Μάστορας: «Όταν αισθάνομαι ότι πνίγομαι από την αδικία, τότε σκάω και νιώθω ότι πρέπει να πάρω θέση»
Ο Χρήστος Μάστορας μπορεί να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, όμως δεν γνωρίζουμε πολλές πτυχές της ζωής του.
O αγαπημένος τραγουδιστής και frontman των Μελισσών, μιλώντας για τον χαρακτήρα του, αποκαλύπτει πώς αντιμετωπίζει την αδικία, αλλά και την άφιλτρη αλήθεια στη ζωή του...
Στην εποχή των social media είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να μην είναι ορατός ένας δημοφιλής τραγουδιστής όταν δεν το θέλει; Από τη μία, μόνοι μας επιλέγουμε τι προβάλλουμε, από την άλλη, πόσο ελεύθεροι είμαστε εντέλει ώστε να παρουσιάσουμε «άφιλτρη» την αλήθεια μας;
Είναι φανταστική ερώτηση αυτή. Νομίζω πως για να αποκτήσεις το θάρρος να πεις την αλήθεια σου χρειάζεται να την αμφισβητήσεις και να περάσεις στο απέναντι στρατόπεδο για μια στιγμή. Αν αντέξει στον πόλεμο αυτόν, τότε αξίζει να τη μοιραστείς. Δεν πιστεύω στο αφιλτράριστο. Τουλάχιστον δημόσια. Κάθε δήλωση πρέπει να είναι τουλάχιστον δουλεμένη, σφυρηλατημένη. Έχουμε την ευθύνη του λόγου και των πράξεών μας .Υπάρχουν οι σκέψεις, οι φίλοι μας και το ημερολόγιό μας για να εκφραστούμε αφιλτράριστα. Το οφείλουμε στην κοινωνία να το ιδρώνουμε το μυαλό μας.
Πιστεύεις πως ο κόσμος έχει καταλάβει πάνω-κάτω πώς είσαι σαν άνθρωπος; Βασικά, σε νοιάζει να καταλάβει;
Με νοιάζει να με καταλάβει ο κόσμος. Με νοιάζει, όμως, περισσότερο να προσφέρω και να είμαι χρήσιμος. Αυτό που δεν με νοιάζει είναι η κακόβουλη κριτική και το να είμαι αρεστός σε όλους. A friend to all is a friend to none, λένε στο χωριό μου.
Ενδεχομένως, η πρώτη σου μπάντα, οι True Illusion, με το ομώνυμο τραγούδι και την πεποίθηση περί εξομοίωσης της πραγματικότητας, να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Το σκέφτεσαι ακόμη;
Μου κάνει τρομερή εντύπωση που γνωρίζεις τόσο βαθιά το παρελθόν μου. Όλα για εμάς είναι μια ανθρώπινη ερμηνεία της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα τελικά είναι ψευδαίσθηση; Μπορεί. Όπως και να έχει, για εμάς είναι όσο αληθινή χρειαζόμαστε να είναι. Τόσο ώστε να θέλουμε esquire.com.gr να τη ζούμε. Αυτό που θέλω να πω είναι πως μάλλον ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος ή προγραμματισμένος για να καταλαβαίνει το σχέδιο του Θεού ή του προγραμματιστή, αλλά στην καλύτερη να πιστεύει.
Υποθέτω πως για σένα όλα τα παραπάνω έχουν επιπρόσθετη δυσκολία - διάβασα πως δεν θέλεις να στενοχωρείς κάποιους με τα λεγόμενό σου. Δεν είναι κάπως καταπιεστικό αυτό;
Δεν θέλω να πιστεύω και να διαδίδω πως η δική μου άποψη για τα πράγματα είναι σημαντικότερη από των υπολοίπων. Μοιράζομαι τις πραγματικές μου ανησυχίες και κάνω debate με τους ανθρώπους του στενού μου κύκλου προτού πάρω θέση δημόσια για σοβαρά θέματα. Με λίγα λόγια, είμαι προσεκτικός στον δημόσιο λόγο μου, γιατί με έναν τρόπο έχω ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και το κοινό που με ακολουθεί και παρακολουθεί.
Μπορούμε να είμαστε πάντα μόνο καλά παιδιά;
Όχι, δεν μπορούμε και ούτε θέλουμε απλά να είμαστε καλά παιδιά. Θέλουμε να λέμε την αλήθεια ακόμα κι αν ενοχλεί κάποιους.
Εσύ εκφράζεις τη γνώμη σου για κάποια θέματα επίκαιρα ή «άδικα». Το κριτήριό σου για να μιλήσεις δημόσια είναι η αδικία και η πάταξή της; Τι σε κάνει να θέλεις να ανοιχτείς, να εκτεθείς λίγο παραπάνω;
Όταν αισθάνομαι ότι πνίγομαι από την αδικία, τότε σκάω και νιώθω ότι πρέπει να πάρω θέση. Πώς μπορώ όμως να είμαι σίγουρος ότι αδικούμαι; Πάντα νιώθουμε ότι στο τέλος θα βρεθούμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά το πιο ωφέλιμο είναι να μελετάμε την αντίθετη άποψη. Το αίσθημα του άδικου με κάνει να θέλω να ανοιχτώ και παράλληλα έχω χρέος να ανοίγω διάλογο με απόλυτη νηφαλιότητα. Προσπαθώ να είμαι αναλυτικός και ταυτόχρονα να αφήνω περιθώριο για αντίλογο, και όχι να βρίζω χωρίς επιχειρήματα όπως κάνουν πολλοί στοTwitter. Ο θυμός παίρνει likes, επίσης γεννά αντίδραση και αποκλείει τον διάλογο.
Πηγή: Esquire
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=HSVJdy4MsiAdMw3mC-y9jA)
