Έλενα Μαυρίδου: Τα βιώματα που την διαμόρφωσαν και η συνάντηση με τον Δημήτρη Λάλο
Η καταξιωμένη ηθοποιός και σκηνοθέτρια μίλησε για την παράσταση «Αλκηστις», τα βιώματα που τη διαμόρφωσαν και τον ρόλο της γυναίκας στην κωμωδία.
Η Ελενα Μαυρίδου μεγάλωσε στα 80s σε μια γειτονιά της Δράμας «που την ξέχασε η αντιπαροχή», όπως λέει. Που τα σπιτάκια παρέμειναν πέτρινα μέχρι τη δεκαετία του ’90, που οι άνθρωποι πηδούσαν φωτιές του Αϊ-Γιαννιού, που «έσπαγαν» μία πίτα όταν γεννιόταν ένα παιδί, και ωστόσο χρειαζόταν μόνο να στρίψεις στη γωνία του δρόμου ώστε να πέσεις επάνω στο φαστφουντάδικο της περιοχής. Εκείνη ως παιδί έβλεπε φανατικά, μαζί με τα αδέλφια της «Superman» στην τηλεόραση της γιαγιάς της και σήκωνε το σεμεδάκι που κρεμόταν πάνω από τη συσκευή για να δει την μπέρτα του σούπερ ήρωα να απλώνεται σε όλο της το μεγαλείο.
Στη Δράμα δεν υπήρχε θέατρο, μα ήξερε από μικρή ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Και έτσι η έφηβη που άκουγε Nirvana και Sex Pistols πέρασε στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ. Το ξανθό, λεπτό κορίτσι θα μπορούσε εύκολα να τυποποιηθεί στον ρόλο μίας ιδανικής ενζενί. Δεν της έφτανε. Η μεταμόρφωση είναι οργανική ανάγκη της. Όταν μάλιστα κάποιος καθηγητής της στη δραματική σχολή υπονόησε ότι η εμφάνισή της θα μπορούσε να την εγκλωβίσει σε συγκεκριμένους ρόλους, σε μία ακραία εφηβική αντίδραση ξύρισε το κεφάλι της. Άλλωστε, η Έλενα Μαυρίδου κουβαλά στις αποσκευές της ένα θεατρικό βραβείο Μερκούρη και είναι ίσως η μόνη ελληνίδα ηθοποιός που έχει παίξει τόσους ανδρικούς ( ρόλους, που μαζί με την ομάδα «Χώρος» με πρωτοστάτη τότε τον Σίμο Κακάλα όργωσε την Ελλάδα, ζώντας σαν μία θεατρίνα μπουλουκιού, παρουσιάζοντας παραστάσεις σε χωριά που δεν είχε πατήσει το πόδι του θίασος εδώ και 30 χρόνια. Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει μαζί με την αδελφή της, Δήμητρα Κούζα, τη δική τους θεατρική στέγη στην Αθήνα, το Θέατρο Χώρος στον Βοτανικό, που μοιάζει με μια σχεδία έρευνας πάνω στην τέχνη του ηθοποιού και της μαγείας της θεατρικής πράξης.
Συνάντηση με τον Δημήτρη Λάλο
Στην παράσταση αυτή συναντιέται θεατρικά με τον σύζυγό της, τον Δημήτρη Λάλο. Πώς αποφάσισαν αυτή τη συνύπαρξη; «Με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε για πρώτη φορά το 2015 στην Επίδαυρο στον ‘’Ορέστη”, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα. Έκτοτε δεν παίξαμε ξανά μαζί, ίσως γιατί συναντηθήκαμε σε μία ηλικία που για τη σχέση μας στη ζωή δεν ήταν απαραίτητη και η καλλιτεχνική συμπόρευση. Δεν υπήρξε ποτέ αυτό το “αχ, πότε θα παίξουμε ξανά μαζί!”». Γιατί λοιπόν το αποφάσισαν τώρα; «Είναι κάτι που προέκυψε οργανικά. Όπως ίσως ξέρετε, η “Αλκηστις” είχε παρουσιαστεί και τον περασμένο Απρίλιο στο πλαίσιο του θεατρικού αναλογίου “Παραβάσεις” του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Τότε αναζητούσα ηθοποιούς. Ήθελα να απευθυνθώ σε ανθρώπους που μας συνδέουν πράγματα. Ο Δημήτρης δεν ήταν μία εγκεφαλική επιλογή. Όπως είπα, η “Αλκηστις” είναι μια παράσταση που συνδέεται οργανικά με τον “Λάμπρο”, είναι κομμάτια της ίδιας έρευνας που κάνω και θα ολοκληρωθεί το 2023 με τις “Βάκχες” που θα παρουσιάσω. Ο Δημήτρης είχε παρακολουθήσει λοιπόν όλη την πορεία του “Λάμπρου”.
Εκείνη την εποχή μαζί με τον Γιώργο Μαυρίδη, τον αδελφό μου, που υπέγραφε τη μουσική της παράστασης “Λάμπρος” όπως και τώρα στην “Άλκηστη”, ερχόμασταν θυμάμαι στο δωμάτιο, της Νικολέτας, της κόρης μου, που έχει έναν πολύ ωραίο άδειο τοίχο και προβάλλαμε τις φιγούρες μας και παίζαμε μαζί της για να δούμε τις αντιδράσεις ενός τετράχρονου παιδιού στο ερέθισμα. Ο Δημήτρης ήταν εκεί μαζί μας. Ύστερα μας ακολούθησε στην περιοδεία. Από εκεί και πέρα ο Δημήτρης έχει δημιουργήσει το δικό του θέατρο, το Tempus Verum - Εν Αθήναις. Είμαστε δύο διαφορετικά θέατρα, προερχόμαστε από διαφορετικές σχολές υποκριτικής, αλλά νομίζω ότι έχουμε σχηματίσει ένα δίκτυο ανθρώπων που συνεργάζονται και στα δύο θέατρα και αισθάνονται ασφαλείς να κινηθούν από το ένα στο άλλο με φοβερή ελευθερία». Επόμενο εγχείρημά της μετά την «Αλκηστη» είναι το κλασικό έργο του Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που κάνει πρεμιέρα στις 5 Δεκεμβρίου. «Επιθυμώ πολύ καιρό να ασχοληθώ με αυτό το έργο. Αυτή τη φορά επιστρέφω στις μάσκες. Είναι μια δουλειά που θα κάνω με νέους ανθρώπους. Με ενδιαφέρει πολύ το εκπαιδευτικό κομμάτι. Θέλω να δημιουργήσω έναν διάλογο με κάτι από το παρελθόν που αγγίζει το σήμερα, μία συνομιλία ανάμεσα στην προπαρασκευαστική διαδικασία δημιουργίας της παράστασης με το ίδιο το σκηνοθετικό αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα θα έχει πάρα πολύ χιούμορ, θέλω να παίξω με τα κωμικά στοιχεία που φέρει το έργο» περιγράφει. Το χιούμορ λοιπόν είναι κάτι που ερευνά.
«Υπάρχει ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και χρόνια: η θέση της γυναίκας στην κωμωδία» εξηγεί. «Μοιάζει πάντα υποστηρικτική, ότι βρίσκεται εκεί για να ενισχύει τα “θέλω” και τις πορείες των ανδρών. Τι σημαίνει γυναίκα στην κωμωδία ως perfomer δυνατή; Πώς μπορεί να υπάρχει μια γυναίκα κλόουν, μια γυναίκα κομπέρ; Χρόνια με απασχολεί» αναφέρει. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον λογαριασμό της στο Instagram ξεχωρίζει μία φωτογραφία. Εκείνη μεταμορφωμένη σε έναν αυθάδη κλόουν ονόματι Okimakis. Ποιος ξέρει πότε θα ξυπνήσει ξανά;
Πηγή: Βημαmagazino
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=oyWDrivU68LUZmO8K7nH5w)
