Κατερίνα Στεφανίδη: «Tο να προέρχεσαι από αθλητική οικογένεια έχει και τα καλά του και τα κακά του»

Βέβαια, το να βρίσκεσαι σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που «σφύζει» από αθλητισμό δεν έχει μόνο θετικές πτυχές.
«Για μια περίοδο μπορεί να έπαιξε και αρνητικό ρόλο το γεγονός πως προέρχομαι από αθλητική οικογένεια, αφού οι γονείς μου ασχολούνταν πάρα πολύ με τις επιδόσεις μου. Δεν με άφηναν μόνη μου. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν πηδούσα 4,10 μ. και μετά 4,40 μ. καταλάβαιναν τη διαφορά. Δεν ήταν πως τσίριζαν από τη χαρά και μου έλεγαν “μπράβο, παιδάκι μου, καλά τα πήγες και σήμερα, έκανες 30 εκατοστά πάνω από το ρεκόρ σου”. Και ίσως να με πίεζαν με έναν τρόπο που να μην έπρεπε στην περίοδο που εγώ ήμουν έφηβη» θυμάται και συμπληρώνει στο People: «Βέβαια, αν δεν ήταν οι γονείς μου, ίσως να μην έκανα καν επί κοντώ. Και φυσικά με έχουν σπρώξει να κάνω κι άλλα πράγματα που με βοήθησαν ως αθλήτρια να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα. Επίσης, είναι αλήθεια πως εγώ δεν ήθελα να φύγω για την Αμερική, ήθελα να μείνω στην Ελλάδα. Οι γονείς μου ήταν εκείνοι που με έσπρωξαν να ακολουθήσω το συγκεκριμένο δρόμο. Όπως και το να ασχοληθώ με το επί κοντώ ήταν αποτέλεσμα της δικής τους πίεσης. Οπότε, το να προέρχεσαι από αθλητική οικογένεια έχει και τα καλά του και τα κακά του».

Όταν στην εξίσωση της ζωής της μπαίνει η λέξη «θυσίες», εκείνη την απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Ποτέ δεν έχω νιώσει πως έχω κάνει θυσίες. Ήταν δική μου επιλογή να ασχοληθώ με το επί κοντώ» λέει και θυμάται ένα περιστατικό ενδεικτικό του τρόπου σκέψης της. «Στα 16 μου, ενώ είχα πιάσει το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεανίδων (του 2006), αποφάσισα να μην πάω. Ένιωσα τότε πως τα πράγματα πήγαιναν περίεργα, πώς δεν έκανα επί κοντώ για μένα, αλλά για άλλους. Έτσι, αποφάσισα να μη συμμετάσχω. Και για αυτό θεωρώ πως, κατά 95%, ό,τι έχω κάνει είναι επειδή ήταν επιλογή μου. Οπότε δεν τέθηκε ποτέ κανένα θέμα θυσίας. Αυτή ήταν η επιλογή μου» ξεκαθαρίζει.