Η Ελληνίδα που έφερε το Μπόλιγουντ στο Χόλιγουντ
Τις δύο υπερδυνάμεις του κινηματογράφου έχει καταφέρει να ενώσει μία Ελληνίδα, η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται «η γυναίκα που έφερε το Μπόλιγουντ στο Χόλιγουντ». Η Χριστίνα Μαρούδα χρησιμοποίησε τις σπουδές της στις διεθνείς σχέσεις και στο μάρκετινγκ, την αγάπη της για τον ινδικό κινηματογράφο, την επαγγελματική πείρα της σε μεγάλες αμερικανικές εταιρείες κινηματογραφικών παραγωγών και φυσικά το εκρηκτικό κρητικό ταμπεραμέντο της για να ιδρύσει το πρώτο Φεστιβάλ Ινδικού Κινηματογράφου στη Μέκκα του αμερικανικού σινεμά, το Λος Αντζελες.
Αν και μόλις τριάντα έξι χρόνων, έχει καταφέρει να δικτυωθεί στο Χόλιγουντ σε βαθμό που έχει γίνει περιζήτητη σε μεγάλες εταιρείες στον χώρο των μίντια και της ψυχαγωγίας, όπως τη συμβουλευτική εταιρεία Media Partners Global, η οποία πριν από μερικούς μήνες της προσέφερε μία διευθυντική θέση. Την ίδια στιγμή, η φήμη της έχει ταξιδέψει και στην ανατολική ακτή της Αμερικής, αφού πρόσφατα δέχτηκε πρόταση συνεργασίας από το Lincoln Center της Νέας Υόρκης, που θεωρείται η Μέκκα της Τέχνης και του θεάματος. Για όλες αυτές τις σημαντικές συνεργασίες, για τη ζωή της μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας, αλλά και για την επέλαση του ινδικού κινηματογράφου μίλησε σε καθημερινή εφημερίδα έναν μήνα πριν από την έναρξη του 9ου Φεστιβάλ Ινδικού κινηματογράφου στο Λος Αντζελες (12 - 17 Απριλίου).
- Πώς σκέφτηκες να λανσάρεις ένα ινδικό φεστιβάλ κινηματογράφου και όχι ένα ελληνικό, αφού δεν υπήρχε ακόμα τέτοιο πριν από εννέα χρόνια στο Λος Αντζελες;
Ο ινδικός κινηματογράφος ως βιομηχανία ταινιών είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Αφού δούλεψα δύο χρόνια στα δύο μεγαλύτερα φεστιβάλ διεθνούς κινηματογράφου στο Λος Αντζελες, ανακάλυψα ότι δεν έδειχναν καθόλου ινδικές ταινίες. Μου φάνηκε παράξενο. Εκανα μια έρευνα και διαπίστωωσα, πρώτον, ότι δεν υπήρχε κανένα φεστιβάλ ινδικού κινηματογράφου στην Αμερική και, δεύτερον, ότι στο Λος Αντζελες υπήρχε μεγάλη ινδική κοινότητα, περίπου 200.000 άνθρωποι. Ηταν το 2002 που είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία η ταινία «Monsoon Wedding», το «Lagaan» είχε προταθεί για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία στα Οσκαρ, όλος ο κόσμος στην Αμερική ανακάλυπτε τη γιόγκα, την ινδική μόδα κ.λπ., οπότε σκέφτηκα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει ένα φεστιβάλ κινηματογράφου.
Οσον αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο, δεν πίστευα ότι θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο, διότι η ποσότητα των ταινιών που παράγουμε είναι πολύ μικρότερη (η Ινδία παράγει 1.000 τον χρόνο, η Ελλάδα λιγότερο από το 10% αυτού του αριθμού), οι περισσότερες ταινίες γίνονται για την ελληνική τηλεόραση ή για το ελληνικό κοινό και έχουμε συνήθως δυο τρεις που βγαίνουν προς τα έξω. Επίσης, η ελληνική κοινότητα στο Λος Αντζελες είναι μικρή, διασκορπισμένη και κάπως… παλαιών αρχών. Ταινίες όπως ο «Κυνόδοντας» δεν είναι αυτές που περιμένουν να δουν. Είναι μια κοινότητα που έχει μείνει στη δεκαετία του ’50 και νοσταλγεί την Ελλάδα εκείνων των χρόνων.
- Τι να περιμένουμε στο φετινό φεστιβάλ; Θα υπάρχουν ταινίες της κλάσης του «Slumdog Millionaire»;
Ταινίες σαν το «Slumdog» έρχονται μία φορά στα δέκα χρόνια. Σίγουρα όμως, φέτος έχουμε ταινίες από τους πιο νέους, ταλαντούχους και υποσχόμενους σκηνοθέτες που έχει σήμερα η Ινδία. Και πολλοί από αυτούς έρχονται για δεύτερη χρονιά στο φεστιβάλ, κάτι που μας κάνει ιδιαίτερα περήφανους.
- Θεωρείς ότι η άνοδος του Μπόλιγουντ έχει βρει έδαφος να πατήσει πάνω στη δυτική οικονομική κρίση; Πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε πιθανόν στο μέλλον να μιλάμε για το «indian dream» τουλάχιστον σε επίπεδο θεάματος;
Είναι πολύ πιθανόν τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία. Η Αμερική δεν έχει ανακάμψει από την κρίση, το ίδιο και η βιομηχανία του κινηματογράφου της. Το «american dream» έχει αρχίσει να χάνεται. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στην Ινδία. Η μεσαία τάξη, η οποία δεν υπήρχε καν πριν από δέκα χρόνια, έχει αρχίσει να αναπτύσσεται και οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους να έχουν δουλειές και ευκαιρίες που εκείνοι δεν είχαν ονειρευτεί ποτέ.
- Οι αστέρες του Μπόλιγουντ συμπεριφέρονται σαν ντίβες όπως αυτοί του Χόλιγουντ; Ενδιαφέρονται εξίσου για το τι θα φορέσουν στο κόκκινο χαλί;
Ολοι οι αστέρες είναι αστέρες. Και οι Ινδοί είναι κάτι περισσότερο από αστέρες. Είναι θεοί. Τους αφιερώνονται ναοί, δρόμοι, εθνικές εορτές, ονόματα λουλουδιών. Είναι κάτι το ασύλληπτο. Και φυσικά, το θέμα της μόδας είναι top σε όλα τα κανάλια και τα κόκκινα χαλιά. Μου αρέσει πολύ όμως που συνδυάζουν τα κλασικά ινδικά χρώματα και μοτίβα με γραμμές δυτικές και μοντέρνες. Είναι πραγματικά εξπέρ σε ό,τι έχει να κάνει με υψηλή ραπτική.
