Έλενα Μαυρίδου: «Είναι πολύ ωραία να δουλεύεις με τον Δημήτρη. Μόνο χαρά»
Μαζί στη ζωή, μαζί και στη σκηνή, η Έλενα Μαυρίδου και ο Δημήτρης Λάλος σε ένα έργο, την «Άλκηστη» του Ευρυπίδη, που έχει γοητεύσει και τους δύο.
Οι δύο ηθοποιοί και σκηνοθέτες οι οποίοι τυγχάνει να είναι και παντρεμένοι, μιλούν για αυτή τη συνεργασία τους για την οποία δηλώνουν πολύ ευτυχείς...
Δημήτρη, εσένα τι σε γοητεύει στο έργο αυτό;
Λάλος: Νομίζω ότι αυτό που έχει κάνει ο Ευριπίδης είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια κηδεία, γιατί το έργο μιλάει για τον θάνατο, και που όλοι βάζουν τα γέλια. Το έργο δεν είναι καθαρή τραγωδία, είναι περισσότερο σατυρικό δράμα. Γιατί σε μια κηδεία δεν γίνεται να μην γελάσεις, όπως και σε μια γέννηση δεν γίνεται να μην κλάψεις. Αυτό που βρίσκω τόσο ενδιαφέρον είναι η ικανότητα του Ευριπίδη να μας δείξει κάτι τραγικό και μέσα σε αυτή την τραγικότητα να μας κάνει να γελάσουμε. Να γελάσουμε γιατί τελικά κάθε παράσταση είναι μια απόδειξη ζωής. Εμείς στο τέλος χορεύουμε γιατί ζούμε. Είμαστε εδώ και κάπως πρέπει να το γιορτάσουμε. Να μην ξεχάσουμε ότι ζούμε. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ξεράσεις ότι ζεις. Να φεύγει η ζωή γρήγορα. Αυτό ακριβώς με γοητεύει. Μαυρίδου: Είναι σαν ένας θρήνος που είναι γιορτή για τη ζωή συγχρόνως και έτσι είναι και η σκηνοθετική προσέγγιση. Έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ. Η Άλκηστις είναι πεθαμένη και είναι λίγο η κατάσταση «Τρελό σαββατοκύριακο στου Μπέρνι». Είναι σαν να βρίσκεται εκεί ενώ έχει ήδη φύγει.
Έλενα, πόσο δύσκολο ήταν να σκηνοθετήσεις τον Δημήτρη και, Δημήτρη, πόσο δύσκολο ήταν να αφεθείς στη σκηνοθεσία της Έλενας με δεδομένη την προσωπική σας σχέση;
Μαυρίδου: Το να σκηνοθετήσω τώρα τον Δημήτρη είναι κάτι που προέκυψε πολύ οργανικά. Εγώ όταν ασχολούμουν με τον «Λάμπρο», σε όλη αυτή τη διαδρομή ήταν και ο Δημήτρης. Είχε έναν πολύ προσωπικό χαρακτήρα, ήταν μια πολύ προσωπική έρευνα, και ό,τι έμπαινε, έμπαινε εκείνη τη στιγμή. Δεν μπήκα, δηλαδή, στη διαδικασία να εξερευνήσω λογικά τα όρια των τεχνών. Έφτιαχνα έναν κανόνα σταδιακά, εν πλω. Αντίστοιχα και οι άνθρωποι που βρέθηκαν σε αυτή τη δουλειά έχουν έρθει μέσα από μια τέτοια λειτουργία. Ο Δημήτρης ήταν δίπλα μου και κοντά μου. Παρακολούθησε την περιοδεία του «Λάμπρου», συζητήσαμε, μου είπε τη γνώμη του, έχω κάνει πρόβες στο δωμάτιο της κόρης μας, της Νικολέτας. Οπότε όταν έγινε η πρόταση από το Νιάρχος ακριβώς επειδή είχε μια τέτοια φιλοσοφία αυτή η δουλειά, ήθελα ανθρώπους που να είναι πολύ κοντά μου και που υπήρχε μια εσωτερική συγγένεια και μια εμπιστοσύνη άλλου τύπου. Τη χρειαζόμουν στο προκείμενο αυτή την οικειότητα. Δεν είναι μια εγκεφαλική επιλογή εδώ ο Δημήτρης. Έχουμε δουλέψει μαζί το 2015 και έκτοτε δεν έχουμε ξαναδουλέψει. Τώρα προέκυψε αβίαστα και εντελώς φυσικά. Είναι, όμως, πολύ ωραία να δουλεύεις με τον Δημήτρη για μένα. Μόνο χαρά.
Λάλος: Όλον αυτό τον καιρό δεν έχουμε δουλέψει σε άλλη παράσταση. Έχουμε βρεθεί κάνοντας μαθήματα. Εγώ στα δικά της και εκείνη στα δικά μου. Έχουμε βρεθεί, λοιπόν, σε ένα εργαστηριακό πειραματικό περιβάλλον. Και επειδή η παράσταση έχει όλα αυτά τα στοιχεία ήταν σαν να συνεχίζουμε αυτή τη δουλειά. Σαν να βρισκόμαστε για να συνεχίσουμε το εργαστήρι μας. Υπάρχει σίγουρα μια εμπιστοσύνη απέναντι στο καλλιτεχνικό ένστικτο. Εγώ εμπιστεύομαι αυτό το ένστικτο της Έλενας και πολλές φορές μου δίνει και πράγματα που εγώ δεν έχω. Όπως μια προσέγγιση χρονική και ένα βάθος κατά τη διάρκεια της πρόβας. Με βγάζει από τις ασφαλείς χρονικές μου ζώνες. Μου δίνει την ασφάλεια και τη δυνατότητα να πάρω τον χρόνο μου αλλιώς.
Πηγή: ΑΥΓΗ
