Έρρικα Μπίγιου: «Στο θέατρο όλα συμβαίνουν μπροστά σου, ζεις την εμπειρία»

Ότι βρέθηκε ένα βήμα πριν από τη συμμετοχή της στο «The Young Pope» του Πάολο Σορεντίνο, ότι ήταν η εκλεκτή του Βασίλη Μπισμπίκη για την εμβληματική πια παράσταση «Ανθρωποι και Ποντίκια», η οποία είναι sold out μέχρι και τις 15 Απριλίου.

Εκείνο που ξεχνούν συνήθως να γράψουν για την Ερρικα Μπίγιου είναι το αυταπόδεικτο. Δηλαδή για την καθηλωτική, σπάνια, προραφαηλητική ομορφιά της. Βέβαια, η ταλαντούχα ηθοποιός, την οποία το τηλεοπτικό κοινό γνώρισε μέσα από τη σειρά του SΤΑR. «Ερωτας με διαφορά», είναι πολύ περισσότερα από απλώς η αποπλανητική εμφάνιση της. Ως γνήσια απόφοιτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης, αγάπησε το θέατρο ολιστικά και παραδόθηκε στην τέχνη της άνευ όρων. Χωρίς να σκεφτεί τις ευκολίες ή τις δυσκολίες.

Αλλωστε για εκείνην, όπως λέει, δεν υπάρχουν εύκολες ή δύσκολες δουλειές. Αλλά ένας άρρητος πήχης που πρέπει κανείς να φτάνει ή ακόμα καλύτερα να ξεπερνά κάθε φορά. Η Μπίγιου, εκτός από την καριέρα της εντός συνόρων, την οποία χτίζει μεθοδικά, με ειλικρινείς επιλογές και απέχοντας από την πολλή συνάφεια του κόσμου,' εξακολουθεί να κυνηγά και το όνειρο της στο εξωτερικό. Συμμετέχει σε οντισιόν και ακροάσεις, δοκιμάζει ρόλους, έχει τα μάτια και τα αυτιά της ανοιχτά. Αλλά προτιμά να μη μιλάει γι' αυτά. Δεν της αρέσει να περιαυτολογεί, αλλά να μιλά -με χαρακτηριστική σεμνότητα- για την ουσία της υποκριτικής, μιας δουλειάς την οποία ξεκίνησε ασυνείδητα, για να την αγκαλιάσει τελικά ως μία απολύτως συνειδητή επιλογή ζωής.

Πώς είναι η εμπειρία να δουλεύεις με την ομάδα του Βασίλη Μπισμπίκη;

Είναι η πρώτη μου σεζόν στο «Ανθρωποι και Ποντίκια» και στο Cartel». Λειτουργούμε ως κολεκτίβα. Είναι αυτό που πρεσβεύει ο Βασίλης Μπισμπίκης. Τελείωσα το Θέατρο Τέχνης, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί από μας που σπουδάζαμε στη σχολή, κάναμε ταμείο, φροντιστήρια, δουλεύαμε για το θέατρο και παίζαμε σε παραστάσεις. Υπήρχε η αίσθηση και η λειτουργία της ομάδας.

Αυτό είναι προίκα για τον ηθοποιό; Να συνδέεται τόσο πολύ και από διαφορετικούς ρόλους με το θέατρο;

Φυσικά. Γιατί διευρύνεται ο τρόπος που βλέπεις το θέατρο.

Αυτό βοηθά ίσως και να απομυθοποιήσεις τη λάμψη που συχνά ακολουθεί το επάγγελμα του ηθοποιού;

Η λάμψη συνήθως προέρχεται έξω από το θέατρο. Το θέατρο κρατά ακόμα τη μυσταγωγία του. Εχει τη φωτεινή πλευρά του, έχει όμως και κάτι κλειστό. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια ιεροτελεστία στην οποία συμμετέχει και το κοινό. Στο θέατρο όλα συμβαίνουν μπροστά σου, ζεις την εμπειρία.

Αναρωτιέμαι πώς είναι να βρίσκεσαι σε μια ήδη δομημένη αλλά και λαοπρόβλητη ομάδα.

Για μένα είναι μια μοναδική εμπειρία. Από τη μία καλούμαι να ενταχθώ σε μια ομάδα, χωρίς να έχω συνδεθεί από την αρχή μαζί τους. Είναι μια πρόκληση. Από την άλλη έγινε τόσο ομαλά, οι συνάδελφοι με αγκάλιασαν και τους αγκάλιασα. Ηταν σαν να ήθελα να συμβεί. Προέκυψε πολύ ωραία. Δεν βλέπω κάποια δυσκολία. Βλέπω δημιουργία και συνύπαρξη. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει και κάποια εύκολη δουλειά. Το θέμα είναι να δίνεσαι σε αυτό που κάνεις, με τις ευκολίες και τις δυσκολίες που έχει καθετί.

Ο Μπισμπίκης σε βρήκε ή τον βρήκες;

Είχαμε συνεργαστεί στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα. Δέσαμε πολύ και αγαπηθήκαμε. Στη Θεσσαλονίκη ζήσαμε πολύ μαζί και μοιραστήκαμε ωραία την εμπειρία. Ερχόμενοι στην Αθήνα λέγαμε πάντα πως θέλαμε να ξαναδούλεψουμε, αλλά δεν είχαμε συγχρονιστεί. Τώρα έκανε έναν ωραίο κύκλο η φιλία μας και ήρθε και έδεσε η συνεργασία.

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην πολυσυζητημένη παράσταση;

Υποδύομαι ένα κορίτσι που ζει στο περιθώριο και βιώνει την αντικειμενοποίηση λόγω του φύλου του. Φέρουμε όλοι τα ονόματα μας στην παράσταση, οπότε είμαι η Ερρικα, ένα κορίτσι που μαζί με όλους τους άλλους θέλει να πραγματώσει το όνειρο της. Και θέλει να επικοινωνήσει με τον περίγυρο της. Βιώνει όμως ρατσισμό και σεξισμό, αλλά δεν το βάζει κάτω. Παλεύει και με την κοινωνία αλλά και με τα σκοτάδια της.

Από πού αντλείς αναφορές για έναν χαρακτήρα που βρίσκεται στα όρια;

Υπάρχουν σίγουρα προσωπικά βιώματα. Ομως στην πραγματικότητα όλοι ζούμε οριακά, όχι απαραίτητα στο κοινωνικό περιθώριο. Με τον τρόπο και τον βίαιο ρυθμό ζωής που καλούμαστε να υπηρετήσουμε, ο οποίος θεωρώ ότι είναι εκτός φύσης μας. Είναι βέβαια διαφορετικό να το επιλέξεις και διαφορετικό να σου το επιβάλουν. Αρκεί μια βόλτα στην Αθήνα για να αντλήσεις αναφορές. Αν σε απασχολεί το γύρω σου, δεν είναι δύσκολο να τις βρεις.

Πηγή:Gala