Να είσαι άνθρωπος.

Στα πλάνα μου δεν είχα να γράψω σήμερα ένα άρθρο για αυτό το blog. Αν με ξέρεις λίγο καλύτερα, θα ξέρεις πως τον τελευταίο καιρό έχω “εξαφανιστεί” από τα social media αλλά και έχω πάρει “off” από τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Αρχικά με την πρόθεση να ξεκινήσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές, αλλά δυστυχώς καταλήγοντας σε ένα πολύ μεγάλο πένθος. Με την είδηση ότι πριν 10 μέρες έφυγε από τη ζωή ο Σωκρατάκος μας, ένας πολύ καλός φίλος, ένα από τα πιο αληθινά, καλόκαρδα και χαμογελαστά παιδιά που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Μία προσωπική και οικογενειακή σχεδόν απώλεια που μας συγκλόνισε όλους.

Μέσα στη θλίψη και το βαρύ κλίμα των ημερών, λοιπόν, κάποιες συγκεκριμένες σκέψεις δε σταμάτησαν να βασανίζουν το μυαλό μου. Πόσο μπορεί να πονέσει κάποιος όταν χάνει έναν άνθρωπο που αγαπά; Πόση δύναμη βρίσκει για να συνεχίσεις τις δύσκολες στιγμές αυτές; Να γίνει κατά κάποιο τρόπο ένας ζωντανός “βράχος” για να στηρίξει όσους πονάνε γύρω του; Δύναμη που δεν είχε ιδέα πως υπάρχει μέσα στου; Και πώς γίνεται στην τόσο δύσκολη στιγμή σου, ένας φίλος ή συνεργάτης, ή ακόμη και κάποιος απλός παρατηρητής να μένει αμέτοχος και να μη μπορεί ή να μη νοιάζεται να συναισθανθεί τον πόνο σου; Δε χρειάζεται να είσαι κολλητός φίλος για να νιώσεις πότε κάποιος περνάει δύσκολα. Και αν δε μπορείς να του σταθείς -τουλάχιστον προσπάθησε να μη “προκαλείς” περιφρονώντας τον πόνο κάποιου ανθρώπου δίπλα σου, σκεφτόμουν.

Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr