Λουκία Μιχαλοπούλου: «Νιώθω ότι ο καθένας μας είναι κλεισμένος στον εαυτό του και στο καβούκι του»
Η ταλαντούχα ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου μιλά για τα επόμενα επαγγελματικά της βήματα, τη νέα τηλεοπτική σειρά στην οποία συμμετέχει, αλλά και τη βαθιά σχέση που έχει αναπτύξει με την παρατήρηση και την καθημερινότητα ως εργαλεία της τέχνης της.
Με λόγο ουσιαστικό και γνήσιο, αποκαλύπτει πώς βιώνει την πραγματικότητα μετά την πανδημία και πώς η ίδια βρίσκει έμπνευση στους ήχους της πόλης, στους ανθρώπους, αλλά και στις μικρές λεπτομέρειες που άλλοι αγνοούν.
Δημήτρης Χορν: Ο αριστοκράτης του θεάτρου, ο έρωτας με τη Λαμπέτη και το τέλος
Εκτός θεάτρου, ποια είναι τα επόμενα βήματά σου;
Την ερχόμενη σεζόν θα παρουσιαστεί στο MEGA μια δουλειά την οποία πιστεύω πολύ. Δεν κάνω εύκολα τηλεόραση, αλλά εδώ πρόκειται για μια πολύ ωραία συγκυρία. Η σειρά τιτλοφορείται «Οι Αθώοι» και βασίζεται στην αριστουργηματική νουβέλα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, «Ο Κατάδικος». Είναι εξαιρετική η μεταφορά που έχει κάνει στο σενάριό της η Ελένη Ζιώγα και η σκηνοθεσία είναι του Νίκου Κουτελιδάκη. Χαίρομαι τόσο που γνώρισα τον Γιάννη Νιάρρο, με τον οποίο στη σειρά υποδυόμαστε ένα ζευγάρι, γιατί είναι υπέροχος συνεργάτης. Είναι μια παραγωγή κινηματογραφικών προδιαγραφών. Φαντάσου ότι μπορεί να γυρίζαμε μία μόνο σκηνή σε μία ολόκληρη μέρα. Αυτή η πολυτέλεια στην τηλεόραση δεν είναι καθόλου αυτονόητη.
Υπάρχουν στοιχεία στην καθημερινότητά σου που γίνονται εργαλεία της δουλειάς σου;
Φυσικά. Μου αρέσει πολύ να περπατάω, πάω σχεδόν παντού με τα πόδια. Η παρατήρηση είναι ένα πολύ μεγάλο εργαστήρι στο θέατρο — και όχι μόνο. Παρατηρώ τους ανθρώπους, παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Μπορείς έτσι να νιώσεις αν υπάρχει ένταση στον αέρα, αν υπάρχει ανησυχία. Παλιότερα περπατούσα ακούγοντας μουσική με ακουστικά στα αυτιά. Έχω πια εγκαταλείψει αυτή τη συνήθεια, γιατί είναι επικίνδυνο μέσα στην κίνηση και τα αυτοκίνητα. Έτσι, πλέον, εστιάζω στους ήχους της πόλης. Παρατηρώ ότι η πόλη έχει αλλάξει πολύ μετά την καραντίνα. Ενώ πια δεν είμαστε μέσα στα σπίτια μας αλλά έξω, νομίζω ότι κρατάμε με νύχια και με δόντια αυτό το «μέσα» — και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Νιώθω ότι ο καθένας μας είναι κλεισμένος στον εαυτό του και στο καβούκι του.
Πηγή: Marie Claire
Διαβάστε επίσης:
