Παπαδημητρίου: Κάθε Έλληνας μπορεί να γίνει Αλεξανδρινός κάτω από ανάλογες προϋποθέσεις

Στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης ο αγαπημένος μας συνθέτης, Δημήτρης Παπαδημητρίου, παρουσίασε το έργο του «... που γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός», που είχαμε να ακούσουμε στην πρώτη του εκτέλεση το 2002 στα επίσημα εγκαίνια της εμβληματικής Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, τον Οκτώβριο του 2002

«Λύγισε» ο Δημήτρης Παπαδημητρίου για την ασθένειά του: «Πολεμιέται, μπορείς να ζήσεις με αυτό»

Με αφορμή την παρουσίαση, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μίλησε για το πώς έχει επιδράσει ο χρόνος πάνω στο έργο του.

Αισθάνεστε ότι υπάρχει ένα αόρατο νήμα που σας συνδέει εσάς τους Αλεξανδρινούς δημιουργούς;

Βέβαια. Όμως ορατό είναι το νήμα. Ο κοσμοπολιτισμός, η ανυπαρξία ιδιαίτερης πατρίδας που αυτόματα μας συνδέει ιδεαλιστικά και όχι υλιστικά με την έννοια της Ελλάδας ως τόπο πνευματικό. Η αραβική χαρούμενη διάθεση, η ευγένεια που επιβάλλει η συνύπαρξη, η παραδοχή της διαφορετικότητας χωρίς φαμφάρες και διεκδίκηση παρασήμου για το αυτονόητο και άλλα πολλά. Ένα μάζεμα πολλών καλών στοιχείων που ο ελληνικός συγκρητισμός μάς επέτρεψε να υιοθετήσουμε και να ενσωματώσουμε. Όμως κάθε Έλληνας μπορεί να γίνει Αλεξανδρινός κάτω από ανάλογες προϋποθέσεις. Είναι μια αρετή όλων των Ελλήνων πάντα να ανθίζουν ωραία σε τέτοιες συνθήκες.

Τι σας συνδέει ειδικότερα με τον Κωνσταντίνο Π. Καβάφη; Ποιες είναι οι κοινές, εσωτερικές διαδρομές σας;

Είναι λίγο η αισθητική μας θρησκεία. Και πώς να μην είναι όταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γνωρίσαμε και είχαμε φίλους που ήταν φίλοι του ή εχθροί του, όταν όλοι αποστηθίσαμε στίχους και τους κάναμε ορόσημα και οδοδείκτες των ζωών μας. 0 πατέρας και η μητέρα μου «στρατεύτηκαν» για τον Καβάφη και μας τον διάβασαν μαζί με τα παιδικά αναγνώσματα (επιλεγμένα μέρη φυσικά). Το πιάνο που πρωτοέπαιξα νήπιο, ήταν της Μαίρης Καραγιάννη, εγγονής του κ. Γιαννακάκη, που ήταν στον κύκλο νέων και άκουσε πρώτος από τον ίδιο τον ποιητή τα ποιήματά του. Σε αυτό το πιάνο, της παιδικής μου φίλης, παίζει τώρα ο γιος μου. Είμαστε οικογενειακώς συλλέκτες ποιημάτων χειρογράφων και πρώτων εκδόσεων των ποιημάτων του. Και φυσικά ο Αντώνης (σ.σ. ο αδελφός του συνθέτη) που οδηγεί το Ίδρυμα Ωνάση έχει προσφέρει ανεκτίμητο έργο στη διάδοση του έργου του Καβάφη

Θυμάστε την πρώτη επαφή με το έργο του;

Δεν θα αναφερθώ στα ποιήματα που ο πατέρας μου και η μητέρα μου μας διάβασαν, γιατί αυτό ήταν τρόπον τινά παθητική επαφή. Όμως θυμάμαι, ήμουν 14 ετών, όταν αγόρασα από την Γκαλερί του Αιγυπτιώτη Ζωγράφου Μιχάλη Κιούση, στην οδό Ηρακλείτου, που πήγαινα με τον πατέρα μου, με δικά μου χρήματα (έδινα ήδη κάτι ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας τότε και είχα αρκετά χρήματα!) ένα από τα περίφημα μικρά βιβλιαράκια που ο ίδιος συνέθετε από τα feuilles-vollants, που τύπωνε αρχικά ένα ένα τα ποιήματα του και τα χάριζε, πριν τα βιβλιοδετήσει σε μικρές συλλογές. Είναι με αφιέρωση στον ποιητή Μάκη Ανταίο και έχει διάσπαρτες διορθώσεις χειρόγραφες. Το ιερό αυτό βιβλιαράκι το έχω φυσικά ακόμη σαν Ευαγγέλιο. Αργότερα απόκτησα και κληρονόμησα και άλλα πολύτιμα τέτοια Καβαφικά ενθυμήματα.

Πηγή Ελεύθερος Τύπος

Δημήτρης Παπαδημητρίου: Η σπάνια δημόσια εμφάνιση με τη γοητευτκή σύζυγό του και ο κρυφός γάμος