Κιμούλης: «Αν έχω αδικήσει κάποιον, το έκανα χωρίς να το ξέρω, έχω το αίσθημα του δικαίου»
Ο Γιώργος Κιμούλης, που έχει βάλει τη σφραγίδα του στο κλασικό ρεπερτόριο, μιλά για το καλλιτεχνικό του μονοπάτι αλλά και τη φιλοσοφική του στάση απέναντι στη ζωή και τον άνθρωπο.
Η φετινή θεατρική σεζόν τον βρίσκει να ετοιμάζει έναν ακόμα σπουδαίο ρόλο, τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή, συνεχίζοντας μια πορεία γεμάτη υψηλές απαιτήσεις και βαθιά καλλιτεχνική προσήλωση. Όπως παραδέχεται, ποτέ δεν έμεινε στάσιμος ούτε κατέφυγε στην ευκολία του επαναλαμβανόμενου. Για τον ίδιο, το θέατρο δεν είναι επάγγελμα – είναι η ίδια η ζωή.
Γιώργος Κιμούλης: Είναι σαν να κουβαλάς μια βαριά «βαλίτσα», του δύστροπου, του σκληρού, του...
Ο Γιώργος Κιμούλης μίλησε για τον μόνο φόβο που, όπως λέει, αξίζει να αναλυθεί:
«Στη ζωή μας υπάρχει ένας φόβος, εκτός του φόβου του θανάτου από όπου πηγάζουν όλοι οι άλλοι φόβοι. Είναι ο φόβος προς τους άλλους ανθρώπους. Εγώ δεν φοβάμαι τους ανθρώπους. Στην τέχνη με την οποία ασχολούμαι, υπάρχει ένα διαρκές "πάμε από την αρχή", σαν να ξεκινάς από το απόλυτο μηδέν. Κάθε αρχή έχει και ένα άγνωστο "μετά". Για να μπορείς να κάνεις το πρώτο βήμα, πρέπει να μπορείς να ρισκάρεις. Και το ρίσκο εμπεριέχει κίνδυνο. Αν επιτρέψεις να κυριαρχήσει ένας φόβος, έστω και απροσδιόριστος, επαναπαύεσαι σε ό,τι έχεις κάνει στον παρελθόντα χρόνο και παραμένεις στάσιμος».
Το θέμα της συγγνώμης – κάτι που για πολλούς θεωρείται απλώς μια λέξη – για τον Γιώργο Κιμούλη είναι μια πράξη που πρέπει να έχει ουσία.
«Αν έχει συμβεί, το έκανα χωρίς να το ξέρω. Έχω ανεπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου, όπως σου είπα πριν, ασχέτως αν πολλές φορές μπορεί και να μην τα έχω καταφέρει καλά. Έχω ζητήσει πολλές φορές "συγγνώμη" αν κάνω ένα λάθος στη συμπεριφορά μου με έναν άνθρωπο. Αλλά δεν μου φτάνει η λεκτική συγγνώμη, προχωράω σε πράξεις. Η συγγνώμη είναι ένα είδος εγωιστικής μετάνοιας που δεν με αφορά. Ζητάς μια "συγγνώμη" και νομίζεις ότι έχεις καθαρίσει. Δεν φτάνει αυτό. Στο λάθος που έχεις κάνει, κάποια πράξη έκανες και αυτό τον έχει πληγώσει. Πρέπει λοιπόν με κάποια πράξη να του το ανταποδώσεις και όχι απλώς με μια λέξη».
Ο Γιώργος Κιμούλης δεν αναζητά χειροκροτήματα ούτε εύκολες δικαιώσεις. Ίσως γιατί από μικρός έμαθε να αντιμετωπίζει τη ζωή σαν παρτίδα σκάκι – με μεθοδικές κινήσεις, βαθιά σκέψη και αποδοχή του λάθους. Δεν κρύβει τις δυσκολίες, αλλά ούτε και εξιδανικεύει το παρελθόν του. Ούτε μιλά για την τέχνη σαν κάτι απόμακρο ή «μυθικό». Τη ζει, την αναλύει, την υπηρετεί.
Σε μια εποχή που η δημόσια εικόνα έχει γίνει πολλές φορές πιο ισχυρή από την προσωπικότητα, ο Κιμούλης υπενθυμίζει πως το θέατρο – και κατ’ επέκταση η ζωή – είναι συνεχές ρίσκο, και δεν συγχωρεί τον φόβο ή την αδράνεια.
Το πέρασμά του από τον χώρο παραμένει χαραγμένο με χαρακτήρα και συνέπεια. Κι όσο για τα 70 του χρόνια που πλησιάζουν, ο ίδιος μοιάζει να τα αντιμετωπίζει με ψυχραιμία, σαν να είναι απλώς μια νέα αρχή: ένα ακόμα πρώτο βήμα στο άγνωστο «μετά».
Πηγή: ΟΚ
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=m9hzZM1llYznjo53UzL-SQ)
.jpg?t=rzqqGYAAf6bYsPbcAtwhqQ)
