Δημήτρης Αποστολόπουλος: Η δουλειά ως μπογιατζής, η 1η αποτυχημένη απόπειρα στο Εθνικό & η τηλεόραση
Ο Δημήτρης Αποστολόπουλος ανήκει σε εκείνη τη γενιά ηθοποιών που δεν βιάζονται να φανούν, αλλά επιμένουν να υπάρχουν.
Τη φετινή σεζόν τον συναντάμε στη σειρά «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι», στον ρόλο του Σταύρου Μαντέκα, ενός άντρα που ισορροπεί ανάμεσα στις ευθύνες, στις επιλογές και στις σιωπές του. Ένας ρόλος χαμηλών τόνων, αλλά με εσωτερική ένταση — χαρακτηριστικό που μοιάζει να τον ακολουθεί και εκτός κάδρου.
Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι – Αποστολόπουλος: Φαίνεται να κουβαλάει ένα βαρύ τραύμα αυτός ο ρόλος
Στα 32 του χρόνια, ο Δημήτρης Αποστολόπουλος έχει ήδη διαγράψει μια πορεία που δεν βασίστηκε στην ευκολία. Γεννημένος Ζυγός, με έμφυτη την ανάγκη της ισορροπίας αλλά και της αμφισβήτησης, πέρασε στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων στην Κόρινθο. Ένα μάθημα τον χωρίζει ακόμη από το πτυχίο — μια μικρή εκκρεμότητα που μοιάζει συμβολική σε μια ζωή γεμάτη στροφές.
Όλα άλλαξαν όταν μια φίλη τον πήγε σε ένα θεατρικό εργαστήρι. Εκεί, κάτι μετακινήθηκε. Το θέατρο δεν εμφανίστηκε ως φιλοδοξία, αλλά ως αποκάλυψη. Οι εξετάσεις για το Εθνικό Θέατρο ήρθαν λίγο αργότερα και δεν ήταν ανέφελες. Την πρώτη φορά απέτυχε — όχι από έλλειψη ταλέντου, αλλά από παρορμητικότητα.
Όπως έχει εξηγήσει ο ίδιος:
«Εγώ τότε είχα πάει... λίγο ξύλο απελέκητο, συγχωρέστε μου τη φράση… Δικό μου φάουλ ήταν. Απλά πάνω εκεί στη νιότη, αντιμίλησα λίγο».
Τη δεύτερη φορά πέρασε. Και το 2019 αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο, κουβαλώντας ήδη την εμπειρία του ανθρώπου που έχει δουλέψει ως μπογιατζής και ως υπάλληλος περιπτέρου για να σταθεί στα πόδια του. Οι γονείς του στάθηκαν δίπλα του από την αρχή — κάτι που ο ίδιος δεν θεωρεί δεδομένο.
«Δεν έχω κανένα παράπονο από τους γονείς μου, με στήριξαν από τα πρώτα μου βήματα. Τους ευγνωμονώ γι’ αυτό».
Η τηλεόραση τον γνώρισε σταδιακά. «Τα Καλύτερά μας Χρόνια», «Σκοτεινή Θάλασσα», «Γλυκάνισος», «Μετά τη Φωτιά» — ρόλοι διαφορετικοί, αλλά πάντα με κοινό παρονομαστή τη σοβαρότητα με την οποία τους προσέγγισε. Ο ίδιος το έχει συνοψίσει απλά: «Το ενδιαφέρον είναι να βρίσκεις πάντα στους ρόλους, κάτι να σε προχωράει, κάτι να σε πηγαίνει λίγο παρακάτω».
Παράλληλα, το θέατρο παραμένει σταθερός άξονας. Το καλοκαίρι του 2024 συμμετείχε στον Άμλετ, ενώ αυτή την περίοδο προετοιμάζεται για το έργο Bull του Mike Bartlett. Αυτή τη φορά, όχι μόνο ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτης — στη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα, μαζί με συμφοιτητές του από το Εθνικό.
Στην καθημερινότητά του δηλώνει overthinker, άνθρωπος με Plan B, αλλά και έντονο αίσθημα δικαιοσύνης. Μια κακή συμπεριφορά μπορεί να τον βγάλει εκτός εαυτού — ακόμη κι αν προέρχεται από έναν άγνωστο. Τον ενδιαφέρει, όπως λέει, να βρίσκεται «εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη, στην πρώτη γραμμή». Ίσως γι’ αυτό αντιμετωπίζει και την υποκριτική με μια σχεδόν αυστηρή απόσταση, αναρωτώμενος αν έχει πάντα το βάρος που θα έπρεπε απέναντι στα τρέχοντα ζητήματα της ζωής.
Αγαπά τον χειμώνα, τα ταξίδια σε μέρη με χιόνι και τις καθαρές συνθήκες — ίσως γιατί εκεί όλα φαίνονται πιο ξεκάθαρα. Δεν έχει social media με τη συμβατική έννοια. Διατηρεί έναν λογαριασμό στο Instagram χωρίς φωτογραφικό υλικό, σαν μια σιωπηλή παρουσία σε έναν κόσμο διαρκούς έκθεσης.
Ο Δημήτρης Αποστολόπουλος δεν επιδιώκει να γίνει εικόνα. Προτιμά να είναι εμπειρία. Και αυτό, τελικά, είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει.
Διαβάστε επίσης:
