Μιχάλης Ρέππας: «Στη ζωή μου αισθάνομαι ότι δεν έχω κάνει τίποτα»
Ο Μιχάλης Ρέππας είναι τριάντα χρόνια στην πρώτη γραμμή και είναι άθλος, αλλά δεν τον αφορά. Ο ίδιος ζει για να γράφει και γράφει για να ζει.
Ο Μιχάλης Ρέππας έδωσε συνέντευξη και μεταξύ άλλων, μίλησε για την δουλειά του.
Τι κάνεις αυτή την περίοδο;
Το πρόγραμμά μου φέτος είναι μοιρασμένο στα τρία. Δεν είμαι διχοτομημένος, είμαι τριχοτομημένος. Μέσα στην απόλυτη σχιζοφρένεια της δουλειάς και των deadlines. Σκηνοθετώ -πάντα μαζί με τον Θανάση Παπαθανασίου- το «Μπαμπάδες με ρούμι» στο θέατρο Αλίκη, μία επίσης αστυνομική κωμωδία -το «Διάλεξε το θάνατό σου, αγάπη μου»- στο Κάτια Δανδουλάκη και μια κωμωδία στο Mega, που λέγεται «Μαίρη Μαίρη Μαίρη». Πώς τα καταφέρνω; Μάλλον επειδή το γουστάρω. Είμαι στην κατηγορία των ανθρώπων «τραβάτε με κι ας κλαίω».
Είσαι πετυχημένος, ζεις σ' ένα ωραίο σπίτι, κάνεις μια δουλειά που σου αρέσει, έχεις αποδοχή. Τι σε γεμίζει περισσότερο;
Στην ηλικία που βρίσκομαι είναι άλλες οι χαρές κι άλλα αυτά που σου δίνουν ισορροπία. Πολλά θέματα για τα οποία κάποιος νέος άνθρωπος μπορεί να κλαίγεται και να χτυπιέται εμένα πια μου φαίνονται λίγο παιδικά και αστεία. Ο άνθρωπος με το χρόνο μαλακώνει. Δεν θα έκλαιγα για έναν έρωτα, δεν θα έκλαιγα για λόγους ματαιοδοξίας, δεν θα με πλήγωνε μια πολύ κακή κριτική που όταν ήμουν νέος μπορούσε και να με τρελάνει, δεν με αφορά πια να αρέσω σε όλους. Άλλωστε, κι εμένα δεν μου αρέσουν όλοι. Γενικά ο χρόνος σε απαλλάσσει από πολλά.
Αφαίρεσες πολλά;
Το «αφαιρώ» έχει κάτι ενεργητικό ως ρήμα. Εγώ δεν προσπάθησα να αφαιρέσω κάτι όπως αφαιρούμε ένα χαλασμένο δόντι - έπεσε από μόνο του. Μετά τα 50 βλέπεις φίλους σου να χάνονται και δεν μπορεί να σε απασχολεί μόνο το τι θα κάνεις. Σε απασχολούν άλλα πράγματα.
Όπως;
Κοίτα, δεν μπορώ να μην αποδεχτώ ότι κάποιοι κύκλοι έχουν κλείσει. Δεν μπορεί να μη σκέπτεσαι ότι είσαι θνητός- κάτι που σαφώς ξέρεις από την εφηβεία σου αλλά δεν σε πολυνοιάζει. Τώρα το συνειδητοποιώ πιο σοβαρά, πιο συστηματοποιημένα. Τώρα το υπαρξιακό αμβλύνεται.
Πάντως, στην τηλεόραση, με το «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» ανανεώθηκες. Σαν να έκανες κατά κάποιον τρόπο restart.
Συγγραφικά και καλλιτεχνικά αισθάνομαι έφηβος. Ίσως και να είναι αυταπάτη, αλλά στη δουλειά μου αισθάνομαι ταύρος. Δεν νιώθω να μου λείπει τίποτα, ίσα-ίσα έχω αποκτήσει και περισσότερα προσόντα γιατί έχω γλυκάνει, έχω ηρεμήσει, δεν κουβαλάω τις ανησυχίες και τις ανασφάλειες του παρελθόντος. Ταυτόχρονα, έχω την πείρα να χειριστώ, είτε δραματουργικά είτε σκηνοθετικά, προβλήματα πιο γρήγορα από όσο κάποτε. Κάναμε με τον Θανάση τρεις μήνες γυρίσματα το καλοκαίρι για το «Μαίρη Μαίρη Μαίρη» μαζί μ’ ένα νέο σκηνοθέτη, τον Αλέξανδρο Χατζή, ο οποίος θα συνεχίσει να σκηνοθετεί με την επιμέλειά μας. Λοιπόν, μπορεί το πρωί να πάω στο πλατό, να κάνω κάποια προσωπική μου δουλειά ενδιάμεσα, να πάω στην πρόβα στο Αλίκη, να πάω στην πρόβα στο Δανδουλάκη και να πάω να φάω το βράδυ μ’ ένα φίλο χωρίς να ξενυχτήσω. Όλο αυτό εμένα μου δίνει τρομερή ενέργεια. Μου δίνει διαφορετικές αντοχές. Με κάνει χαρούμενο.
Έχεις δουλέψει πολύ γι' αυτό. Και χρόνια και ατελείωτες ώρες...
Στη ζωή μου αισθάνομαι ότι δεν έχω κάνει τίποτα. Πως τα πράγματα απλώς μου συνέβησαν. Νομίζω ότι εγώ ποτέ δεν αποφάσισα. Μέσα στις συγκυρίες ήμουν αναγκασμένος να πάρω κάποιους δρόμους. Βέβαια, σε κάθε δίλημμα είναι σημαντικό ποια πόρτα διαλέγεις, αλλά δεν νιώθω ότι έχω κάνει κάτι μόνος μου. Σαν να τα έφερε έτσι τα πράγματα η συγκυρία.
Δεν πιστεύεις και στον παράγοντα ταλέντο;
Γιατί; Κι αυτό η ζωή δεν σ’ το φέρνει; Μήπως κόπιασα για να το έχω, αν το έχω; Ας πούμε ότι έχω ταλέντο. Κόπιασα γι’ αυτό; Από κάπου αλλού ήρθε. Δεν νιώθω ότι κάτι μου ανήκει. Το ταλέντο είναι σαν την ομορφιά. Δηλαδή η Ζέτα Μακρυπούλια μόνη της έγινε όμορφη; Η ζωή την έκανε όμορφη. Γιατί η Βανδή τραγουδάει έτσι; Μόνη της το έκανε; Από κάπου αλλού της δόθηκε αυτή η φωνή. Ένα δώρο που σ’ το δίνει κάτι που είναι πέρα από εσένα. Το ταλέντο δεν σου ανήκει. Είτε σ’ το έχει δώσει το σύμπαν είτε όχι. Και φυσικά είναι και το πώς το διαχειρίζεσαι.
Πηγή: DownTown
Διαβάστε επίσης:
