Γιώτα Νέγκα: «Από τον πατέρα μου πήρα το “σαράκι” της μουσικής»

Όπως είπε στο περιοδικό «Omikron» επιρροές δέχτηκε από τον πατέρα της που έπαιζε μπουζούκι.

Τι ακούγατε μικρή; Ποια ήταν τα ακούσματα στο σπίτι;

Άκουγα αυτά που άκουγε και ο πατέρας μου. Καζαντζίδη, Νταλάρα, Αλεξίου, Μοσχολιού, Μπέλου, Μαρίκα Νίνου.

Και μεγαλώνοντας; Τι μουσικές ανακαλύψατε;

Την Τάνια Τσανακλίδου που τη λάτρεψα. Ανακάλυψα και τη ροκ μουσική που θεωρώ ότι με το λαϊκό είναι πολύ συγγενές είδος...

Πάνε μαζί ροκ και λαϊκό;

Είναι κοινός ο κώδικας. Τα λόγια στη ροκ είναι πολύ ουσιαστικά και καίρια όπως και στο λαϊκό. Υπάρχει από κάτω ένα κοινό ποτάμι που ρέει. Νομίζω γι' αυτό αγάπησα το ροκ.

Η απόφαση για να ακολουθήσετε αυτό το δρόμο πότε πάρθηκε;

Νιώθω ότι δεν πήρα ποτέ κάποια απόφαση. Σαν να με διάλεξε αυτό.

Ποια στιγμή της ζωής σας θυμάστε πιο έντονα να γίνεται αυτό;

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί και ήμουν έξω για παιχνίδι να ακούω τον πατέρα μου που έβγαινε στο μπαλκόνι με το καφεδάκι του και έπαιζε μπουζούκι.

Και σταματούσατε το παιχνίδι;

Έφευγα και πήγαινα στα πόδια του. Κανένα κρυφτό και κανένα κυνηγητό δεν με κράταγε... Ήθελα να τον ακούσω, να μάθω τα τραγούδια.

Και όταν σας ρωτούσαν τι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε τι απαντούσατε;

Ποτέ δεν απαντούσα τραγουδίστρια, το θεωρούσα τόσο αυτονόητο... Σαν την ανάσα μου. Τα πράγματα λοιπόν ήρθαν αβίαστα και το τραγούδι έγινε η δουλειά μου.

Στο σπίτι πώς το δέχτηκαν;

Πολύ θετικά, κυρίως ο μπαμπάς γιατί το ήθελε για τον ίδιο, ήταν απωθημένο. Δεν τον βοήθησε η ζωή να το κάνει... Από κείνον έχω πάρει το σαράκι. Η μαμά δεν ήθελε ποτέ. Της άρεσε να τραγουδά αλλά ποτέ δεν ήθελε να το πάει παραπέρα. Με μένα όμως έγιναν όλα τυχαία.

Τυχαία;

Πήγαινα ακόμα λύκειο όταν πήγαμε με τους γονείς και τα ξαδέλφια μου να δούμε ένα σχήμα. Δεν ξέρω πώς έγινε αλλά ζήτησα απ' τον τραγουδιστή που ήρθε στο τραπέζι μας, ότι θέλω να πω ένα τραγούδι.

Έτσι απλά;

Λες και δεν με έλεγχα. Ο πατέρας μου έπαθε πλάκα.

Και τι είπατε;

Το «Όλα σε Θυμίζουν» και το «Φεύγω». Σε δυο τρεις μέρες γυρίζοντας απ' το σχολείο, μου είπε ο πατέρας μου ότι είχε περάσει ο ιδιοκτήτης του κέντρου μαζί με τον τραγουδιστή και ζήτησαν να πηγαίνω Παρασκευή και Σάββατο να τραγουδώ εκεί.

Σε ποια ηλικία έγινε αυτό;

Στα 17 μου. Από τότε μπήκε και επισήμως στη ζωή μου. Αρμονικά... Μπήκα στη διαδικασία να μάθω κι άλλα τραγούδια, να σταθώ σε μια σκηνή, να ακούω τα όργανα διαφορετικά, να βλέπω τα πράγματα πιο σοβαρά.

Ο πρώτος δίσκος όμως άργησε πολύ.

Ο πρώτο δίσκος ήρθε το 2003. Δεν το κυνήγησα πιο πριν. Μη ξέροντας πώς λειτουργεί το σύστημα δεν το έκανα.

Αυτό σας ενοχλούσε; Που δεν είχατε δική σας δισκογραφία;

Ναι. Το ήθελα πολύ.

Ποια είναι η διαφορά τού να ερμηνεύει κανείς δικά του κομμάτια;

Θες να δώσεις πνοή σε ένα τραγούδι, μια δική σου πνοή. Θέλεις να βάλεις στο στόμα σου λόγια που δεν έχει βάλει άλλος. Λόγια που θα περάσουν αθώα από μέσα σου και που δεν έχουν χρωματιστεί από άλλο συναίσθημα. Να αγγίξουν πρώτα τον δικό σου κόσμο. Και αυτό σε μαθαίνει πράγματα για σένα. Το έτοιμο τραγούδι, το παίρνεις, το αγαπάς, το λες με σεβασμό και αγάπη αλλά έχει μια δόση έτοιμου πυρήνα. Το να σου εμπιστευτεί κανείς καινούριες μουσικές και τραγούδια για να τα εξερευνήσεις, να τα δεις να εξελίσσονται είναι το ζητούμενο για κάποιον που θέλει να είναι τραγουδιστής, για κάποιον που γεννήθηκε έτσι.