Δανάη Σκιάδη: «Ο γάμος είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση. Για το κάθε ζευγάρι έχει άλλη σημασία»
Μία ιδιαίτερη συνθήκη βίωσε η Δανάη Σκιάδη, η οποία έγινε και κινηματογραφικό ζευγάρι με τον σύντροφο της Νικόλα Παπαγιάννη στην πολυσυζητημένη ταινία «Καλάβρυτα 1943».
«Είναι μια υπόθεση καλλιτεχνική και όχι οικογενειακή. Συναντιούνται δύο καλλιτέχνες», σχολίασε η ταλαντούχα ηθοποιός, διαχωρίζοντας τις δύο ιδιότητες και κρατώντας έτσι τις ισορροπίες. Πρόκειται για δύο εξαιρετικά χαμηλών τόνων καλλιτέχνες.
«Εχουμε μια κοινή οπτική και στάση απέναντι στα πράγματα και αυτό είναι κάτι που δεν το αποφασίζουμε. Ετσι είμαστε», ανέφερε η Δανάη για την κοινή γραμμή τους σε σχέση με τη δημοσιότητα. Ο,τι όμορφο συμβαίνει στο σπίτι τους δεν νιώθουν την ανάγκη να το μοιραστούν με το κοινό. Οπως πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν έγιναν για πρώτη φορά γονείς. «Είναι μια αποκάλυψη. Μια νέα ζωή. Το μεγάλωμα της οικογένειας μας δεν έβαλε κάτι σε δεύτερη μοίρα. Νομίζω ότι είναι ωραίο να εμπιστεύεται κανείς τη ζωή και τις επιθυμίες του», είπε με τρυφερότητα η Δ. Σκιάδη στη Real Life.
Αραγε την αφορά ο γάμος; Είναι για εκείνη ζητούμενο ουσίας ή απλώς κοινωνική σύμβαση; «Ο γάμος είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση και για το κάθε ζευγάρι έχει άλλη σημειολογία και σημασία», απάντησε. Η ταινία «Καλάβρυτα 1943» προκάλεσε αίσθηση, ενώ, μαζί με τις καλές κριτικές σχολιάστηκε και το ότι σεναριακά λειαίνονται οι γωνίες δείχνοντας έναν... καλό ναζί. «Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων είναι ένα γεγονός που αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην παγκόσμια Ιστορία, μια θηριωδία που έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στις ψυχές εκείνων που επέζησαν και έζησαν με τη ζωντανή μνήμη του. Τα "Καλάβρυτα 1943" είναι μια ταινία μυθοπλασίας, ένα έργο τέχνης. Εχει κάτι παράξενο να αντιμετωπίζουμε την τέχνη με όρους κυριολεξίας και πολιτικής ορθότητας. Προσωπικά, μου δημιουργεί ανησυχία για το μέλλον», λέει σχετικά η πρωταγωνίστρια και προσθέτει: «Η τέχνη είναι αυτή που, εκτός των άλλων, σε βοηθά να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα. Αν την αντιμετωπίζουμε και την ίδια με όρους πραγματικότητας η πραγματικότητα μας θα γίνει αβάσταχτη. Η ταινία δεν παραποιεί τα γεγονότα, ούτε τα ωραιοποιεί, ίσα-ίσα.
Οσον αφορά την ύπαρξη ενός Γερμανού στρατιώτη που σώζει κάποιες γυναίκες με τα παιδιά τους, έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, συμβαίνει ποιητική αδεία, δίνοντας μέσα στη φρικαλεότητα μια αχτίδα ελπίδας για τον άνθρωπο. Μια συμβολική κίνηση που μας κάνει να ελπίζουμε ότι υπάρχει καλό ακόμα και μέσα στο απόλυτο κακό, γιατί αλλιώς το μίσος γεννά μόνο μίσος και ο πόνος γίνεται αληθινά αβάσταχτος. Ο άνθρωπος απελπίζεται, αποκτηνώνεται και δυστυχεί βαριά και βαθιά. Αυτός είναι ο προορισμός της τέχνης εκτός των άλλων. Να στρέφει την ψυχή και το πνεύμα μας ψηλά, όπως λέει κι ο ποιητής. Για να αντέχει. Και να συνεχίζει».
Διαβάστε επίσης:
Δανάη Σκιάδη: «Έχουν πάψει να με απασχολούν κάποια πράγματα που κάποτε μπορεί να με πλήγωναν»
Παπαγιάννης: Δεν πάει ο νους σου ποιος είναι ο πατέρας του σκληρού της σειράς «Σιωπηλός Δρόμος»
Σκιάδη - Παπαγιάννης: Έγιναν γονείς και αυτή είναι η πρώτη δημόσια εμφάνιση με το μωρό τους
