Γιάννης Ζουγανέλης: «Κάποιοι καλλιτέχνες αυτοχρίστηκαν κουλτουριάρηδες και μπήκαν σε μια ελίτ»

«Δεν πιστεύω στις τέχνες παραπάνω από τη ζωή. Πιστεύω στην τέχνη εκείνη στην οποία όχι μόνο αντανακλάται η ζωή, αλλά αφορά τη ζωή. Η ζωή είναι το παν. Στην Ελλάδα ζούμε με παραχαράξεις. Κουλτούρα νομίζουμε ότι είναι κάτι απρόσιτο, ενώ κουλτούρα είναι αυτό που συμβαίνει. Κάποιοι καλλιτέχνες οι οποίοι δεν μπόρεσαν να μπουν στη διαδικασία της επικοινωνίας δεν μπόρεσαν να αποσπάσουν από τον αποδέκτη εμπιστοσύνη, αυτοχρίστηκαν κουλτουριάρηδες και μπήκαν σε μια ελίτ», λέει στο Πρώτο θέμα και καταλήγει: «Δεν υπάρχει τέχνη για λίγους. Με ρώτησες τι είμαι. Είμαι άνθρωπος, ελπίζω. Άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο ανθρωπινότερο. Τώρα γιατί στα λέω αυτά; Δεν έχω καμία διάθεση να περιαυτολογήσω. Έχω κάνει πολλά πράγματα και πολλά λάθη, τα οποία δεν αποποιούμαι. Είμαι και τα λάθη μου. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το λάθος ως άλλοθι για να φανώ καλύτερος. Είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε από πάρα πολύ μικρός. Στην ηλικία των 5-6 χρονών κηδεμόνευσα τους γονείς μου. Ισορροπούσα με ένα ανύπαρκτο κράτος. Ήθελα να προστατεύσω τους ανάπηρους γονείς μου και δεν μπορούσα. Έτσι, βρέθηκα απέναντι στην εξουσία, την ψευτο-εξουσία, το ψευτο-κράτος, την ψευτο-πολιτεία και τις ψευτο-ιδεολογίες. Γι' αυτό πάντοτε μιλάω για τον δημόσιο βίο, τους δημόσιους υπαλλήλους και τα λοιπά. Δεν μέμφομαι γενικότερα, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά ποτέ δεν εξυπηρετήθηκαν οι γονείς μου από κανένα Δημόσιο».