Μιχάλης Ρέππας: «Ήμουν 48 χρονών και πάλευα με την κρίση ηλικίας»
Ο Μιχάλης Ρέππας είναι από τους ανθρώπους που δεν διστάζει να ξεδιπλώσει την ζωή του και να αποκαλύψει άγνωστες πτυχές του. Αυτό έκανε και σε πρόσφατη συνέντευξή του.
Συγκεκριμένα, ο ηθοποιός μίλησε για την ψυχανάλυση αλλά και για το τι του έμαθε η ζωή.
Κάνεις ψυχανάλυση;
Έκανα τριάμισι χρόνια με την Ελένη -έτσι λεγόταν- κι από τότε τέλος. Ήμουν 48 χρονών και πάλευα με την κρίση ηλικίας. Ήταν μια σοβαρή γυναίκα κι εγώ πιστεύω ένας σοβαρός ασθενής. Με βοήθησε, αλλά να ξέρεις ότι ο άνθρωπος είναι αγιάτρευτος γιατί είναι θνητός και αυτό δεν μπορεί να σου το γιατρέψει κανείς. Η πηγή όλων των οδυνών είναι αυτή η γνώση. Το τέλος. Και άλλες φορές είναι σε ύπνωση ο φόβος κι άλλες σε έξαρση. Και με βοήθησε να το ξεπεράσω. Εγώ στα 30 μου μπήκα σ’ ένα ασανσέρ που λεγόταν «Τρεις Χάριτες» και άρχισα να κινούμαι μόνο προς τα πάνω. Γύρω στα 45 σταμάτησε αυτή η αγωνία και έδωσε χώρο για άλλα αισθήματα, για άλλου είδους σκέψεις. Λες «έκανα αυτά που ήθελα, τώρα τι γίνεται;». Κι εκεί η Ελένη με έκανε να αποδεχτώ ότι τα πράγματα τελειώνουν και αρχίζουν καινούργια. Με ξεκλείδωσε. Γιατί από μια ηλικία και μετά σου επιφυλάσσει πολλά η ζωή.
Και σου μαθαίνει πολλά. Εσένα τι σου έμαθε η ζωή;
Η ζωή γενικώς σου μαθαίνει. Κι άμα δεν τα παίρνεις τα γράμματα με το καλό σ’ τα μαθαίνει με το άγριο. Η ζωή είναι ένα πολύ αυστηρό σχολείο με πανάκριβα δίδακτρα. Τι με έμαθε αυτό το σχολείο; Πολλά. Τα πάντα. Ας πούμε... τον έρωτα. Τον έρωτα τον έμαθα με τον όμορφο τρόπο. Οι πρώτες μου αναμνήσεις μου προκαλούν νοσταλγία και ευγνωμοσύνη. Αλλά πολύ γρήγορα -στην εφηβική ηλικία- γνώρισα το σκληρό πρόσωπο του έρωτα. Γιατί όταν τα «θέλω» δύο ανθρώπων ταυτίζονται τα πάντα είναι ρόδινα, αλλά όταν ξαφνικά οι επιθυμίες των δύο δεν ταυτίζονται αρχίζει η κόλαση. Τα δάκρυα, οι αγωνίες και οι ατελείωτες μελαγχολίες των νέων, αλλά και των μεγαλύτερων. Από τότε ο έρωτας στη ζωή μου ακολούθησε αυτό τον τρόπο: Μια ζέστη, μια κρύο. Γιατί ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη, βαθύτερη και πιο οδυνηρή αναμέτρηση με τον «Άλλο». Κανένας ποτέ δεν είναι υποχρεωμένος να σε αγαπάει με τον αμετακίνητο τρόπο που σε αγάπησε η μητέρα σου. Αυτό είναι το πιο δύσκολο μάθημα. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να έχει την ίδια γνώμη με σένα. Από μια άποψη ο έρωτας είναι το πρώτο και το πιο δύσκολο σχολείο της Δημοκρατίας. Γιατί σε διδάσκει να αποδέχεσαι τον «Άλλο» και τα θέλω του και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τα όριά σου. Ένα δεύτερο μάθημα που μου έδωσε η ζωή ήταν τα όριά μου. Σ’ αυτό το μάθημα μάλλον αρίστευσα γιατί πολύ σπάνια υπερεκτιμώ τα όριά μου. Τις περισσότερες φορές μάλλον υποτιμώ τα όρια και τις δυνατότητές μου. Ένα τρίτο πράγμα που μου έμαθε η ζωή είναι η πειθαρχία στους νόμους. Και σ’ αυτό το μάθημα τα πήγα καλά. Δεν έκανα αποκοτιές. Υπήρξα μάλλον δειλό παιδί. Δύο φορές στη ζωή μου έκανα κάποιες χοντρές παρατυπίες και η ζωή με τιμώρησε με πολύ μεγάλο χαστούκι. Ευτυχώς δεν το τρίτωσα το κακό. Ένα ακόμα πράγμα που μου έμαθε η ζωή είναι η χρήση του χρήματος. Εδώ δεν παίρνω πολύ καλό βαθμό γιατί τα παιδικά μου χρόνια ήταν άνετα. Ως παιδί δεν είχα «παρατηρήσει» ότι στη ζωή υπάρχει και το χρήμα. Ο πρώτος σεισμός που βίωσα ήταν όταν ο πατέρας μου έπεσε έξω οικονομικά και αναγκάστηκα να δουλέψω. Ήμουν τότε 22 ετών. Τότε έμαθα με τον πολύ δύσκολο τρόπο ότι υπάρχει στη ζωή μας το χρήμα, το οποίο ΔΕΝ -και αυτό το ΔΕΝ γράψε το με κεφαλαία- το τυπώνει ο μπαμπάς όποτε χρειάζεται. Το χρήμα το αποκτάμε εργαζόμενοι. Το μάθημα του χρήματος με δυσκόλεψε πολύ και ποτέ δεν πήρα πολύ καλό βαθμό. Ελπίζω ότι περνάω τη βάση. Αν και πολλές φορές στη ζωή μου έπεσα από τη βάση και βρέθηκα μετεξεταστέος.
Πηγή: DownTown
Διαβάστε επίσης:
