Κάτια Δανδουλάκη: «Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου όταν…»

«Από 25 χρόνων με ρωτούσαν αν το θέατρο είναι το παν στη ζωή μου κι εγώ τους απαντούσα: «Όχι, οι άνθρωποι μου είναι». Αισθανόμουν ότι αν δεν με αγαπούσαν εκείνοι που είχα επιλέξει, δεν είχα λόγο και κινητήριο δύναμη»

Τι συνέβη όταν έφυγαν οι άνθρωποι της; «Έπαθα ελαφρά κατάθλιψη και με αυτογνωσία θεράπευσα την ψυχή μου. Οι αποχωρισμοί δεν είναι εύκολο πράγμα. Χάνεις τις σταθερές σου, τον άξονά σου. Το ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου όταν είδα τη μητέρα μου να μη με αναγνωρίζει. Επί δεκατρία χρόνια, όταν με έβλεπε, ρωτούσε ποιο είναι αυτό το κορίτσι. Παρ' όλα αυτά, η ζωή κρύβει εναλλαγές χαράς και λύπης. Ποτέ δεν έρχεται το ένα χωρίς το άλλο. Έχεις επαγγελματική επιτυχία, αλλά χάνεις τον άνθρωπό σου και πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Αυτό συνέβη και με τον χαμό του Μάριου. Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου κι εγώ αναζήτησα τη «θεραπεία» μου σε σύμβουλο αυτογνωσίας. Ήμουν χειμαρρώδης στις πρώτες μου συνεδρίες γιατί ήθελα να απεγκλωβιστώ από το τούνελ. Βγήκα γρήγορα γιατί από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος».

Βιώνουμε, πάντως, μια εποχή όπου οι κάθε είδους αποχαιρετισμοί είναι συχνοί. «Τίποτα δεν είναι πια δεδομένο. Ούτε η δουλειά, ούτε οι άνθρωποί σου. Δεν είναι δεδομένο ότι αύριο θα επιβιώσεις ή ότι θα μπορείς να πληρώνεις το νοίκι. Ζούμε σε μια απόλυτη διάλυση – και τι μας μένει; Να αισθανόμαστε ότι υπάρχει ένα χέρι. Το «όλοι μαζί μπορούμε!». Το να πηγαίνουμε σε μια παράσταση και να μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα ή να τρώμε όλοι μαζί τα βράδια μοιραζόμενοι το φαγητό μας... Ζούμε έναν
παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο αλλά και έναν πυρηνικό πόλεμο ηθικών αξιών. Γι αυτό και έχουμε φαινόμενα όπως ο Τραμπ. Ο κόσμος αντιδρά, ζητά πια κάτι άλλο. Οι αξίες έπεσαν και ξέπεσαν. Δεν υπάρχουν φωτισμένοι ηγέτες παρά κάτι μικρά μεγέθη με ημερομηνία λήξεις που απλώς στραπατσάρουν λίγο περισσότερο τον κόσμο. Βαδίζουμε στραπατσαρισμένοι και έχουμε γίνει ψιλοερείπια», λέει η ίδια στο Πρώτο Θέμα.