Σπύρος Παπαδόπουλος: Oι δάσκαλοι που του άλλαξαν τη ζωή και το φινάλε «Κάνε ότι Κοιμάσαι»

Μέσα από πολύ πόνο στο φινάλε της σειράς «Κάνε ότι κοιμάσαι» το καλό κέρδισε το κακό. Τι συναίσθημα σας άφησε το τελευταίο επεισόδιο;

Ο άξονας της σειράς -έτσι το είδα και εγώ έτσι το είδε και ο συγγραφέας- είναι ότι το κακό είναι πολύ αποτελεσματικό, καίριο και άμεσο. Το καλό είναι πιο βραδυφλεγές, αλλά δεν πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμή του. Έχει δύναμη το καλό! Θέλει υπομονή και δύναμη! Έτσι το είδα εγώ και έτσι θα πρέπει να το δουν και οι δάσκαλοι, διότι για εμένα η λέξη «δάσκαλος» έχει βαρύνουσα σημασία. Μετά τη λέξη «μάνα», βάζω τη λέξη «δάσκαλος». Σε ό,τι αφορά δε το κακό, ακόμα και οι άνθρωποι που ζούμε ήσυχα με τους φίλους μας και βλέπουμε τον κόσμο με μάτι πιο καθαρό δεν διανοούμαστε ότι υπάρχει τόσο γύρω μας. Σε πιάνει τρέλα και σκέφτεσαι: «Αφού εγώ δεν πείραξα κανέναν, γιατί τα παθαίνω όλα αυτά;». Τόσος πόνος και τόσο άδικο μπορεί να σε κάνει άλλον άνθρωπο, αν δεν έχει μέσα σου δύναμη και αντιστάσεις.

Τι πρέπει, δηλαδή, να διαθέτει ένας άνθρωπος για να μπορέσει να αντέξει τόσο πόνο και να μη μεταλλαχθεί;

Νομίζω ότι πρέπει να είναι πολύ πιστός σε αυτά που πιστεύει για το ρόλο του σε αυτήν τη ζωή. Στην κοινωνία μας υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κατά πως έτυχε, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε βάρος των άλλων και υπάρχουν και εκείνοι που ζουν υπέρ των άλλων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται απαραίτητα για εθελοντές ιεραπόστολους. Με τον τρόπο που ζουν είναι υπέρ των άλλων. Για παράδειγμα, υπάρχουν καθηγητές που πηγαίνουν, κάνουν το μάθημά τους και φεύγουν και υπάρχουν και κάποιοι δάσκαλοι στη ζωή μας -αν είμαστε, τυχεροί να τους συναντήσουμε-τους οποίους θυμόμαστε για πάντα. Δάσκαλοι για τους οποίους λες «εμένα αυτός ο άνθρωπος μου χάραξε τη ζωή».

Υπήρξαν δάσκαλοι που χάραξαν τη δική σας ζωή;

Είχαμε στην τρίτη και την τετάρτη Γυμνασίου έναν καθηγητή Θρησκευτικών, που μόνο Θρησκευτικά δεν μας έκανε. Έναν εξαιρετικά μορφωμένο άνθρωπο, που μας μιλούσε για τον Καβάφη, για τον Σεφέρη, για τις σχέσεις, για τον Καζαντζίδη. Αυτός ο άνθρωπος μας χάραξε. Μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή. Ήταν ο μοναδικός που μας έκανε παρέα. Ερχόταν στο σπίτι του ενός και μαζευόμασταν όλοι εκεί και μιλούσαμε. Επειδή διατηρώ ακόμη επαφές με κάποιους συμμαθητές μου, είμαστε καμιά 15αριά άτομα από το Γυμνάσιο που τον μνημονεύουμε συχνά διότι μας άλλαξε τη ζωή! Μας έδειξε δρόμους, χωρίς να μας κάνει κατήχηση. Το κατάφερε μόνο με τον τρόπο του και με το μυαλό του.

Πηγή: 7 ΜΕΡΕΣ TV