηγουμένης περιόδου. Η δυσκολία τώρα έγκειται στον τρόπο με τον οποίο θα ενωθούν και θα έχουν αρχή-μέση-τέλος. Επιπλέον, στο πώς θα δουλέψω τους χαρακτήρες ώστε, όταν επανέρχονται, να γελάει το κοινό αυτόματα, χωρίς να χρειάζεται να τους «συστήσω» ξανά. Οπότε αυτό είναι το πιο ιδιαίτερο stand up από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Είναι και η κατάσταση μου εντελώς διαφορετική από πριν. Όλα είναι καινούρια και νομίζω πως το ελληνικό κοινό θα δει κάτι εντελώς νέο, αφού δεν είμαι εκείνη που πέρασε μια δύσκολη κατάσταση και επανήλθε τελείως καλά, ζω τη δύσκολη κατάσταση ακόμη. Έτσι, θα μοιραστούμε όλοι τα σκατά»

Η παράσταση βασίζεται στα όσα έχεις περάσει. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου χαρακτήρας

«Από την κωμική πλευρά του πράγματος, οι δύο νοσοκόμες μου -η πρωινή και η απογευματινή-είναι οι αγαπημένες μου! Είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, σε βαθμό που σκέφτομαι πως μόνη μου δεν θα μπορούσα να βγάλω τόσα κωμικά ευρήματα. Είναι caractere και το ξέρουν. Θα μπορούσα να κάνω μια παράσταση μόνο για αυτές τις δύο. Το άλλο που λάτρεψα ως κωμική κατάσταση ήταν οι νοσοκόμες στη Μαλαισία. Όλες φοράνε χιτζάμπ (σ.σ. μαντίλα), είναι μουσουλμάνες. Οι Μαλαισιανοί γενικά είναι κοντοί. Έτσι, πολλές φορές ζούσαμε σουρεαλιστικές καταστάσεις. Γενικά, όμως, οι γιατροί που είχα και εκεί και στην Ελλάδα είναι εξαιρετικοί, ήμουν τυχερή. Σχεδόν όλοι είχαν εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ. Έτσι, θεωρώ πως η παράσταση έχει γραφτεί μόνη της, δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολλά»

Το πιο σημαντικό, βέβαια, ήταν η ασθενής απέναντί τους

«Ναι. Επίσης, στην ίδια φάση ήταν και όλη μου η οικογένεια. Οι γιατροί μερικές φορές σάστιζαν με τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, τον αδελφό μου, τα ξαδέλφια και τους φίλους που έρχονταν να με δουν και κάθονταν μαζί μας στο δωμάτιο»

Έπρεπε να τους κόβεις εισιτήριο»

«Υπήρχε ένας που ποτέ δεν μου μιλούσε. Και σκεφτόμουν «Τι φάση αυτός;». Μια μέρα μου λέει «Δεν λέω τίποτε γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν πω, θα μπει στην παράσταση». Και του απαντώ «Συγχαρητήρια, μόλις μπήκες στην παράσταση».» είπε στο people