Αλειφερόπουλος: «Όσο περνούν τα χρόνια, θέλεις να σε κεντρίζουν οι χαρακτήρες που υποδύεσαι»
Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος καταφέρνει να ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην τηλεόραση και στο θέατρο, στην καριέρα και στην οικογένεια.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός μιλά για τη σειρά μυστηρίου «Απαραίτητο φως», που προβάλλεται στο Ertflix και έχει συνεπάρει το κοινό...
Προμηθέας Αλειφερόπουλος: «Κατάλαβα ότι κάτι κάνω στραβά από την αποστασιοποίηση του γιου μου»
■ Μίλησέ μας για τη συμμετοχή σου στη σειρά εποχής «Απαραίτητο φως» που προβάλλεται στο Ertflix.
Με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου είχα συνεργαστεί στην πρώτη μου δουλειά, μόλις βγήκα από τη σχολή, στην «Ιωάννα της καρδιάς», οπότε ήμουν θετικά προδιατεθειμένος από την αρχή. Με τον σκηνοθέτη Λάμπρο Ζαρουτιάδη δεν είχαμε συνεργαστεί, τον ήξερα μέσα από τον χώρο μας. Διάβασα το σενάριο έχοντας ως πιθανότητα δύο και τρεις διαφορετικούς ρόλους. Η ιστορία με κέρδισε, αργότερα διάβασα και το βιβλίο της Ντορίνας Παπαλιού, που ήταν πολύ ωραίο. Αυτά που με τράβηξαν, όμως, ήταν οι καθαροί χαρακτήρες και το καλογραμμένο σενάριο, όπου κάθε σκηνή είχε λόγο ύπαρξης.
■ Πώς πήρες τον ρόλο του Αλέξη Λασκαράτου;
Διαβάζοντας ένα σενάριο, και ακόμα περισσότερο βλέποντας μια ιστορία, αυτό που πάντα σε κερδίζει και επισκιάζει κάθε άλλο είναι η δυναμική που έχει το ζευγάρι που ερωτεύεται. Υπό αυτή την έννοια, ο Αλέξης δεν έχει αυτό το αβαντάζ ως χαρακτήρας, αλλά για εμένα είναι ο πιο σύνθετος χαρακτήρας στη σειρά. Είναι ένας χαρακτήρας που έχει έντονο φως και σκοτάδι – δεν είναι συχνό τηλεοπτικά να συναντάς τέτοιους χαρακτήρες. Όσο περνούν τα χρόνια, θέλεις να σε κεντρίζουν οι χαρακτήρες που υποδύεσαι, θέλεις τη συνθετότητα, γιατί όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις και τη συνθετότητα της ζωής, ότι τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Ο Αλέξης θέλει να σώσει το πρόσωπο που αγαπά και ταυτόχρονα να το περιορίσει. Πράγματα που δεν είναι πρωτάκουστα, αλλά είναι και βαθιά ανθρώπινα.
Είναι αρκετά έξω από εμένα ως χαρακτήρας – ή τουλάχιστον με αυτό που είμαι μέχρι σήμερα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις στη ζωή ποιος είσαι μέχρι να είσαι. Αλλά δεν είμαι καθόλου του περιορισμού και της ζήλιας. Στα εφηβικά μου χρόνια, για πρώτη φορά, ένιωσα αυτά τα συναισθήματα και κάπως μετά απομακρύνθηκα· δεν ήθελα να παίζω σε αυτές τις περιοχές, και οι άνθρωποι που συναναστράφηκα στη συνέχεια, οι σχέσεις που έκανα, δεν ήταν σχέσεις που προήγαγαν τέτοια συναισθήματα. Γιατί πολλές φορές τα προκαλούμε αυτά τα πράγματα με τους ανθρώπους που επιλέγουμε και με δικές μας συμπεριφορές.
■ Ο Αλέξης θα κάνει τα πάντα για να σώσει την αγαπημένη του. Εσύ είσαι έτοιμος να κάνεις τα πάντα για να σώσεις τους αγαπημένους σου;
Φυσικά! Απλώς αυτά είναι πιο εύκολα να τα νιώσεις. Αν είσαι σύζυγος και μπαμπάς, είναι πολύ πιο εύκολο να συνδεθείς με τη φωτεινή πλευρά του ρόλου. Αναφέρομαι στο σκοτάδι, γιατί αυτό φοβόμαστε και αυτό είναι που δεν θέλουμε να πιστεύουμε και για τον εαυτό μας.
Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ακραίες καταστάσεις και περιόδους. Η ιστορία της Λουίζ και του Αλέξη εκτυλίσσεται στην Κατοχή. Θυμάμαι ότι, όταν κάναμε αναγνώσεις, ο Λάμπης Ζαρουτιάδης μάς έλεγε: «Τα σώματά σας δεν χαλαρώνουν ποτέ σε αυτή την περίοδο». Οι άνθρωποι πάντα είχαν μια εσωτερική ένταση, ήταν μονίμως σε επιφυλακή – συν την πείνα που επήλθε, με το ψυχοσωματικό να κυριαρχεί.
Πηγή: Real
Διαβάστε επίσης:
