Έλενα Τοπαλίδου: «Το φαγητό ήταν ο χειρότερος εχθρός μου»
Η Έλενα Τοπαλίδου, αποκαλύπτει σε συνέντευξή της πως ασχολέιται με το μπαλέτο από τα 10 της χρόνια, ωστόσο από νεαρή ηλικία ήρθε αντιμέτωπη με διατροφικές διαταραχές.
Το μπαλέτο μπήκε νωρίς στη ζωή της, εκεί γύρω στα 10. Ήθελε να επιδεικνύει τον εαυτό της, χωρίς να είναι ακόμα σίγουρη ότι θέλει να γίνει χορεύτρια. «Η μητέρα μου ήταν πάντα δίπλα μου, ατζέντισσα. Και σε πρόβες και στις παραστάσεις. Μου έδινε ώθηση».
Στην εφηβεία άρχισε να μην της αρέσει το σώμα της. Ήθελε να έχει πιο μακριές γάμπες, πιοαδύνατα άκρα, άλλο κορμό. «Μικρή ήμουν ένα παχουλό παιδί που έτρωγε με λαιμαργία. Αργότερα άρχισαν οι διατροφικές διαταραχές. Έπρεπε να κάνω δίαιτες και να μην τρώω. Δεν μου άρεσε ο εαυτός μου. Βασανιζόμουν. Και ταυτόχρονα ήμουν λαίμαργη με τους ανθρώπους, τις σχέσεις μου, τους άλλους γύρω μου. Και κάπως έτσι ήμουν τρομερά εγκλωβισμένη για 17 ολόκληρα χρόνια. Τώρα πια το φαγητό δεν είναι ο χειρότερος εχθρός μου, όπως ήταν μια ζωή».
Ο σκοτεινός εαυτός της στο τζάμι της βιτρίνας
Μπαίνει στην περίφημη Οκτάνα του Κωνσταντίνου Ρήγου, γίνεται ο άνθρωπος της ζωής της, δουλεύουν μαζί για χρόνια και στη Θεσσαλονίκη συνεργάζεται με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, συναντιέται με ταλαντούχους ανθρώπους της Τέχνης, αγγίζει τα πρώτα όνειρά της, αλλά τίποτα δεν την ικανοποιεί. «Ήμουν στη Θεσσαλονίκη τότε, πρόβες, παραστάσεις όλη την εβδομάδα και δεν κοιμόμουν καθόλου. Δεν μπορούσα. Απορώ πώς άντεξα μόνο με 6 ώρες ύπνο όλη την εβδομάδα». Ψάχνει να βρει την καινούρια της ταυτότητα. Δεν είναι ευχαριστημένη με τον εαυτό της.
Φεύγει στην Ιταλία για μία οντισιόν και καθώς περπατά στον δρόμο, φορώντας ένα καμηλό παλτό, κοιτάει τον εαυτό της στη βιτρίνα και δεν τον αναγνωρίζει. Βλέπει μια αλλόκοτη, γερασμένη φιγούρα στην αντανάκλασή της. Γυρίζει στη Θεσσαλονίκη, μαζεύει τα πράγματά της και κατεβαίνει οδηγώντας ενώ χιονίζει στην Αθήνα. «Δεν ήθελα να γυρίσω στο πατρικό μου. Ευτυχώς, ένας φίλος από τη Θεσσαλονίκη την προηγουμένη μού είχε δώσει τα κλειδιά από ένα διαμέρισμα στον Λυκαβηττό, στη Νικηφόρου Ουρανού. Τουλάχιστον είχα κάπου να μείνω».
Πηγή: ΟΚ
Διαβάστε επίσης:
