Γράμμα στον Νεκρό μου αδερφό... (Γράφει ο Νάσος Γουμενίδης στο gossip-tv και στο nasos blog)

Να μάθει ο Δημήτρης όσα είχα μέσα μου. Όσα σκεφτόμουν όταν Βουβά έζησα χθες την τελευταία πράξη ενός δράματος που εκείνος έγραψε... εκείνος το έζησε... και μαζί του πέρασε στην Ιστορία. Μια ιστορία που ίσως δεν έχει σημασία για πολλούς. Έχει όμως για μένα. Μια ιστορία που έχει πολύ αγάπη, πολύ ψυχή και δάκρυα για ένα παλικάρι που έφυγε ξαφνικά. Στον ύπνο του. Γλυκά...Αιτία Θανάτου; Ανακοπή καρδιάς. Ο Δημήτρης έφυγε προχθές στις 05:50. Ήταν μόλις 34 ετών. 　
Τι να πρωτογράψω. Τι να σκεφτώ. Να θυμηθώ. Την εποχή που οι γονείς μου... μου γνώρισαν ένα τυπάκι και μου έλεγαν ότι πια από σήμερα -1976- θα μεγαλώνει μαζί μου ή αυτό που πριν λίγες ώρες συνέβη... όταν εγώ κρατούσα το σκοινί με το φέρετρο για την τελευταία του κατοικία; Αποφάσισα να γράψω σήμερα για δύο λόγους. Διότι για μένα σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα αλλά γνωστά και άγνωστα. Και επειδή η ιστορία του αδερφού μου είναι άγνωστη στους πολλούς... αποφάσισα να την μοιραστώ. Είναι τόσες οι σκέψεις. Τόσες οι εικόνες. Από την συναισθηματική αρμονία των παλιών μικρών παραστάσεων ζωής μαζί του στην ωμή πραγματικότητα του Κώστα του νεκροθάφτη να μου λέει "Είναι ακόμη 280 ευρώ για τον Γερανό και τα Ταξί". Από το μοιρολόι της μάνας μας, στην γεμάτο ενοχές εικόνα του Πατέρα μου να τον κοιτάει ντυμένο γαμπρό και να μονολογεί "Γιατί θεέ μου σ εμένα. Γιατί Δημήτρη δε με άκουγες; Θα ζήσω με αυτό τον καημό". "Γιατί Πατέρα ο Θεός τον ήθελε από νωρίς εκεί ψηλά" του απαντώ και ηρεμεί για μερικά λεπτά. Από τις κραυγές της Γιαγιάς μου, που κάθε τόσο έμπαινε στο σπίτι τον αγκάλιαζε και μετά χανόταν, μέχρι τις θείες μου και τα ξαδέρφια μου να κλαίνε χωρίς να θέλουν να το πιστέψουν... Ξέφυγα λίγο από τον ψεύτικο μικρόκοσμο της τηλεόρασης και επέστρεψα στον τόπο μου για κακό σκοπό. Όμως ακόμη και έτσι κατάλαβα κάτι. Ότι υπάρχει, ζει και αναπνέει αυτός ο γαμημένος θεσμός πάνω στον οποίο στηρίχτηκε πριν χρόνια το Ελληνικό Κράτος. Ο θεσμός της οικογένειας. Και αισθάνομαι ευλογημένος και περήφανος που είμαι μέρος της δικής μου φαμίλιας. Είναι μεγάλη κατάρα οι γονείς να θάβουν τα παιδιά τους. Είναι πολύ δύσκολο. Η αίσθηση της απώλειας δεν είναι έντονη ακόμη κι όταν το παιδί σου βρίσκεται στην εντατική. Έχεις ελπίδα. Ακόμη κι όταν οι γιατροί την δεύτερη μέρα σου λένε ότι ο Δημήτρης δεν παίρνει το οξυγόνο και πώς το ένα μετά το άλλο τα ζωτικά του όργανα τον προδίδουν. Λες ο Θεός είναι μεγάλος. Ούτε και την στιγμή που οι γιατροί καλούν εμένα και τον αδερφό μου για να μας ανακοινώσουν το ΤΕΛΟΣ. Η αίσθηση της απώλειας γίνεται έντονη στην μάνα του αγοριού όταν βλέπει το παιδί της να φεύγει από το σπίτι για τελευταία φορά. Ντυμένος Γαμπρός μέσα στο λευκά, ζωσμένος με λουλούδια. Αυτός είναι ο δικός τη Γολγοθάς. Αυτές οι εικόνες καρφώνονται στο υποσυνείδητο και δεν σβήνουν ποτέ. Και με αυτές τις εικόνες αποφάσισα σήμερα να γράψω στον Jim. Τον μάγκα, τον πιο αυστηρό μου κριτή. Τον αδερφό μου. Από σήμερα κι εγώ μπαίνω στην λίστα των αδερφών που έχασαν τον μικρό τους από τα Ναρκωτικά. Κι ελπίζω με το γράμμα αυτό κάποιοι να ξυπνήσουν και να παρατήσουν την "παραμύθα". Ένας να πάρει χαμπάρι και να ξεφύγει θα νιώσω σημαντικός... για την ψυχή του Δημήτρη... Διαβάστε όλο το άρθρο πατώντας εδώ: http://www.gossip-tv.gr/nasos_blog