Πασχάλης: «Είχα προκαλέσει φρενίτιδα. Έσκιζαν τα ρούχα μου, τραβούσαν τα μαλλιά μου...»
Με περισσότερες από πέντε δεκαετίες παρουσίας στη μουσική σκηνή, ο Πασχάλης εξακολουθεί να εκπέμπει την ίδια λάμψη και θετική ενέργεια που τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αγαπητούς Έλληνες καλλιτέχνες όλων των εποχών.
Διαχρονικός, ειλικρινής και βαθιά συνειδητοποιημένος, μιλά χωρίς ίχνος έπαρσης για τη ζωή του, την πίστη, τη μουσική και την ευθύνη του ταλέντου.
Ο Πασχάλης έκλεισε τα 79 και αποκάλυψε πώς διατηρείται – Η διατροφή & η αναφορά στην κόρη του
Σε μια εξομολογητική συζήτηση, ο τραγουδιστής που σημάδεψε τη νεολαία μιας ολόκληρης εποχής θυμάται πώς όλα ξεκίνησαν «μοιραία», μιλά για τη θεϊκή καθοδήγηση που ένιωσε στη δημιουργία τραγουδιών όπως ο «Τρόπος» και το «Σχολείο», αλλά και για την απίστευτη φρενίτιδα που προκάλεσε στους νέους — σε μια Ελλάδα με αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς.
Ποιο ήταν το παιδικό σας όνειρο; Θέλατε από μικρός να γίνετε τραγουδιστής;
Οχι, δεν θα έλεγα ότι ήταν όνειρό μου. Ηταν μοιραίο. Κάτι συνέβη, κάτι υπήρξε μέσα μου που με οδήγησε εκεί. Πιστεύω πως όλα έγιναν όπως τα σχεδίασε ο Θεός ή η μοίρα. Δεν το είχα προγραμματίσει, αλλά η ζωή με πήγε σ’ αυτό το μονοπάτι.
Εχει σημασία η πίστη για εσάς;
Ναι, είμαι θρησκευόμενος άνθρωπος. Οχι δογματικός ή δύσκαμπτος, αλλά πιστεύω. Σέβομαι τον Θεό, τον Χριστό, την Εκκλησία και όλα αυτά τα άγια πράγματα που μας δίνουν δύναμη να ξεπερνάμε δυσκολίες και να χαιρόμαστε τις χαρές μας. Πιστεύω πως ο Θεός μού έδωσε ένα ταλέντο και ένιωσα υποχρέωση να το χρησιμοποιήσω σωστά και να το προσφέρω στην κοινωνία που ζω.
Πότε καταλάβατε ότι έχετε αυτό το ταλέντο;
Αρκετά αργά, για να είμαι ειλικρινής. Ολα έγιναν μοιραία, σχεδόν τυχαία. Θυμάμαι την έμπνευση που ήρθε ξαφνικά για να γράψω τον «Τρόπο», ήταν σαν επιφοίτηση. Το ίδιο συνέβη και με το «Σχολείο», ένα τραγούδι που μέχρι σήμερα τραγουδούν τα παιδιά όταν πάνε στο σχολείο. Αυτά τα πράγματα δεν προγραμματίζονται. Νιώθω πως εκεί υπήρχε θεϊκή βοήθεια, κάτι ανώτερο που καθοδηγούσε τα βήματά μου.
Οι επιτυχίες ήρθαν πολύ νωρίς, σχεδόν καταιγιστικά. Δεν υπήρξε στιγμή που νιώσατε ότι σας «ξέφυγε» λίγο το μυαλό;
Οχι, ούτε τόσο δα (γελάει)! Ποτέ δεν ένιωσα ότι παρασύρθηκα. Από μικρός ήμουν ώριμο παιδί. Ως έφηβος σκεφτόμουν σοβαρά τη ζωή, τις συμπεριφορές μου, το πώς πρέπει να στέκομαι. Οταν ήρθε λοιπόν η μεγάλη επιτυχία, γύρω στα είκοσί μου, ήμουν έτοιμος.
Κι όμως, η επιτυχία τότε ήταν τεράστια. Ζούσατε καταστάσεις όπως οι Beatles στο εξωτερικό.
Ακριβώς. Είχα προκαλέσει φρενίτιδα. Εσκιζαν τα ρούχα μου, τραβούσαν τα μαλλιά μου, υπήρχε παροξυσμός. Και μιλάμε για μια εποχή αυστηρή, που οι γονείς, οι δάσκαλοι, η κοινωνία γενικά είχαν κανόνες και όρια. Θυμάμαι παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο με καπέλο και τα κορίτσια με στολή. Παρ’ όλα αυτά, η μουσική ένωσε τους νέους τότε, τους έκανε να ονειρευτούν.
Πώς νιώθατε μέσα σε όλο αυτό;
Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα «γιατί; Γιατί σε μένα; Γιατί αυτό το δώρο;» Και εκεί κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ολα έχουν ένα νόημα, ένα σχέδιο. Από τότε έμαθα να σέβομαι τη ζωή, να ευχαριστώ και να συνεχίζω με ταπεινότητα.
Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό πού θα είστε σε πέντε χρόνια; Πώς σκέφτεστε το μέλλον σας;
Πολλές φορές. Πάντα με απασχολούσε πώς θα διατηρήσω αυτό που έχω. Οταν είσαι συνέχεια στο προσκήνιο, αναρωτιέσαι: «Η επόμενη επιτυχία θα έρθει άραγε;» Ετσι, αντί να χαρώ την τωρινή, αγχώνομαι για την επόμενη.
Δηλαδή δεν απολαμβάνατε ποτέ πλήρως την επιτυχία σας;
Οχι όσο θα έπρεπε. Η γυναίκα μου, η Αλίκη -είμαστε μαζί σχεδόν 60 χρόνια- μου το έλεγε συχνά: «Απορώ με σένα, γιατί δεν χαίρεσαι την επιτυχία σου;» Και της έλεγα: «Γιατί σκέφτομαι αν θα έρθει η επόμενη». Ετσι, πολλές φορές στενοχωριόμουν, αντί να χαίρομαι.
Πηγή: Espresso
Διαβάστε επίσης:
