Κιμούλης: «Η συγγνώμη δεν αρκεί ως λέξη – Συγχωρώ γιατί ξεχνώ» - Η σχέση πατέρα-γιου με τον Χορν
Ο Γιώργος Κιμούλης, ο «σοφός μοναχικός λύκος» του ελληνικού θεάτρου, κοντά πλέον στα 70 του χρόνια, συνεχίζει να κινείται με άνεση ανάμεσα στην κουλτούρα των διανοούμενων και τη λαϊκή θεατρική έκφραση, κρατώντας τον δικό του διακριτό ρόλο.
Έχοντας ερμηνεύσει όσο κανείς άλλος Έλληνας ηθοποιός χαρακτήρες από το παγκόσμιο κλασικό ρεπερτόριο, ετοιμάζεται αυτό το καλοκαίρι να ενσαρκώσει τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή. Σε μια σπάνια εξομολόγηση στον Μιχάλη Ροδόπουλο, μιλάει για όλους εκείνους τους ανθρώπους που βρέθηκαν στην πορεία του και τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα...
Γιώργος Κιμούλης: Είναι σαν να κουβαλάς μια βαριά «βαλίτσα», του δύστροπου, του σκληρού, του...
Ποιοι άνθρωποι άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην πορεία σου μέσα στην τέχνη;
«Θυμάμαι ότι ο Χορν μου είχε πει κάποτε: ‘Ποτέ μην παίξεις ρόλους κατώτερους από σένα για να νιώθεις εσύ σημαντικός. Οι ρόλοι είναι πάντα μεγαλύτεροι από εμάς. Ακόμη κι αν παίξεις αποτυχημένα, η όλη σου προσπάθεια σε τανύζει, και αυτό το τέντωμα σου αυξάνει τις δυνατότητες’. Ο Σταμάτης Φασουλής μου έμαθε ότι η δουλειά μας πάνω από όλα είναι μια κατασκευή. Η τεχνική είναι απαραίτητη. Σχεδόν μου διέγραψε αυτή την ευκολία που κουβαλάει το ρήμα ‘παίζω’. Ο άλλος μεγάλος μου δάσκαλος ήταν ο Γιώργος Χειμωνάς. Μου έμαθε έναν τρόπο ανάλυσης των κειμένων και τον απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη ιδιοφυΐα. Γιατί συνηθίζουμε τον οποιονδήποτε ιδιοφυή ή να τον κοιτάμε καχύποπτα ή να θεωρούμε ότι κάποιο τυχαίο γεγονός τον τοποθέτησε εκεί. Και ο άλλος ήταν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, που μου έμαθε κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ότι η ζωή μας είναι ένα είδος ιχνηλασίας. Ιχνηλατούμε τον χώρο που μας έχει μοιραστεί, αλλά πρέπει να βλέπουμε πάντα τα ίχνη των προηγούμενων που πέρασαν από αυτό τον τόπο πριν από εμάς, για να πατήσουμε πάνω τους με σεβασμό και στη συνέχεια να φτιάξουμε τα δικά μας».
Ο Γιώργος Κιμούλης μίλησε και για την ξεχωριστή σημασία που είχε η σχέση του με τον Δημήτρη Χορν – μια σχέση που υπήρξε κάτι παραπάνω από επαγγελματική.
«Ξέρεις ποιο είναι το πιο περίεργο; Ότι δεν μου είχε πει σχεδόν τίποτα για την υποκριτική. Μου είπε σχεδόν τα πάντα για τη ζωή. Υπήρχε μια σχέση πατέρα – γιου ουσιαστικά. Αυτοί ήταν και οι ρόλοι που παίζαμε στην παράσταση, αλλά τους προχωρούσαμε και στη ζωή. Ήταν γενναιόδωρος με αυτούς που αγαπούσε σε ακραίο βαθμό, αλλά και πολύ αυστηρός, επώδυνα αυστηρός και σκληρός. Αν ήθελε να σου δώσει ένα μάθημα και να είναι σίγουρος ότι θα σου μείνει για όλη σου τη ζωή, δεν ήταν καθόλου φειδωλός ως προς τη βιαιότητα αυτού του μαθήματος. Αλλά εμείς ήμασταν και μια γενιά που θεωρούσαμε σχεδόν δεδομένο όλο αυτό από τους δασκάλους μας. Υπήρχε δηλαδή μέσα στον τρόπο διαπαιδαγώγησης. Τρώγαμε ξύλο στο σχολείο, το έχω προλάβει. Γι’ αυτό και δεν μου φαινόταν περίεργη η αυστηρότητα που είχε ο Χορν. Δεν ξέρω να σου απαντήσω αν η πολιτική ορθότητα σήμερα, που έχει αλλάξει άρδην τον τρόπο συμπεριφοράς, διαμορφώνει διαφορετικά κάποιους νέους ανθρώπους. Βεβαίως και πιστεύω ότι κάθε πρόσωπο έχει ανάγκη τον σεβασμό, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται, ακόμη και έμβρυο. Oι επιστήμονες λένε ότι ύστερα από κάποιες συγκεκριμένες μέρες κύησης το έμβρυο νιώθει πόνο. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, η έννοια ‘άνθρωπος’ σίγουρα αξίζει σεβασμό. Άλλωστε ο σεβασμός έχει άμεση σχέση με τον πόνο και την προφύλαξη να μην πονέσει κάποιος».
Και μέσα σε όλα αυτά, ο Κιμούλης κάνει και μια δήλωση που αποτυπώνει τον δικό του, προσωπικό τρόπο θεώρησης του κόσμου και των ανθρώπων:
«Η συγγνώμη δεν αρκεί ως λέξη – Συγχωρώ γιατί ξεχνώ».
Πηγή: ΟΚ
Διαβάστε επίσης:
