Άρης Λεμπεσόπουλος: «Όταν παίζω έναν ρόλο, το μόνο που σκέφτομαι είναι η οικογένειά μου»
Εσείς έχετε βιώσει κάτι ανάλογο στα χρόνια που είστε σε αυτήν τη δουλειά;
Όχι, δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο.
Πιστεύετε ότι αυτό συνέβη επειδή είχατε τη συγκεκριμένη στάση ζωής ή επειδή ήσαστε τυχερός;
Δεν ασχολήθηκα. Προτιμώ τη σιωπή σε αυτά τα θέματα. Όπως προείπα, ο χώρος της υποκριτικής δεν είναι ένας κόσμος αγγέλων. Η Έλλη Λαμπέτη έλεγε ότι ο ηθοποιός παίζει με το νευρικό του σύστημα. Πέθανε ο πατέρας μου και η μάνα μου κι εγώ έπρεπε να παίξω. Είναι η φύση της δουλειάς αυτή. Είναι σκληρό αυτό. Είναι σκληρή η δουλειά γιατί είσαι εκτεθειμένος. Μπορεί ορισμένες στιγμές να είναι και γοητευτική, πιο πολύ όμως για τους άλλους. Για μένα, η γοητεία κρύβεται στη συνάντηση με κάποιους ανθρώπους στη διαδρομή αυτού του επαγγέλματος.
Ποιος άνθρωπος σας επηρέασε περισσότερο στη ζωή σας;
Ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν παίξω, ένα πράγμα σκέφτομαι, πάντα κινούμαι γύρω από αυτό. Οι δικοί μου άνθρωποι, η μάνα μου, ο πατέρας μου, τα αδέρφια μου, η γιαγιά μου και τώρα τα παιδιά μου.
Είναι η αφετηρία μου και πάντα περιστρέφομαι γύρω από έναν πυρήνα ο οποίος αποτελείται από αυτούς. Είτε ενσαρκώνω τον Γεώργιο Παπανδρέου είτε κάποιον άλλο, πάντα επιστρέφω σε παιδικές αναμνήσεις και αγαπημένα πρόσωπα. Δεν ήθελα ποτέ ούτε να μεταμορφωθώ ούτε να γίνω κάποιος άλλος. Στους ρόλους εγώ δίνω κομμάτια από τον εαυτό μου κι εκείνοι κομμάτια από τον δικό τους.
Καταλάβατε εκ των υστέρων ότι ο πατέρας σας, ενώ έπαθε σοκ όταν του ανακοινώσατε ότι θα γίνετε ηθοποιός, ήθελε κι εκείνος να γίνει ηθοποιός.
Περίπου ένα χρόνο πριν πεθάνει, η μητέρα μου τον ρώτησε: «Δημήτρη, δεν ονειρευόσουν ότι θα γίνεις ηθοποιός;». Έχω την αίσθηση ότι κούνησε το κεφάλι του θετικά. Ερχόταν πάντα στις πρεμιέρες μου, με το κοστούμι του και τη γραβάτα
του, και μετά μου έλεγε: «Υπέροχος ο τάδε ηθοποιός». Για μένα δεν είπε ποτέ κάτι. Αργότερα, όμως, ανακάλυψα ότι κρατούσε αρχείο από τις παραστάσεις μου.
Σας λείπουν οι γονείς σας;
Ναι, μου λείπουν. Πιο πολύ λέω «μανούλα» -καί θότι άρρην- και άλλες φορές «μπαμπάκα». Χάρη σε εκείνον έγινα ό,τι έγινα. Υπάλληλος ήταν ο άνθρωπος, αλλά μου επέτρεψε να κάνω αυτό που ήθελα.
Με το σιωπηλό του τρόπο με στήριξε και με βοήθησε. Είχε πάντα μια αγωνία. Μέχρι να πεθάνει, με έπαιρνε τηλέφωνο και με ρωτούσε αν έφαγα και αν είχα λεφτά. Με κάποιον τρόπο ήξερε ότι ο δρόμος για την παραμονή σε αυτό το επάγγελμα είναι επώδυνος και επισφαλής. Γιατί, εδώ που τα λέμε, ελάχιστοι έβγαλαν λεφτά από τη δουλειά του ηθοποιού.
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=2vim5GuTDaOoMcgYQkvwHA)
