MasterChef 5: Λία Μακροστεργίου: «Τον χάσαμε μέσα σε μία μέρα. Με πονάει ακόμα…»

Η ίδια, η οποία είναι μαμά ενός μικρού κοριτσιού, μίλησε για την απώλεια που τη στιγμάτισε από μικρό παιδί, για τον αγώνα επιβίωσης που κάνει ακόμα και σήμερα αλλά και για την αγάπη που έχει για τη μαγειρική αλλά και το τραγούδι μιας και κάποτε τραγουδούσε σε νυχτερινά κέντρα για να βγάζει τα προς το ζην. Διαβάστε παρακάτω τι αποκάλυψε...

Από πού πήρες την αγάπη σου για τη μαγειρική;

Από τον πατέρα μου, που ήταν ζαχαροπλάστης και μάγειρας. Τον πατέρα μου τον έχασα όταν ήμουν 7 ετών και δεν έχω πολλές μνήμες από εκείνον. Αλλά η εικόνα που έχω ήταν να είναι σε μια κουζίνα και να μαγειρεύει. Είχε ένα εστιατόριο στην περιοχή του Ζωγράφου και θυμάμαι ότι σε ηλικία 5-6 ετών με έβαζε πάνω στον πάγκο και τον έβλεπα να κόβει σαλάτες και να μαγειρεύει. Αλλά έχω και μια οικογένεια που αγαπάει γενικά τη μαγειρική. Η μητέρα μου, οι γιαγιάδες, οι αδελφές μου, όλες μαγειρεύουν υπέροχα! Οπότε μεγάλωσα μέσα στις κουζίνες. Για να σου δώσω να καταλάβεις, στα 5 μου ήξερα να ανοίγω φύλλο. Ακόμα και τώρα, όταν ετοιμάζω πρωινό για την κόρη μου, θα το στολίσω, θα το στήσω σε σχήμα καρδιάς που ξέρω ότι της αρέσει. Έχω μεράκι με τη μαγειρική!

Πώς έχασες τον πατέρα σου;

Ο πατέρας μου είχε ένα τροχαίο και τον χάσαμε μέσα σε μία μέρα. Ήταν κάτι που δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε ένα παιδί 7 ετών –που ήμουν εγώ τότε– να διαχειριστεί κάτι τέτοιο; Είναι κάτι που με πονάει ακόμα… Για πολλά χρόνια όταν έβλεπα στον δρόμο έναν μπαμπά με ένα κοριτσάκι με έπιαναν κλάματα. Μόνο όταν έγινα κι εγώ μητέρα μπόρεσα να το αντιμετωπίσω, γιατί τώρα όταν βλέπω μια τέτοια εικόνα φέρνω στο μυαλό μου την κόρη μου με τον πατέρα της και όχι εμένα με τον μπαμπά μου. Του είχα φοβερή αδυναμία και του μοιάζω και πάρα πολύ. Αλλά όταν χάνεις τον γονιό σου σε τόσο μικρή ηλικία μαθαίνεις να ζεις έτσι. Δεν ξέρω πώς είναι να μεγαλώνεις με πατέρα.

Ξεκίνησες να εργάζεσαι στα 15 σου χρόνια. Πόσο εύκολο ήταν για ένα κορίτσι να δουλεύει και παράλληλα να πηγαίνει στο σχολείο;

Ήθελα να είμαι αυτόνομη. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σερβιτόρα σε μια καφετέρια στον Βόλο. Στα 16 μου ξεκίνησα να τραγουδάω. Όταν τέλειωσα την Α’ Λυκείου, ήρθα στην Αθήνα, όπου δούλευα το πρωί και το βράδυ πήγαινα στο νυχτερινό σχολείο. Αλλά στα μέσα της χρονιάς πάντα έμενα από απουσίες, γιατί το πρωί εργαζόμουν σε καφετέριες και το βράδυ τραγουδούσα. Στα 19 μου επέστρεψα στον Βόλο, πήγα ξανά στο νυχτερινό σχολείο, το τέλειωσα και πέρασα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο Οικονομικό Τμήμα, και ευελπιστώ τον Σεπτέμβριο να πάρω το πτυχίο μου.

Πώς ασχολήθηκες με το τραγούδι;

Τυχαία. Είχα πάει σε ένα νυχτερινό κέντρο με φίλους από τη δουλειά. Εκεί τραγούδησα και ακούγοντάς με ο επιχειρηματίας μού πρότεινε να το κάνω επαγγελματικά. Όταν τότε έπαιρνα μεροκάματο 30 ευρώ στην καφετέρια ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες για οκτώ ώρες και ξαφνικά μου έδιναν 130 ευρώ για να τραγουδάω, εννοείται ότι θα έλεγα «ναι». Δεν είχα το ψώνιο να γίνω τραγουδίστρια, ούτε μου άρεσε η νύχτα. Γι’ αυτό και όταν έβρισκα μια πρωινή δουλειά που να με καλύπτει οικονομικά δεν τραγουδούσα σε νυχτερινά κέντρα.

Πηγή: ΟΚ