Άκης Σακελλαρίου: «Αισθάνομαι ότι έχει λίγο τρομοκρατηθεί ο κόσμος»
Ο Άκης Σακελλαρίου ξεκινά τη σεζόν με τα Δημήτρια στη Θεσσαλονίκη, ενώ ετοιμάζεται για τον «Κύκλο τον χαμένων ποιητών».
Ο καταξιωμένος ηθοποιός με αφορμή το γεγονός αυτό, παραχώρησε μια εφ όλης της ύλης συνέντευξη και μίλησε για την Επίδαυρο αλλά και για το έργο.
Τι γεύση σάς άφησε το καλοκαίρι;
«Αισθάνομαι ότι έχει λίγο τρομοκρατηθεί ο κόσμος από τον χειμώνα που θα έρθει. Μαγκώθηκε κυρίως με όσα ακούει για τα οικονομικά του. Στην αρχή του καλοκαιρού υπήρχε μια ορμή, τώρα μπαίνει μπροστά η αγωνία. Οι φθινοπωρινές παραστάσεις γύρω από την Αθήνα δεν πήγαν όπως παλιότερα».
Μήπως το κοινό επηρεάστηκε από τον απόηχο κάποιων παραστάσεων στην Επίδαυρο;
«Δεν ξέρω. Νομίζω όμως ότι έχουμε λιγάκι ανεβάσει πολύ την αίσθηση της Επιδαύρου. Από τη μία είναι το στίγμα που φέρνει το παρελθόν στον χώρο. Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε δει ρηξικέλευθες αλλά και αποτυχημένες παραστάσεις και στο Ολντ Βικ, στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ ή τη Σαουμπίνε».
Τι σημαίνει για σας η Επίδαυρος;
«Για μένα τουλάχιστον είναι ένα πολύ καλό οικονομικό brand-name. Από εκεί και πέρα αν θελήσεις να επεκτείνεις τη στερεότυπη και σχετικά συντηρητική άποψη ότι ανεβαίνουν μόνο παραστάσεις με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δεν ρισκάρεις. Χρειάζεται μια μεταβατική περίοδος. Όταν ήμουν με τον Τερζόπουλο και πιο πριν, στη Θεσσαλονίκη, που είχα απόσταση από την Επίδαυρο, θεωρούσα ότι οι Αθηναίοι υπερβάλλουν. Όταν βέβαια είδα τον χώρο κατάλαβα ότι είναι συγκλονιστικός. Οι άνθρωποι του θεάτρου την έχουμε αναγάγει σε σημαία του πολιτισμού μας. Δεν είναι έτσι. Γίνονταν και πρέπει να γίνονται και αλλού πράγματα, εκτός Επιδαύρου, εκτός Αθηνών»
Συνεχίζετε για τρίτη χρονιά στα Δημήτρια: Τι ετοιμάζετε;
«Ίσως είναι η πιο δύσκολη χρονιά, γιατί έχουμε εγκλωβιστεί σε γραφειοκρατικές διαδικασίες, με πρότζεκτ που κυνηγάμε μήνες κι ακόμα υπάρχουν κωλύματα. Ο προϋπολογισμός μας (350.000 ευρώ) αφορά το σύνολο -αμοιβές, μετακλήσεις, διαμονή, αεροπορικά εισιτήρια, όλα. Προσπαθούμε να δώσουμε έμφαση σας λίγες, μεγάλες και δυναμικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που να έχουν τον ορίζοντα, του διεθνούς. Είναι πάντως πραγματικά αξιέπαινο αυτό που γίνεται στη Θεσσαλονίκη εδώ και 57 χρόνια».
Ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» σάς περιμένει: Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
«Το έργο ήταν να ανέβει από τον Σπόρο Παπαδοπούλα σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Τα δικαιώματα τα είχε ο Γιώργος Ισαάκ, παραγωγός σας “Μάγισσες του Σάλεμ”. Ο Σπύρος δεν μπορούσε να το κάνει και τα δικαιώματα θα χάνονταν. Τους ρώτησα, φίλοι είναι, αν θα μπορούσαμε με τον Ασπιώτη – για μένα ήταν απαραίτητο να λυθεί πρώτα το δεοντολογικό».
Τι σκέφτεστε για το έργο;
«Έχει γαλουχήσει γενιές ολόκληρες. Αφορά και σχολιάζει την ορμή που έχουμε όλοι στην εφηβεία και πώς σιγάσιγά με τις δυσκολίες πέφτει αυτή η ορμή στην παγίδα της ζωής και περνάμε σε μια καθίζηση. Ο Κίτινγκ προσπαθεί με τις δικές του μεθόδους να αποδείξει πόσο σημαντικό είναι να μην υπάρξει αυτή η καθίζηση. Να διατηρήσουν τα παιδιά τη νεανικότητα και την πνευματικότητά τους μέσα από τις λέξεις, τον συνδυασμό, τους χυμούς τους, μέσα από την ποίηση. Και αυτό είναι υπέροχο και σπάνιο»
Εσείς συναντήσατε «Κίτινγκ»;
«Νομίζω ότι ήμουν πάρα πολύ τυχερός σε αυτό. Από τη Ρούλα Πατεράκη και τον Θόδωρο Τερζόπουλο, νομίζω ότι οι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά μου ήταν ακριβώς αυτή η συνομοταξία, με ενέπνευσαν. Η δημιουργία στη σωστή διαδικασία έχει στο κύτταρό της αυτή την αθώα οπτική γωνία που έχουμε στην εφηβεία, πιστεύουμε ότι είμαστε αθάνατοι».
Πηγή: Βημα
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=RdpXgoFGb3qa-1IH8vR0WQ)
