Ότι «αγγίζει» γίνονται... τίτλοι

Η ζωή του, μια πραγματεία για την ανώτερη συμπαντική αρμονία, ενσαρκώνοντας την αυταπάρνηση και την ακόρεστη θέληση για συνεχή πρόοδο… Μια πραγματεία για την αγάπη σε όλες τις μορφές της… Αγάπη για την οικογένειά του, την ομάδα του, τους παίκτες του... Κυρίως όμως της αγάπης για αυτό που πραγματεύεται, μιας αγάπης που τις περισσότερες φορές θα φθάσει για χάρη της ως τη θυσία….

Σε αντίθεση με τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι όμως, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, παρότι κάποιες φορές κυριεύτηκε, δεν υπέκυψε στον αδυσώπητο νόμο των ανθρώπινων παθών…

Υψώθηκε στο… άπειρο

Ο ίδιος ηφαιστειώδης, υψώθηκε προς το άπειρο και το πάνθεον, υμνώντας την πορτοκαλί μπάλα όχι στον ουρανό, στα αστέρια, αλλά στο χώμα. Στην Ελλάδα. Την ύμνησε με τα ωραιότερα δημιουργήματα του ελεύθερου και «πανούργου» νου του. Η δύναμη της καρδιάς του εξουδετέρωσε κάθε φυγόκεντρη τάση (αν και ο ίδιος μόνο αδρανής δεν ήταν) και συνδέθηκε με την Ελλάδα. Έμεινε, πάλεψε και κονιορτοποίησε την αρρωστημένη νοοτροπία του εδώ συστήματος. Δεν εισχώρησε ποτέ μέσα σε αυτό και προτίμησε να το αναγάγει στα μέτρα του και ενίοτε να το ξεπεράσει.
Διαβάστε περισσότερα στο: www.onsports.gr