Μιχάλης Αεράκης: «Κολασμένος άνθρωπος είμαι και εγώ»
Ο Μιχάλης Αεράκης είναι ο τηλεοπτικός Παπά Μιχάλης της δραματικής σειράς του Alpha, «Σασμός» ο οποίος γνωρίζει τα πάντα για τα μυστικά που συνδέουν τις οικογένειες. Γνωρίζει πράγματα που αν αποκαλυφθούν θα ανατρέψουν τις ζωές όλων στο νησί.
Ο αγαπητός ηθοποιός μετρά δεκάδες σπουδαίες συνεργασίες ενώ ο ρόλος του στη σειρά συνδέεται όπως αποκαλύπτει με την πραγματική του ζωή.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι τώρα;
Η απουσία του πατέρα μου. Αυτά ήταν τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής μου. Έβλεπα τους συνομηλίκους μου να έχουν τους πατεράδες τους δίπλα τους και εμένα κάτι μου έλειπε. Αυτό είναι ένα παιδικό τραύμα. Με τη δύναμη της ψυχής μου, όμως, και την αποφασιστικότητά μου για αυτό που λέγεται «ζωή», δεν άφησα να με πάρει από κάτω. Όλες αυτές τις δυσκολίες τις αντιμετώπισα δημιουργικά για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου.
Στα 12 σας χρόνια ξεκινήσατε και να δουλεύετε...
Επέστρεψε ο πατέρας μου από τη Γερμανία και πήγαμε να ζήσουμε στο Ηράκλειο. Εκεί έκανα και την πρώτη μου δουλειά πουλώντας λαχεία. Στη συνέχεια δούλεψα σε νυχτερινά κρητικά κέντρα ως βοηθός σερβιτόρου, σε κινηματογράφους πουλώντας λεμονάδες και τσιπς, σε κρεοπωλεία, στη λαχαναγορά, όπου τέλος πάντων υπήρχε δουλειά. Από τότε εργαζόμουν ακατάπαυστα, μέχρι που βρήκα τυχαία την πόρτα του θεάτρου μπροστά μου ανοιχτή! Εκεί ανακάλυψα, μέσα από τη δουλειά μου, ποιος είμαι, γιατί ζω, γιατί υπάρχω. Φιλοσοφικά ερωτήματα που στην πορεία, θέλω να πιστεύω, με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν εννοώ ότι έχω αγιάσει... Κολασμένος άνθρωπος είμαι και εγώ!
Γιατί το λέτε αυτό;
Διότι μπορεί να έχω βλάψει κάποιον άνθρωπο, επειδή ο χαρακτήρας μου είναι πολύ ενθουσιώδης και παρορμητικός. Σίγουρα θα έχω κάνει λάθη, όχι συνειδητά. Θέλω να πιστεύω ότι η ζωή μου μέχρι σήμερα είναι καθαρή και έντιμη. Πάντα ενδιαφέρομαι για το αν περνά καλά ο διπλανός μου. Νοιάζομαι για το συνάνθρωπό μου.
Μέχρι τα 25 σας χρόνια, η δυσκολία είχε κυρίαρχο ρόλο στη ζωή σας...
Ε, ναι. Το να μην μπορείς να χαρείς πράγματα όπως ένας συνομήλικός σου, επειδή έχεις πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και φέρεις την ευθύνη της οικογένειάς σου, είναι δύσκολο. Στα 25 μου αποφάσισα να γίνω ηθοποιός και το θέατρο με βοηθά μέχρι και σήμερα.
Ήταν λύτρωση για εσάς;
Νομίζω πως, ναι, ήταν. Νομίζω ότι ο Θεός μού έκανε αυτό το δώρο. Βλέποντάς με να περιπλανιέμαι όλα αυτά τα χρόνια, μου άνοιξε την πόρτα του θεάτρου, που για εμένα ήταν η πόρτα της προσωπικής μου ελευθερίας. Με βοήθησε ώστε να δω πολλά άλλα πράγματα.
Όπως;
Όπως το να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Να νοιάζεσαι το διπλανό σου. Να μην είσαι μίζερος. Να έχεις την αγκαλιά σου ανοιχτή ανά πάσα στιγμή. Να καταλάβεις ότι σε αυτήν τη ζωή όλοι είμαστε ενοικιαστές. Κανείς δεν παίρνει μαζί του τίποτα. «Νοικιάζουμε» το χώρο όπου ζούμε και μετά αναχωρούμε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε συνέχεια σε εντάσεις, γι’ αυτό και οφείλουμε να λύνουμε με ήρεμο τρόπο τις διαφορές που έχουμε με τον οποιονδήποτε. Κι αν κάνουμε ένα σφάλμα, άθελά μας -ή και ηθελημένα ακόμα-, να έχουμε/την καθαρότητα και την εντιμότητα να ζητήσουμε συγγνώμη. Για να τα καταλάβω όλα αυτά, με βοήθησε το θέατρο. Ταξινόμησα τη ζωή μου και κάποιες σκόρπιες σκέψεις και ιδέες που είχα μέχρι τότε.
Πηγή: 7 μερες tv
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=ahuIiSIJY4pzzp0kl4wNXg)
.jpg?t=HSVJdy4MsiAdMw3mC-y9jA)
