Βαγγέλης Αλεξανδρής: «Υπήρξαν δύσκολες στιγμές, έκανα διάφορα επαγγέλματα»
Μία εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Βαγγέλης Αλεξανδρής σε εβδομαδιαίο περιοδικό.
Ο δημοφιλής ηθοποιός που φέτος πρωταγωνιστεί στη σειρά Ο παράδεισος των κυριών, μίλησε μεταξύ άλλων και για τις δύσκολες στιγμές που έχει βιώσει κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης.
- Τι είναι αυτό που σας δίνει τη μεγαλύτερη χαρά στη δουλειά σας;
Να επικοινωνείς το μήνυμα που θέλεις μέσα από τη δουλειά σου. Στο θέατρο, που παρουσιάζουμε την παράσταση «Dogville», η οποία πραγματεύεται μία ιστορία με βιασμούς, βλέπω τον κόσμο να είναι συγκλονισμένος. Το να βρίσουν, για παράδειγμα, οι τηλεθεατές τον ήρωα που υποδύομαι στη σειρά, τον Αποστόλη, και να ταυτιστούν με τη γυναίκα του, για μένα είναι πάρα πολύ καλό. Αυτό σημαίνει ότι καταλαβαίνουν και ταυτίζουν χαρακτήρες που έχουν γύρω τους, είτε στην οικογένειά τους είτε στον φιλικό, επαγγελματικό, κοινωνικό κύκλο τους, και λένε «Αυτός μοιάζει με αυτόν. Κοίταξέ τον να δεις». Νομίζω ότι αυτό έκαναν και προσπαθούν να κάνουν οι τέχνες. Και όταν συμβαίνει και επικοινωνούν το μήνυμα, αυτό για μένα είναι το ύψιστο.
- Αποφασίσατε στα 27 σας χρόνια να ασχοληθείτε επαγγελματικά με την υποκριτική. Πόσο εύκολο είναι να πάρουμε το οποιοδήποτε ρίσκο και να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας;
Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά όλη η ζωή είναι ένα ρίσκο.Όλα είναι στο κεφάλι μας. Η κοινωνία μας μάς μεγαλώνει να πηγαίνουμε στα σίγουρα. Τη δεκαετία του ’90, λοιπόν, όλοι έλεγαν να κάνεις κάτι σίγουρο για να βγάζεις λεφτά και να μπορέσεις να αγοράσεις ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο. Το «Αμερικανικό Όνειρο» είχε έρθει και εδώ, οπότε η κοινωνία στο είχε επιβάλει με έναν τρόπο. Αν, πάλι, δεν σ’ το είχε επιβάλει, με την έννοια να σ’ το πει, όταν άκουγαν πως θες να γίνεις καλλιτέχνης, κουνούσαν το κεφάλι τους. Λίγο το να θες να αποδείξεις κάτι στην κοινωνία, λίγο η ανασφάλεια που έχουμε ως άνθρωποι για την επιβίωσή μας, μπαίνεις σε αυτό το παιχνίδι και τελικά χάνεις ολόκληρη τη ζωή σου για το τι θα πει ο κόσμος. Τελικά, ο κόσμος δεν είπε τίποτα ή, αν θέλει να πει, πάντα θα έχει κάτι να πει. Στην τελική,το βράδυ με τον εαυτό σου πας για ύπνο και στη ζωή σου ή θα τον επιβραβεύσεις ή θα τον βλαστημήσεις για αυτά που έχεις κάνει. Σκεφτόμουν ότι, όταν φτάσω 50 χρόνων, θα πω τον εαυτό μου ρώτησα και κανέναν άλλον! Οπότε έρχεσαι σε ένα τετ α τετ με τον εαυτό σου. Εμένα με βοήθησε και η ψυχοθεραπεία -που πάντα βοηθάει- και πήρα αυτή τη γενναία απόφαση, και είμαι υπερήφανος για αυτή.
- Ήταν εύκολος ο δρόμος από τότε μέχρι σήμερα;
Δεν μπορώ να πω ότι ο δρόμος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Δηλαδή, δεν βγήκα από τη σχολή και στα δύο χρόνια ήμουν σε μια επιτυχημένη σειρά και με έμαθε όλη η Ελλάδα. Υπήρξαν πολύ ωραίες και εύκολες στιγμές, που απέφεραν και χρήματα και επικοινωνήσαμε το μήνυμα και το έργο που θέλαμε με το κοινό. Υπήρξαν, όμως, και δύσκολες στιγμές, ειδικά μέσα στη δεκαετία της Οικονομικής κρίσης, που έκανα και διάφορα άλλα επαγγέλματα.Έτρεχα, για παράδειγμα, και σε μπαρ, αλλά άμα έχεις το σαράκι μέσα σου δεν σταματάς. Και γι' αυτόν τον λόγο άρχισα να γράφω κιόλας.Έχω ανεβάσει δύο θεατρικό μου με μεγάλη επιτυχία και τώρα γράφω το τρίτο, θέλω να πω, λοιπόν, πως δεν κάθομαι απλά και περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνό μου. Αυτό έκανα σε όλη τη διαδρομή μου και μέχρι στιγμής «so far so good» (μέχρι εδώ όλα καλά), που λένε και στο χωριό της γυναίκας μου.
- Θεατρικά, βρίσκεστε στην παράσταση «Dogville», που παρουσιάζεται στο θέατρο Νέος Ακόδημος. Πείτε μας δυο λόγια για την υπόθεση...
Είμαστε με έναν καταπληκτικό θίασο, με τους Στέλιο Μάινα,Έλλη Τρίγγου, Θοδωρή Κατσαφάδο, Νικολέτα Βλαβιανού, Ανδρέα Νάτσιο, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, Πάρη Λεόντιο, Νίνα Έππα, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Όλοι είναι υπέροχοι άνθρωποι και εξαιρετικοί συνεργάτες. Είμαστε μια γροθιά και η παράσταση αυτή είναι μια δουλειά ομάδας σε όλα τα επίπεδα και πάμε πάρα πολύ καλά. Η ιστορία διαδραματίζεταιτο 1930, την περίοδο της οικονομικής κρίσης στην Αμερική, και επικρατεί φτώχεια. Μία φυγάδα, η οποία προσπαθεί να γλιτώσει από τους γκάνγκστερ που την κυνηγούν, βρίσκεται σε ένα απομονωμένο χωριό, που είναι ξεχασμένο και από τον Θεό, και προσπαθεί να κρυφτεί. Η κοινωνία, ανάστατη, μπαίνει σε μια διαδικασία για το αν θα την κρύψει ή όχι. Τελικά οι κάτοικοι αποφασίζουν να τη βοηθήσουν, αλλά περιμένουν και ανταλλάγματα από εκείνη. Οπότε, τη βάζουν σε μια διαδικασία να τους βοηθάει, να κάνει δουλειές, και στην εξέλιξή της βλέπουμε πράγματα τα οποία, όπως έχω πει, εδώ έρχεται και κουμπώνει η αρχαία ρήση «Δώσε εξουσία στον άνθρωπο για να δεις ποιος είναι». Όλοι θέλουμε να το παίξουμε κάπως αφεντικά και βγαίνει η σαπίλα μιας κοινωνίας. Πρόκειται για μια ιστορία του 1930, που διαδραματίζεται στηνΑμερική, και δυστυχώς βλέπουμε πόσο μπορεί να ταυτιστεί με την ελληνική κοινωνία τού σήμερα, με όλα αυτά που συμβαίνουν και ακούμε. Η επικαιρότητα ξεπερνάει την τέχνη...», είπε ο Βαγγέλης Αλεξανδρής στο my tv.
Διαβάστε επίσης:
