Αργύρης Πανταζάρας: «Σε κάθε παράσταση η Ναταλία Τσαλίκη κυριολεκτικά μου δανείζει τα δάκρυά της»
Ο αγαπημένος ηθοποιός Αργύρης Πανταζάρας μιλάει για την επιτυχημένη θεατρική παράσταση «Βρυκόλακες» και για τα όσα πήρε και έδωσε στον ήρωα που υποδύεται.
Για τη θεατρική παράσταση «Βρυκόλακες»του Σταμάτη Φασουλή στην οποία πρωταγωνιστεί μιλάει ο ηθοποιός Αργύρης Πανταζάρας σε συνέντευξή του. Αναφέρεται μεταξύ άλλων στον σκηνοθέτη του έργου και στη συμπρωταγωνίστριά του Ναταλία Τσαλίκη.
Όταν σκηνοθετείς, είναι εύκολο να αφεθείς σε μια επόμενη δουλειά να σε σκηνοθετήσουν;
Από τότε που ανέλαβα την πρώτη μου σκηνοθεσία, έγινα καλύτερος συνεργάτης ως ηθοποιός. Ο ηθοποιός του θεάτρου μαθαίνει από πολύ νωρίς να προτείνει και να αυτοσκηνοθετείται, αλλά και να ακούει και να δέχεται παρατηρήσεις. Είναι σαν τον αθλητισμό: ο προπονητής που έχει υπάρξει αθλητής γνωρίζει καλύτερα από όλους και το παιχνίδι και τον αθλητή. Ως ερμηνευτής, δημιουργώ πλαίσια εργασίας και ερμηνείας, κάτι που προϋποθέτει να ξέρω να αφήνομαι στη σκηνοθεσία του άλλου. Είναι σχέση μαθητή και δασκάλου. Όταν αλλάζουν οι θέσεις, απελευθερώνεται μεγάλος πλούτος, αποκαλύπτονται πολλά μυστικά. Ως σκηνοθέτης, ξέρεις τι να ζητήσεις και πώς να το ζητήσεις από έναν ηθοποιό και, ως ηθοποιός, ξέρεις να ακούς καλύτερα και να προτείνεις λύσεις σε ένα σκηνοθέτη.
Πόσο αφέθηκες στον Σταμάτη Φασουλή, που σκηνοθετεί τους «Βρυκόλακες» του Ίψεν στο Εθνικό Θέατρο, την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς;
Είναι δουλειά μου να μελετώ και να ξαναμαθαίνω το θέατρο και την ερμηνεία. Κάθε παράσταση είναι ξεχωριστή, κάθε συνεργασία επίσης. Από τον Σταμάτη πήρα όλη την εμπειρία που γενναιόδωρα μοιράζεται. Επίσης, πολύ σημαντικό κομμάτι είναι η μετάδοση της ιστορίας του θεάτρου, της δικής μας ιστορίας και παράδοσης. Εγώ εκεί έστιασα τη μελέτη μου στους βρικόλακες και τον Όσβαλντ. Βρικόλακες είναι αυτοί που επιστρέφουν, που περπατούν ξανά στη γη, που γυρίζουν από τον τάφο. Είναι οι σκουριασμένες ιδέες γενιών και γενιών που μεταφέρονται και ενσαρκώνονται από μας τους ίδιους. Προσπαθούμε να ξεφύγουμε, αλλά εκείνες επιμένουν και «εμφανίζονται ξαφνικά σαν βρικόλακες», όπως λέει το έργο. Μου αρέσει πολύ η παράστασή
μας. Είναι κλασικά ανεβασμένη και παιγμένη, μια μελέτη επί σκηνής πάνω σε ένα αριστουργηματικό κείμενο. Η αποδοχή του κοινού είναι κάτι που δεν γίνεται να περάσει
απαρατήρητο. Μας έχει χαρίσει πρωτόγνωρη προσέλευση, με πάνω από 35 fullhouse/
sold-out παραστάσεις. Είναι συγκινητικό που συνέβη αυτό από την προπώληση
ακόμη, πριν καν ανέβουμε. Συνέχιζε όλο και καλύτερα μέχρι που έκλεισε το Εθνικό Θέατρο για πρώτη φορά στην ιστορία, ενόψει της διαμαρτυρίας για το προεδρικό διάταγμα που υποτιμά τις σπουδές μας. Σε μια συγχυσμένη αισθητικά, καλλιτεχνικά και πνευματικά εποχή, ο κόσμος ήταν εκεί, κι αυτός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι είναι κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του Εθνικού Θεάτρου, πόσο μάλλον για τη μεγάλη κεντρική σκηνή του κτιρίου Τσίλερ, από ένα θίασο πέντε ατόμων. Είμαστε ευγνώμονες.
Τι προσφέρει στο θεατή του 2023 ένα έργο του 1881;
Μια συνομιλία με το παρόν. Κάτω από την επιδερμίδα του κλασικού και του παρελθόντος, βλέπουμε τι συμβαίνει σήμερα, τώρα. Ακολουθούμε τον παλμό των ανθρώπων, αποκαλύπτονται και λέγονται πράγματα που ακόμα και σήμερα δεν παραδεχόμαστε δημόσια. «Οι άλλοι», αναφέρεται στο έργο, «ο κόσμος, τι θα πει ο κόσμος!». Πόσα γίνονται για το τι θα πει ο κόσμος, πόση καταπίεση και υποκρισία πίσω από μεγάλα ονόματα,πίσω από ισχυρές θεσμικές θέσεις, πίσω από αρχοντικά κτίρια και σπιτικά! Πίσω από κάθε ανέγερση ενός ιδρύματος, κάποιος προσπαθεί να «εξαγοράσει την αλήθεια», όπως λέει ο Ίψεν αυτολεξεί. Ο συγγραφέας το λέει, όχι εγώ. Εγώ ενσαρκώνω το παιδί, το παιδί που γεννήθηκε «άρρωστο» μέσα σε αυτό τον «άρρωστο κόσμο».
Τι έδωσες στον ήρωά σου, τον Όσβαλντ, ως ηθοποιός και ως άνθρωπος και τι σου έδωσε εκείνος;
Θα περιγράψαυτό που χαρακτηρίζω «χρυσή φράση», που κάνει το ρόλο να πει όλα αυτά που θέλει και κινεί εμένα ως ηθοποιό να θέλω να τα πω. Ο ήρωάς μου έχει θλίψη, αγωνία, τρόμο, υπεροψία, άρνηση και απέχθεια. Έχει και αγάπη και όνειρα, πολλά από αυτά ματαιωμένα. Υποφέρει από τον τρόμο του θανάτου και τον εκφυλισμό του σώματός του. Ξέρει ότι από στιγμή σε στιγμή θα μείνει κατάκοιτος. Εκείνο που με κινητοποιεί να μπω σε αυτό το σκοτεινό ταξίδι είναι ότι μέσα στην παράσταση υπάρχει η στιγμή που φτάνω να πω στη «μητέρα» «δεν έχω άλλο φίλο στον κόσμο, μόνο εσένα» και κάπου στο τέλος με περιμένει ένα «σε ευχαριστώ, μητέρα». Αυτό και μόνο αρκεί για να βουτήξω στο σκοτάδι επειδή πρέπει να ειπωθεί, πρέπει να ακουστεί ακόμα και για αυτούς που δεν πρόλαβαν να το πουν και για εκείνους που δεν το έχουν πει ακόμη. Ξέρεις τι είναι να το λες αυτό και να στάζουν τα δάκρυα της συμπρωταγωνίστριας μητέρας πάνω στα μάγουλά σου; Εκεί καταλαβαίνεις πόσο σπουδαία είναι η Ναταλία Τσαλίκη. Σε κάθε παράσταση κυριολεκτικά μου δανείζει τα δάκρυά της βρέχοντας το προσωπό μου ακριβώς τη στιγμή που λέω «σε ευχαριστώ, μητέρα».
Πηγή: Hello
Διαβάστε επίσης:
