Δημήτρης Τσίκλης: Η συνεργασία με την Διδασκάλου και όλα όσα θυμάται από την παιδική του ηλικία!

Με το βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο του βραβευμένου Καταλανού συγγραφέα Γκιλιέμ Κλούα, «Το Χελιδόνι», θα συναντηθούν στη σκηνή του θεάτρου Μουσούρη, η Κατερίνα Διδασκάλου και ο Δημήτρης Τσίκλης.

Ο Δημήτρης Τσίκλης, που προκάλεσε αίσθηση με τον ρόλο του στις «Αγριες μέλισσες», ήρθε για να μείνει. Ο 25χρονος ηθοποιός αποφοίτησε από τη δραματική στολή το 2018 και έχει συμμετάσχει ήδη στην παράσταση «Η τραγωδία του βασιλιά Ριχάρδου» για το Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και στο έργο «Πεθαίνω σαν χώρα» με τη Ρούλα Πατεράκη!

Μια παιδική παρόρμηση, μια τάση φυγής της πρώιμης εφηβείας, αποδεικνύεται η πιο σοφή απόφαση της μέχρι τώρα ζωής του: «Γιατί σαν άλλο αποδημητικό πουλί, σαν "χελιδόνι", πήρα την απόφαση να φύγω από το ιδιωτικό και να πάω στο δημόσιο. Η πρώτη μου απόφαση. Μια τομή ενηλικίωσης στην πιο παιδική μου διάσταση. Μια δύσκολη απόφαση, που όμως έμελλε να αλλάξει τη ζωή μου, το ποιος είμαι.

Με αυτή τη διάθεση και με πολύ φόβο, έκανα μια νέα αφετηρία. Με ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που τους συνάντησα. Τότε που δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο κοντά τους μπορεί να έρθω. Και έτσι ξεκίνησαν όλα. Εφτιαξα μια νέα, δεύτερη οικογένεια. Τους φίλους που δεν αποχωρίζομαι με τίποτα. Που χαράζουμε κοινή πορεία εδώ και χρόνια. Και έτσι μια παιδική παρόρμηση με έμαθε να ορίζω τη ζωή μου. Να τολμώ».

Μιλώντας για τη φιλία και τη συντροφικότητα, τονίζει: «Ενας από τους βασικότερους πυλώνες της ζωής μου. Η μεγαλύτερη ισορροπιστική δύναμη για εμένα. Οι φίλοι μου είναι η εξίσωση και η επαφή μου με το έδαφος. Είναι, όμως και η δίοδος για να ονειρεύομαι. Η συντροφικότητα για εμένα είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις. Ενα ευρύ, ανοιχτό πεδίο που ενώνει τους ανθρώπους. Μια διάσταση γεμάτη εκρήξεις ελευθερίας που δεν καταπιέζει, παρά μόνο συμβαδίζει».

Οσο αστείο και αν ακούγεται, εκείνο που έχει σημαδέψει τον Δ. Τσίκλη είναι το δεντρόσπιτο της παιδικής του ηλικίας: «Θα σας φανεί αστείο, αλλά είναι ένα δεντρόσπιτο. Ενα δεντρόσπιτο ψηλό. Το έφτιαξε ο παππούς μου με τον πατέρα μου ένα καλοκαίρι, λίγο μετά το 2000. Κάθε μεσημέρι, μετά τη θάλασσα και το φαγητό, πηγαίναμε εκεί με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου για να κοιμηθούμε. Παίρναμε τα μαξιλάρια μας και ανεβαίναμε σιγά-σιγά τη σκάλα. Ξαπλώναμε με τους τζίτζικες για συντροφιά. Ομως ο φόβος μήπως κάποιο φίδι έρθει και σκαρφαλώσει τον κορμό του πεύκου καθιστούσε αδύνατον να κοιμηθώ.

Επρεπε να είμαι σε εγρήγορση. Να δράσω. Να προστατεύσω την οικογένειά μου. Οι σκιές των φύλλων κάλυπταν τα θερινά μεσημέρια των παιδικών μου φόνων και σχημάτισαν τη στάση μου για την οικογένεια και τη ζωή. Μπορεί να μεγάλωσα, η μυρωδιά όμως του πεύκου με συντροφεύει ακόμα και μου μου θυμίζει, πού και πού, πως είμαι ακόμα παιδί»

Διαβάστε επίσης:

• Κατερίνα Διδασκάλου - Δημήτρης Τσίκλης μαζί στο θέατρο
• Τσίκλης: Ο Λευτέρης από τις Άγριες Μέλισσες μιλάει για την σκηνή της αυτοκτονίας - «Με σόκαρε»
• Άγριες μέλισσες: Τα βασανιστήρια του Λευτέρη στον στρατό και η μεγάλη απόφαση