Κάτια Δανδουλάκη: «Την αποτυχία την καταπίνω δύσκολα και προσπαθώ να ανακαλύψω τι πήγε λάθος»

Η ίδια σε συνέντευξή της ανέφερε πώς και δεν παρασυρθήκατε από την επιτυχία και αν πίστευε στο ξεκίνημα της ότι θα κάνει αυτή την καριέρα, με αυτή την αποδοχή και τη διάρκεια.

Ο Μάριος Πλωρίτης είναι ο άνθρωπος που, όπως έχετε πει πολλές φορές, σας στιγμάτισε. Σαν να μην υπήρξε άλλος σύντροφος στη ζωή σας πριν ή μετά από εκείνον.

Έτσι είναι. Έζησα μια πόσο ευτυχισμένη ζωή δίπλα του. Ήταν ο άνθρωπος μου. Ήταν ο ένας και μοναδικός γιατί υπήρχε η τέλεια ταύτιση. Ξέρω πως είναι σπάνιο να ταυτιστούν δυο άνθρωποι, αλλά να που υπάρχει κι αυτό. Η εξαίρεση που επιβεβαιώνω τον κανόνα. Για αυτό λέω πως ήμουν τυχερή. Πολύ τυχερή. Ζήσαμε μαζί τριάντα δύο υπέροχα χρόνια.

Μια στιγμή ευτυχίας που θυμάστε έντονα από τα χρόνια της κοινής σας ζωής;

Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές ήταν η καθημερινότητα μας. Να γελάμε μετά ίδια αστεία. Να μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα, να συζητάμε πράγματα απλά, καθημερινά. Δεν είναι ανάγκη να φιλοσοφείς με τον άνθρωπο σου. Η ποίηση της καθημερινότητας είναι η πιο υψηλή ποίηση που μπορεί να υπάρξει.

Δείχνετε ένας άνθρωπος που δεν επαναπαύεται στις ευκολίες του! Δηλαδή, τώρα επιχειρήσατε έναν μονόλογο κι ένα έργο δύσκολο με πολλές ψυχολογικές εναλλαγές.

Ποτέ δεν επαναπαύτηκα στις ευκολίες μου. Μου είχε πει κάποτε ένας μεγάλος σκηνοθέτης σε μια από τις πρώτες παραστάσεις που είχα κάνει: «Λοιπόν εσένα, μικρή, σε φωνάξαμε όχι γιο αυτό που μπορείς να κάνεις αλλά για αυτό που δεν μπορείς να κάνει». Αυτά τα λόγια έχουν αποτυπωθεί μέσα μου.

Ποιος ήταν αυτός ο σκηνοθέτης;

Ο Μίνως Βολανάκης.

Βγήκατε νωρίς στο θέατρο και νωρίς σας δόθηκαν οι μεγάλοι ρόλοι. Πώς και δεν παρασυρθήκατε από την επιτυχία;

Γιατί δεν φαντάστηκα ποτέ ότι είμαι κάποια. Μου το είχαν μάθει οι γονείς μου αυτό.

Στο ξεκίνημα σας πιστεύατε ότι θα κάνετε αυτή την καριέρα, με αυτή την αποδοχή και τη διάρκεια;

Ναι, το πίστευα. Είχα δώσει στον εαυτό μου ένα περιθώριο δύο -τριών χρόνων. Επειδή οι γονείς μου αισθάνονταν πολύ μεγάλη ανασφάλεια με τη δουλειά που είχα επιλέξει -από την άποψη ότι είναι ένα επάγγελμα εξαιρετικά δύσκολο-, τους είχα πει: «Σας δίνω τον λόγο μου ότι αν αισθανθώ ότι δεν κάνω για το θέατρο, δεν θα συνεχίσω». Αλλά ήρθε πολύ γρήγορη η πρώτη ευκαιρία, πολύ γρήγορα η πρώτη αποδοχή και η μία δουλειά έφερνε την άλλη. Δεν πρόλαβα να ταλαιπωρηθώ.

Σήμερα τι είναι για εσάς η επιτυχία;

Μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Και ειδικά η διάρκεια της επιτυχίας.

Και την αποτυχία πώς την αντιμετωπίζετε;

Δεν μου αρέσει καθόλου! Τη διαισθάνομαι όταν έρχεται. Την καταπίνω δύσκολα και προσπαθώ να ανακαλύψω τι πήγε λάθος. Ποτέ δεν θα πω «φταίει το κοινό που δεν κατάλαβε το έργο». Όχι, εγώ φταίω που είτε το διάλεξα στη λάθος χρονική στιγμή είτε έπαιξα χάλια είτε δεν υπήρχε η σωστή χημεία. Δεν θα ρίξω σφάλματα αλλού. Είναι όπως μια νοικοκυρά που θέλει να κάνει το καλύτερο της και κάποιες φορές δεν το καταφέρνει, θυμάμαι ότι η μαμά μου έφτιαχνε πολύ ωραία σουτζουκάκια. Και όταν ερχόταν κόσμος στο σπίτι έλεγε «τώρα βρήκα να φτιάξω τα χειρότερα;»

Πηγή:ΟΚ